Rust, regen en zwemmen omdat de zon schijnt. We dachten alles al meegemaakt te hebben, maar dat is dus toch niet zo. En zo spendeerden we onze dag bij de gesloten ezel-opvang…

Maar eerst de nacht. Vanmorgen vroeg 04:16 uur om precies te zijn, werden we allemaal wakker van een enorme storm. De palmbomen hielden zich stevig vast aan de grond -gelukkig-, maar de ligstoelen vonden het een uitgelezen kans te verplaatsen of zelfs te gaan zwemmen. Beide foto’s zijn genomen in het donker, de belichting is geregeld door onze lieve heer zelf… Was een grote lichtzee en gerommel met af en toe een harde knal.

 

 

Het was dan ook echt even, kortstondig, goed raak.

De vooruitzichten zeggen hier niets hebben we al geleerd, want op droge dagen hadden we regen en op regen-dagen hadden we mooi weer. Vooralsnog zijn wij blij dat we gister naar buiten zijn gegaan en vandaag onze chill-dag hebben gepland.

 

Wij zitten met het licht aan even veilig met z’n vieren in bed, je weet nooit.

Buiten lijkt het licht ook te branden… wow!

De volgende ochtend slapen we allemaal uit. Mama kan niet lang blijven liggen, want ze heeft honger. Wij redden het domweg niet om klaar te zijn voor het ontbijt sluit en dus gaat ze heel gezellig alleen eten.

 

Het valt haar wel op dat het weer mooi is, alsof er vannacht niets gebeurd is.

Omdat het toch mooi weer is, gaan we er toch maar even op uit. De hele dag thuis is ook maar zo wat. Bovendien is het ergste van het ergste aan de hand… wifi in onze kamer doet het niet!
Mooie smoes om dus 1 uur en 15 minuten te rijden naar een ezel-opvang. Allemaal afgedankte ezels die opgevangen zijn door vrijwilligers. Wij halen dus 2 kilo wortelen bij de Lidl en scheuren door om het ze zelf te geven.

Maar… het loopt anders. Bij aankomst staat er dat ze gesloten zijn… Lekker dan! Normaal zijn ze open, maar omdat er zo veel blubber op het veld is, is het onverantwoord om de ‘sanctury’ open te doen vandaar. Zitten we dan met onze wortelen…

 

We kijken om ons heen en zien weinig. We sms’sen en faceboeken de eigenaren in de hoop dat we er toch in mogen om de wortelen af te geven. Helaas geen gehoor.

We krijgen wel leuke aandacht van een poes of kat die duidelijk behoefte heeft aan aandacht. Hij/zij springt direct op schoot bij Chloé en wij kunnen zo even lekker aaien.

De auto is ook een goede plek.

Goede hoogte om lekker geaaid te worden.

Na een uitvoerige knuffelbeurt, gooien we de wortelen over het hek en hopen dat ze morgen alsnog lekker kunnen smikkelen.

Uit verveling zoeken we een weg ver weg van de weg, zodat we veilig een stukje kunnen rijden. Je kan er maar niet vroeg genoeg mee beginnen.

 

 

Op de terugweg stoppen we nog even bij een supermarkt om wat te eten te kopen. Dit is niet het gebied van restaurantjes etc. En papa heeft te veel honger om nu niets te snacken of eten.
Handig dat ik net heb mogen oefenen, zo kan ik alleen rijden. Mmmm… het is toch wel een heel klein autotje, ik denk dat ik toch maar zonder auto naar binnen ga.

Mocht je je ooit afvragen waar ik mijn coole mooie Spider-man paraplu vandaan heb? Nou hier dus.

We rijden verder terug naar huis en bemerken dat het weer wel heel lekker is. Er is wel wat wind, maar met 25 graden is er mogelijkheid tot zwemmen.

Het weer is maar raar hier, maar ook wel lekker.

Snel onze dagelijkse wandeling van de auto terug naar ons hotel. Het parkeerterrein is echt suf ver weg… Daar moeten ze wel wat aan doen.

Maar als we deze 5 minuten wandeling hebben overleefd, dan zijn we ook zo omgekleed in onze zwemkleding en plonsen we het -toch wel heel- koude water in.

Handstand-time!

Deze keer kom ik een heel eind. Het mag weinig zijn, 0,95 cm, maar het is lastig om overeind te blijven. Toch vind ik het geslaagd.

We halen nog even een pita-broodje bij de poolbar, zo is onze innerlijke mens ook weer tevreden.

Het laatste restje water mag ik over mijn broertje heen gooien. Ben je er klaar voor?

Hier komt ie!

Het is geen grote glijbaan, maar toch ook leuk om deze even te doen.

Whoei!

Nu ik de smaak te pakken heb, besluit ik met zus naar de grote glijbanen te gaan. Papa moet mee voor de beveiliging, de weg én natuurlijk de foto’s.
Eerst even inkomen in een makkelijke en rustige baan. (die meneer ging er zelf voorstaan hoor)

En met Sylvain samen van de andere makkelijke glijvbaan.

 

Daarna gaan we maar gelijk van de engste -en ook leukste- gijlbaan!

En nu ik!

En nog een keer samen (met audio deze keer).

 

Samen komen we er weer veilig uit. We doen nog wat trucjes en dan is het einde zwemmen deze vakantie. Lekker warm douchen (wel nodig hoor met deze wind). En daarna lekker eten.

We zijn echter wat vroeg, dus kunnen we nog een drankje pakken en Uno spelen.
Drie keer raden wie er niet gewonnen heeft…

Gelukkig zijn we met eten wel allemaal winnaars!

Echt genieten van die toetjes…

En zij wachten maar even, ik eet nu eenmaal veel én langzaam.

Jaja, ik ben bijna klaar.

 

Klaar! Yes, we kunnen gaan!

 

Beloofd is beloofd, we zouden nog een thuis-beauty-avond doen. De dames én ik… papa hoeft niet zo. We hebben maskers gehaald aan de andere kant van het eiland, vlak bij die enorme kloof. Vandaag is de dag dat we ze gaan opdoen. Leuk zo’n avondje plakzooi. En dan moeten we 15 minuten wachten.

Vijftien hele minuten, dat is dus een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien minuten (dus x 60) holy moly dat is wat… moet dat echt? En zo lang dan ook niet praten of lachen, of nog erger, Tiktok kijken? Wow… we dachten dat het leuk zou zijn en niet een straf.

Dan maar even chillen samen op bed.

Mag het er nu af? We liggen voor gek! Voor je het weet maakt papa fo…. te laat!

Met onze babyhuidjes kijken we nog even samen wat filmpjes terwijl papa drie dagen blogs zit te sorteren en te maken… Tja, iemand moet het doen.

En dan komt ook aan deze dag een einde, maar niet voordat we een update geven over wat er ondertussen in Zoetermeer gebeurt.

 

 

 

Heel veel zo te zien, we zijn zo benieuwd naar hoe het met oma en de kittens gaat, zondag gaan we het zien.