Het gaat er om spannen… Haal ik mijn examen vandaag?

Gister bloed geprikt. De uitslag is er al binnen één uur, maar dan moeten zij zich haasten en ik vroeg op. Gelukkig mag het ook de dag ervoor, voor iedereen fijner. Het moment waarop ik hoor of ik klaar ben voor de tweede kuur hangt voornamelijk af van de aanwezigheid van witte en rode bloedcellen (en nog wel meer hoor) en staat voor vandaag 09:00 uur bij Oncoloog dr. Van Gerven.

Ondanks de dramatische start van kuur nummer 1, toch met vlag en wimpel geslaagd!

Na een reeks van rationele en minder rationele vragen van mijn kant, die allemaal positief beantwoord worden, heeft zij nog een vraag voor mij. Ik zit echter nog met mijn overwinningsdiner in mijn hoofd… Straks mag ik weer sushi! Voor nu even geen rauw vlees of vis, ook al zijn de onderzoeken erg dun,  het zekere voor het onzekere is een goed uitgangspunt. Verder mag ik alles, op grapefruit na, alleen is mijn eetlust wat minder. Ik was al zeer gelukkig met mijn lief, maar ze weet nu nóg meer te zorgen voor mij, door lekker ge koken en zeer streng te zijn. Het resultaat, haar verdiensten:

Ik ben aangekomen!
Waarom ik er zo raar bij sta? Mijn liefste zoon is mee als support en fotograaf, ok en omdat de scholen dicht zijn. Hij doet dit, gelukkig een verdieping hoger bij de kinderafdeling regelmatig en staan dan zo, zoals we hem hebben geleerd. Waarom zo? Gewoon, omdat wij gemene ouders zijn. Maar goed, wie een kuil graaft voor een ander… Kijk maar naar zijn APK-blogs.

En dan nu de verrassing… de vraag aan mij… of ik een dagje eerder kan. Euh, die zag ik niet aankomen.. maar ja, natuurlijk. Elke dag is er een… Maar dan is mijn stop-week wel heel kort! Maar met deze uitslag is het prima. Als jullie zeggen ‘spring’ spring ik. Zoon lief reageert gelijk door op te staan en te gaan springen… zo doen wij dat. Luister naar de pro’s… zou willen dat meer mensen dat deden…

Anyway, tijd om te gaan… mijn tijd is schaars… mijn laatste werkdag is afgepakt, vandaag komt oma Kerst vieren en ik moet echt wat zaken afronden! Oh heerlijk gewone mensen stress. Lekker belangrijk. Snel naar huis en aan het werk.

Nog voor ik klaar ben is oma er al. Toch even heel aso twee telefoontjes afwikkelen en dan Kerst vieren.

De viering zelf is meer voer voor de blog van de kids, dus daar ga ik hier niet te veel op in. Maar het was leuk en gezellig. Beetje vreemd, maar wel Kerst-like.

Met cadeautjes en gek doen, zoals het hoort!

Maar helaas maak ik het einde van deze Kerstviering niet mee. Ik stort in slaap. Het is gewoon nog te veel, te vermoeiend, gewoon too much.
Gelukkig begrijpt oma het en gaat ze na nog even gezellig te blijven stilletjes weg… dan heb ik wat extra slaap om morgen weer stuk te gaan… Morgen -met een dag vervroegd dus- chemo nummer twee.