Zoals ik al aangaf in mijn blog van 6 april moesten mijn ogen even door de APK. Papa en mama zijn op zoek naar een excuus waarom ik hard werken op school gewoon niet zo leuk vind.

Ze mogen blijven zoeken, want meestal vind ik het wel leuk om zo’n dagje uit te gaan. Vandaag dus een bezoek aan een orthoptist. Dat is een speciale oog-dokter die meer doet dan alleen je sterkte meten. Het gaat vandaag ook om de stand van mijn ogen. Maar, het gaat natuurlijk vooral om: mij!

Eerst heb ik samen met papa zus weggebracht naar school. Daarna reden we direct naar Papendrecht, waar de oogkliniek staat. Hier konden we 5 maanden eerder terecht dan in Zoetermeer, dus een ritje waard.

Natuurlijk waren we veel te vroeg. Omdat het koud was gingen we toch naar binnen, ondanks corona mocht het ook nog. Helemaal blij, lekker warm, maar ook een leuke speelhoek.

Samen met papa alle spelletjes meermaals gedaan.

Zelfs nog even met een ander jongetje gespeeld. Sterker nog, ik heb zó veel gespeeld dat er letterlijk bloed onder mijn nagel vandaan kwam van het heen en weer schuiven met mijn vinger.

Nog net voor ik naar binnen werd geroepen heb ik mijn vinger kunnen spoelen en voorzien van een papieren doekje. Dat viel op toen de orthoptist wilde beginnen, waardoor ik een mooie oogpleister op mijn vinger kreeg.

Dat gezegd hebbende, ik kom voor mijn ogen, dus laten we die dingen eens bekijken.
De grote stoel is voor mij, gaaf hoor. En dan komt de dokter met allemaal verschillende proefjes. Dingen volgen, ergens in kijken… prima te doen.

Met een 3D-bril moet ik iets aanwijzen en dan komt de meest belachelijke bril die ik ooit gezien heb. Wie dat verzonnen heeft… Ik moet per oog letters voorlezen in de verte. Wel lastig dat het hoofdletters zijn, maar ik denk dat ik ze allemaal goed had.

Dan komt ze met een verhaal over druppeltjes in mijn ogen. Dat blijken niet dezelfde als papa gebruikt. Best spannend om te doen. Ik knijp liever mijn ogen dicht. Maar daar trapt zij niet in, de druppels krijgt ze er met het grootste gemak (en geweld) in. Vervelend, maar niet super erg hoor.
Deze druppels zorgen er voor dat ik last krijg van licht en daarom krijg ik een eigen zonnebril, cool he?

En we moeten een half uur wachten, lekker verder spelen.

Even kijken of de druppels werken. Kijk maar eens goed in mijn ogen.

Mijn pupil blijft groot, wat ik ook probleer.

Dan nog maar even spelen tot we geroepen worden.

Met mijn ‘nieuwe ogen’ wordt nog wat getest en dan komt de conclusie. Mijn ogen mankeren helemaal niets!
Ik zie meer dan met rechts 100% en links nog beter. Ze staan recht, bewegen goed en zien zowel diepte als kleur. Wat wil je nog meer?
Nou niets… We mogen dan ook al snel weg, naar boven om nog heel even langs de oogarts te gaan.

Boven kom ik mijn grote vriend tegen, Koning Willen van Oranje. Ik ben bezig met een spreekbeurt over de tachtigjarige oorlog, daar ken ik hem van. Wie dit vastgelegd heeft weet ik niet meer, maar het is wel een bekend schilderij volgens mij en deze man lijkt echt op Koning Willem van Oranje 1, 2 of 3 -dat weet ik niet meer- uit de tachtigjarige oorlog. Papa vind mij met mijn zonnebril zo net een dagwacht. Hoe hij daar bij komt?

Als we om ons heen kijken zien we in een andere zaal een mevrouw met een kan met melk. Die ken ik ook, dat is het melkmeisje! Naar dat museum ben ik wel eens geweest met BFF Kasper en als eens na een shot chocola langsgelopen. Ik ben de naam van de schilder wel even kwijt.

He, wat zie ik daar nou? Een spreekgestoelte ofwel katheder. Dat betekent dus dat ik daar even moet staan.

Dan hoor ik mijn naam. Nou ja, hoe ze het uitspreekt zou ik niet direct zeggen dat ik zo heet, maar goed ze bedoelt het vast goed.

Deze oogarts is efficient, want we zijn nog geen 3 minuten binnen en het onderzoek zit er al weer op. Met een grote glazen bol kijkt ze in mijn oog en concludeert ook dat alles helemaal goed is.

We mogen weg en hoeven niet meer terug te komen.
Ben wel even kwijt aan welke kant mijn jas zit…

Ah, zo, daar is ie weer.

Ik heb er stevige trek van gekregen. Super gaaf dat de kliniek aan de markt staat. Met bakkerij ‘t Stoepje is er genoeg lekkers te eten. Witte bollen, worstenbroodjes, een croissantje en natuurljk een donut, wij zijn klaar om terug naar huis te gaan.

Nog even een keer extra heen en weer op de roltrap en dan de auto in.

Tijdens het eten, lekker in de zon heb ik zo veel last van licht in mijn ogen dat het lijkt alsof ik slaap. Lekker nagenieten van een gekke maar super leuke ochtend. En natuurlijk blij met de conclusie van de dokter, aan mijn ogen ligt het niet!