Nu het lood uit m’n schoenen is gehaald door de Oncoloog gister, ben ik toch wel opgewekt om weer te gaan.

Het is nooit leuk, maar het is voor een goed doel. Mijn doel van vandaag is om rond 15:00 uur naar huis te gaan zonder een rolstoel aan te raken.

Ik zal het proces verder besparen. Het begint met een naald in je arm om 09:00 uur.


Vol goede moed, en ik blijf tegenwoordig gewoon zitten als ik een prik krijg, is wel een anders geweest, is kanker toch ergens goed voor.

Daarna gezellig met mijn kamergenoot zitten praten over alles rondom kanker. Lekker hoor als je man net genezen is en je zelf al twee weken pensioen hebt als je hoort dat je ook kanker hebt… Alles is relatief in het ziekenhuis.

De eerste helft van de 6 uur durende sessie is gezellig zittend in bet allemaal kankerverhalen te delen. We leren van elkaar en worden naast epedemiologen ook Oncologen. Bizar om te beseffen dat er zó veel soorten kanker zijn en nog veel meer soorten chemo. Goed dat ze elke keer naam en geboortedatum controleren en de naam van wat je krijgt ook nog even herhalen. Ik kan het niet nazeggen, maar herken het wel uit duizenden. Dan weten we zeker dat mijn haar niet uitvalt of ik spontaan een stuk van mijn been verlies of zo, hier in deze zaal lijkt alles mogelijk.

Om half drie ben ik klaar, maar… ik moet nog even wachten en over 30 minuten laten zien dat ik kan lopen, anders mag ik niet weg. Mijn examen moet ik dus nog afleggen.

Dat lukt in een keer, het was toch de goed bedoelde aansterkende laatste zak met calcium en magnesium, nou dat checken ze maar in mijn bloed de volgend keer, ik peer hem graag nu.
Maar helaas… Annie is druk met een monteur van ons alarm, moest wat vervangen worden en ze kon dus niet meteen weg.

Ach, ik heb nog even muziek geluisterd, prima om nog even een half uurtje te wachten.

Vlot thuis en opvallend goed, gewoon zitten en geen drama, heerlijk.

Wel jammer dat mijn foto bij thuiskomst mislukt is, ik wilde graag een bewijs geven, maar met handschoenen en je kop er niet bij lukt het blijkbaar niet om even snel een foto te maken… Ik was er van overtuigd, maar het staat niet op mijn telefoon :(.

Sorry.

Maar… ik ben weer thuis, en kan nu weer nagenieten van 3 weken chemoshit in mijnlichaam. 3 februari mag ik weer, ik kan niet wachten.

En als ‘bliksemafleider’ hangt er nu een drama-lama aan het plafond die zorgt voor het opnemen van alle drama.

Erg lief, en lijkt te helpen!