De theorie zegt dat je na een chemo eerst een zwarte week hebt, dan een grijze en dan een witte voor je weer naar zwart gebracht wordt door dat kankerspul.

Maar de theorie zegt ook dat je na 4 uurtjes infuus (2 uur chemo met allerlei zakjes voor en na) weer naar huis mag. Bij mij is theorie vaak net iets anders dan gewoon… Soms is het niet leuk om uniek te zijn, dit is zo’n moment.

Als van alle mensen die kanker krijgen (en dat zijn er dik 600.000 per jaar) er zo’n 300-350 dunne dramkanker krijgen en als 1 op de 100 zo’n enzym heeft wat invloed heeft op de medicatie, dan kan je snel uitrekenen dat zo’n 3 a 4 mensen (theoretisch) in mijn schoenen staan.
Maar dan nog weet ik het uniek te maken door zelfs de ervaren Oncoloog én 6 verpleegkundigen twee keer te laten schrikken door finaal uit te vallen zonder verdere aanleiding (al is dat zó logisch eigenlijk, want zonder zo’n chemo val ik nooit zomaar flauw).

Gelukkig zit er ook een andere kant aan uniek zijn, ik vind dat ik de grijze week wel kan overslaan. Nee, ik ga niet een week minder medicijnen nemen, ik wil gewoon niet meer half ziek zijn. Of beter gezegd, ziek voelen, want zijn dat blijft nog wel even.

Kort verhaal lang, gister avond onder de douche kreeg ik mijn kracht opeens terug. Het valt onder het kopje ‘mind over body’, maar ik voelde opeens iets van mij afglijden.
Met zo veel energie heb ik lekker koud afgedoucht en heerlijk geslapen. Vanmorgen vroeg op, lekker de kinderen naar school brengen en weer aan het werk. Hier en daar wat moe, maar dat slaap ik later wel bij. En verder proberen de verloren spieren weer aan te trainen. Gister 6km gefietst (nou ja, rondjes trappen zonder noemenswaardige weerstand) op de hometrainer. Straks weer, want Ik moet weer op kracht zijn voord de volgende chemo van 24 dec.

Nu lekker genieten van twee witte weken, hoop het in de volgende zwarte week buiten lekker wit is, dan heb ik iets om naar te staren :).