Het is eindelijk weer zo ver. Na twee jaar mogen en kunnen we weer op vakantie. Een mondkapje kan ons dan niet meer tegenhouden, wij zijn er zo aan toe, vandaag dus lekker weg naar Kreta voor 14 dagen.

Best lastig als je net het hele huis hebt laten verbouwen, en nog moeilijker als je net twee super lieve kittens hebt. Maar gelukkig hebben we ook een super lieve oma die wil oppassen, dus ons huis is een vakantiehuis en wij kunnen onbezorgd lekker weg naar Kreta!

Papa en mama wilde graag vliegen vanaf Rotterdam. Lekker dichtbij, scheelt een hoop tijd en is met vervoer ook makkelijker. Nou, dat hebben we geweten. Om 04:45 stond de taxi al klaar voor de deur en 45 minuten eerder ging de wekker al.

We zullen de voorbereidingen en stress van het inpakken maar even overslaan. Vrijdag en zaterdag nog lekker even geoefend met zwemmen (resp. training en les), zodat we er echt klaar voor zijn. Het is weliswaar oktober, maar het is vast nog warm zat om daar te zwemmen. Wij gaan er wel vanuit dat we rond het middaguur in het bad hangen daar. Eens kijken of ons dat gaat lukken.

Gelukkig hadden we alles voorbereid en hoefde we alleen de laatste zaken nog even in een koffer te proppen en konden we op tijd. in de taxi naar Rotterdam The Hague Airport, al gingen we via Nootdorp om nog twee mensen op te halen.
Evengoed super op tijd op het vliegveld om een aantal rijen in te gaan. We waren duidelijk niet de enige die dachten origineel te zijn om begin oktober naar Kreta te gaan vanaf Rotterdam, het vliegveld was bomvol en het vliegtuig ook.

Te vroeg om foto’s te maken bij het vertrek en te lastig om vast te leggen hoeveel we Mars en Milkyway gaan missen. En stiekem is het best koud. Gelukkig is er altijd een zus in de buurt van wie ik haar lievelingsvest aan mag. Het is haar nieuwe vest van Blue Marlins, maar mijn naam staat er ook op, lief van haar he?

Gewapend met wat warmte en natuurlijk een mondkapje, gaan we aan ons avontuur beginnen, de eerste rij om in te checken.

Daarna gaan we in de rij om te horen in welke rij we moeten staan.

Dan is fotograferen of video’s maken niet meer toegestaan, we zijn bij de douane. Deze keer niet zo’n eng apparaat dat om je heen draait terwijl je met je armen omhoog staat. Wel twee wanden waartussen je met je armen iets uit elkaar moet staan. Je moet net zo staan als een blauwe tekening van een mens en daar moet je dan naar lachen, aldus de douanemeneer.

Waar mama en zus zo doorlopen, worden de mannen gefouilleerd, als dat geen discriminatie is… Maar gelukkig hebben zij ook niets bij zich. Ok, eerlijk is eerlijk, één arm van zus is ook gecontroleerd, maar die was haar scrunchie vergeten af te doen.

Nou ja, een ervaring rijker, iets opgewarmd en een klein (heel klein) stukje lopen verder gaan we wat eten halen. Jammer dat ze op dit vliegveld niet rekenen op grotere groepen die tegelijk komen, want we konden nergens zitten. Je zou denken dat er wel vaker vliegtuigen vertrekken, maar dat lijkt ons met zo weinig stoeltjes onlogisch.

Het zal ons niet deren, want we gaan op vakantie! Door de regen, door de wind, dwars door alles heen banen wij ons een weg naar de ingang van het vliegtuig. We mogen over het vliegveld lopen en moeten zelf de trap op, grappig.

Op rij 10 a t/m d zitten wij lekker 3,5 uur te nietsen. Beetje saai, maar wel leuk als je bedenkt waar we heen gaan.

 

Eén van ons heeft genoeg ruimte om lekker te slapen, de rest helaas niet.

Als we de landing in gaan zetten zien we al de mooie omgeving en veel zee, dat moet wel Griekenland zijn. Dan zitten we goed!

We zijn er bijna!

En als je zo’n zus en zo’n moeder hebt en daar tussenin mag zitten, zit je helemaal goed! Pijn in mijn oren van het landen, ik was er al bang voor. Oordopjes en snoepjes… het helpt niets voor mijn gevoelige oortjes.
En ze delen hier ook al geen snoepjes uit, bij TUI wel. Ik nog vragen of ik mocht helpen, maar ze hebben geen snoepjes én zijn mij vergeten bij het ophalen van het vuil. Jammer, maar ik laat mijn vakantie er niet door verpesten.

Eenmaal op het vliegveld, gaan we met de bus. Wel een dikke 30 seconden… dat konden we ook wel lopen, wat zijn ze lui hier zeg!

Binnen bij de bagageband is het ook nog even wachten…

Maar het echte lange wachten is in de rij bij Hertz. Je kan boeken wat je wilt, je moet toch in de rij. Sjonge jonge wat duurt dit lang. Hadden ze niet kunnen bedenken dat er meerdere mensen tegelijk zouden komen?

En dan heb je je handtekening gezet, moet je buiten nog een half uur wachten voor de auto wordt gehaald.

Maar, eerlij is eerlijk, dan heb je ook wat. Een mooie, nagenoeg nieuwe, Seat Leon station.
17 minuten later komen we in het hotel aan. Tenminste op het hotelgebied, want het is heel groot!

Het huisje snel verkennen en dan kijken wat er allemaal te doen is, en natuurlijk even wat eten. Niet omdat het gratis is, maar dat is het wel, maar omdat we honger hebben.

Eten, drinken, wat je wilt. Als je een polsbandje om hebt mag je iets halen zonder af te rekenen.

Even ontspannen en ondanks de kou toch even naar het zwembad. Wij zwemmen en papa en mama niet, te koud. Het is 23 graden en waait…

We zijn vroeg voor het avondeten, te vroeg zelfs… Even een drankje dan maar.

Door onze honger zijn we de aller eerste die de eetzaal binnen gaan… Nou, er is keuze genoeg!

Pudding in een bakje… Is het wel echte pudding?

Verzadigd en voldaan stappen we de auto in om toch nog even te shoppen.
Eindelijk mijn mooie rugzak! Sylvain heeft een nieuw T-shirt, die komt nog wel in beeld…

Maar dan is het echt tijd om te gaan slapen.
Dat doen we dan ook allemaal goed, terwijl papa en mama nog even schermpjes zitten te kijken, liggen wij al in dromenland. Wat wij daardoor niet meemaken is een mini-aardbeving. 1 a 2 seconden een mini tril, maar wel goed voelbaar.

Verder hebben we niets meer meegekregen, gewoon heerlijk in dromenland.gebleven…

Ondertussen in Zoetermeer…
Oma is vandaag aangekomen. Mars en Milkyway hebben haar goed ontvangen.

En houden haar goed bezig. Niet te hard werken oma, het is een vakantiehuis!

En als ze tv gaat kijken, James Bond is op tv, gaan we er gewoon voorzitten, haha!