Vandaag is het dan zo ver. Ik weet al 17 dagen onofficieel en 9 dagen officieel dat ik kanker heb, maar vandaag begint het echte gevecht. Mijn eerste chemo-ervaring.

Mijn liefste dropt mij bij de K&R van het Langeland Ziekenhuis en ik huppel naar binnen. Geen idee wat mij te wachten staat, maar ik begin er liever aan, want dan ben ik er ook eerder vanaf. Ik loop naar route 60 en meld mij bij een dame die mij al verwacht. Ze brengt mij naar een kamer met een twee bedden, waar ik er een van mag nemen. Ik zit er nog wel even, want ondanks dat een chemo ‘maar’ 2 uur duurt, zit er nog van alles voor en na, waardoor ik zeker pas rond 13:30 – 14:00 uur hoef te rekenen op mijn gang weer naar huis.

Ik mag mij even settelen, straks als ik eenmaal een infuus in mijn arm heb is het vast lastiger dan nu, dus ik pak mijn spullen en zet mijn kantoor op.

 

Best een mooi plekje toch? Hier kan ik mij wel even vermaken. Het uitzicht is ook best leuk.

Let the games begin, we gaan starten. Het infuus gaat er prima in en begint gelijk met wat voorspoelen en medicatie, tot zover voel ik nog niets. Goed moment om te bedenken hoe we dit vertellen aan de mensen om mij heen die ik niet heb gebeld. Het is haast onontkoombaar om het niet op social media te zetten, dan laat je mensen schrikken als ze het opeens halverwegen of achteraf vernemen. Maar hoe breng je zoiets subtiel. Nou, ik doe m’n best… Hier kan ik vast wel wat mee.

Dan gaat het echte avontuur beginnen. De komende twee uur gaat er iets veranderen in mijn lichaam.

En dat krijg ik ook te voelen. Na een paar minuten tintelt mijn arm al helemaal. Even later als ik met een van de zusters zit te praten verandert mijn stem al wat en merk ik dat ik meer last krijg. Wow, wat een zooi moet dit zijn zeg!

En dan gaat het mis. Ik voel mij slapper en slapper en kan nog net op de rode knop drukken. Ik kan nog net aangeven dat ik flauw ga vallen, en even later word ik wakker met 7 mensen in mijn kamer die toch best wel geschrokken naar mij kijken. Oh, dit hoort er dus blijkbaar niet bij. Scary!
Ik weet dat ik een gevoelig mannetje ben en dit zwaar moet vallen, maar zij zijn toch wel wat gewend zou je zeggen.

Gelukkig lappen ze mij weer snel op en sterk ik genoeg aan om even wat te eten. Fijn, want ik had al aardig honger inmiddels, maar geen zin om te eten; een van de bijwerkingen van chemo.

Als ik in de loop van de avond redelijk goed ga, besluiten ze mij te laten gaan. Het infuus gaat er uit, maar niet zonder slag of stoot. Die naald is het probleem niet, het plakband dat is het. Ondanks de liefde die de verpleegkundige er in steekt, voelt het  alsof ze langzaam mijn huid er af rukt. Ik wist dat ik een gevoelige huid zou krijgen, maar zo erg had ik niet durven dromen. Uiteindelijk is de pleister er af, hier zal ik nog lang van na genieten.

Wat ook een echt oppepper is? Als je zo veel lieve kaartjes en bloemen krijgt. Zelfs zoveel dat de kaarten nog voorgelezen moeten worden terwijl ik aan het opknappen ben. Zo lief!

 

Als alles klaar is, pak ik mijn spullen om in mijn rolstoel naar beneden te gaan, waar mijn liefje al weer staat te wachten. Ik kan niet wachten!


In de lift voel ik mij toch weer niet heel lekker en geef dat aan. Als de deur open gaat zie ik mijn liefje, maar voor ik het besef staat zij boven op mijn kamer weer naast mijn bed, met een nog grotere schrik in haar ogen dan die van de verpleegkundigen en arts vanmiddag.
Something wrong…

Gelukkig ben ik nog in het ziekenhuis en word ik snel weer opgelapt. Het besluit komt niet onverwachts, ik moet een nachtje blijven. Terwijl ik vertroeteld word, haalt Annie wat kleding en mijn tandenborstel.
Samen met Sylvain komt ze terug om nog heel even te steunen. Chloé blijft thuis, want we zitten nog op de medicijnen en wat spullen te wachten, die kunnen elk moment bezorgd worden.

Sylvain heeft zelfs nog heel snel een tekening gemaakt voor mij om mij op te vrolijken, hoe lief!

 

In het ziekenhuis ziet Sylvain de kans schoon mij eens hapjes te geven.

 

Zeer gewaardeerd jongen, dank je wel!

Als zij weg zijn, word ik met bed en al overgebracht naar een zaal aan de andere kant van de gang. Dit is de verpleegafdeling waar ik op zaal lig met twee andere mensen. Niet lang daarna voel ik mij alweer wegtrekken en komt er een enorme kramp in mijn buik opzetten. Het belletje doet wonderen en ik krijg snel medicijnenen tegen misselijkheid via het infuus dat opnieuw is aangelegd. Als ik weer een beetje bij ben, krijg ik nog wat te drinken, kan ik mij tanden poetsen en ga ik snel proberen te slapen. In de hoop morgen wakker te worden dat ik dit allemaal gedroomd hebt.