Spannend, soms zelfs liever niet, maar toch ga ik steeds… raar he? En als ik thuis kom, vind ik het nog leuk geweest ook. Ik ben niet zo van de wedstrijdjes, maar deze heb ik toch maar mooi weer gezwommen.

Onze fans, zelfs niet papa’s en mama’s, mogen niet mee naar binnen. Gelukkig weten we toch altijd wel een foto mee te sneaken. Hier zitten we dan ook op de tribune om te wachten tot we aan de beurt zijn. Ons eigen (bad)mutsenclubje

Maar op het moment dat het moet gebeuren komt het toch echt op ons zelf neer, sterker nog, soms liggen we baan naast baan en toch lijnrecht tegenover elkaar. We zijn concuvrienden…

Papa en mama, en natuurlijk ook oma, zitten klaar voor de live stream die youtube verzorgt en vrijwilligers van Blue Marlins regelen, toch wel gaaf!

En zien jullie toch hoe het gaat, dit is de voorbereiding om te gaan zwemmen.

Vlak voor het startsein checken we alles nog even, tja, als je muts maar goed zit.

Er wordt streng gekeken of alles goed gaat, de beoordeling is op Olympisch niveau, vandaag inclusief aantik-computer, dus de tijden zijn heel precies.

En een paar dagen later staan de uitslagen op de officiële website van de KNZB.

We zitten nog in een pool met meiden die een jaar ouder zijn, Odenza en ik zijn de enige uit 2011. Prima score dus, al zeg ik het zelf.