Oh Soms is bloggen niet zo leuk. Maar voor de herinnering en voor de 18 jaar en 10 maanden dat we van je genoten hebben is deze voor jouw Quincy.

De laatste dagen gaat het niet goed met Quincy. Hij beweegt minder, eet minder, drinkt minder, gebruikt zijn bak minder en weegt steeds minder. Waar hij normaal altijd op schoot van papa zit, blijft hij nu 2 seconden en loopt hij weer terug naar zijn kleedje. Soms doen zijn achterpoten het niet meer.

Wij snappen dat het niet goed met hem gaat, hij is op, oud, maar nog zo lief. Hij oogt nog goed en heeft zichtbaar last, maar ook zichtbaar geen pijn. Hij snort en gedraagt zich, behalve wat minder actief, zoals altijd.

Toch moeten we eerlijk zijn en inzien dat het een aflopende zaak is. Extra aandacht en liefde en natuurlijk regelmatig checken of het nog wel gaat met hem en het eten en drinken brengen in plaats van het hem laten halen.

We hebben de laatste dagen ook meer foto’s gemaakt om hem goed te blijven herinneren en hem een waardig blog-afscheid te geven.

Eten en drinken is eer gister nog iets wat hij zelf kon, maar veel ging er niet meer in.

Poseren vindt hij nog niet zo’n probleem.

 

Papa voelt midden in de nacht, als hij wakker wordt, dat hij bij Quincy moet liggen om hem even wat aandacht te geven.
Het is donker, maar toch leuk om te zien hoe hij nog zichzelf is.

 

Als het licht wordt, is hij wakker als normaal.

Het gaat nog wel, maar het loopt wat stug…

 

Overdag krijgt hij weer extra aandacht van ons. Hij mag heus wel rusten, maar wij willen hem ook graag steunen.

En zo is hij nooit alleen, net als de afgelopen 18 jaar en 10 maanden. Hij hoort bij ons en wij zorgen voor hem.

Vandaag laat hij de wandeling achterwegen en maakt hij gebruik van ons aanbod om eten en drinken te bezorgen. Volgens ons doet hij het voor de grap, want hij steekt z’n tong hier duidelijk uit.

Even later laat hij zien dat hij het ook liggend kan.

Vanmorgen besloten we dat de dierenarts gebeld moet worden om te voorkomen dat hij pijn gaat krijgen en hij moet lijden. Dat is voor ons dé kans om hem liefdevol gedag te zeggen als we naar school gaan. Want we weten dat er een kans is dat hij niet terug naar huis komt. Mocht het zo ver komen, krijgt hij wat mee voor in zijn kist.

Hij is er zichtbaar blij mee, en laat zien dat hij wil door toch nog wat slokjes te drinken.
Het blijken zijn laatste slokjes…

Om 11:00 uur is hij welkom bij de dierenarts. Mama neemt hem mee. Wij, en papa, mogen niet mee, want door corona mag er maar één mee naar binnen bij de dierenarts.
Zijn eigen vertrouwde mand, waarmee hij ooit naar China reisde. Bij de dierenarts naast mama.

En bij de arts blijkt dat het uitzichtloos lijkt. Onderzoeken kunnen nog wel, maar dat doen en op de uitslag wachten is eigenlijk gemeen voor hem. Zijn nog maar 2,33 kg pleiten ook niet voor een goede gezondheid

Veel zin lijkt hij niet te hebben…

Maar op zich makkelijk werkt hij mee. Duidelijk moe.

Mama maakt nog wat foto’s en praat wat met de dierenarts.

Als besloten wordt hem te helpen omdat hij anders zeer waarschijnlijk de laatste dagen toch zal lijden gaat het snel.

Hij krijgt een slaapprikje. En valt heerlijk rustig in slaap. Zo kennen we hem.

De moeheid en moedeloosheid is in zijn ogen te zien.
Het ademen gaat zwaar… Moe dat is het enige waar dit op lijkt.

 

Het laatste wat hij ziet is mama, vertrouwd, liefdevol en veilig.

En dan valt hij in slaap… een diepe slaap waar hij helaas nooit meer uit zal komen.

Rust zacht lieve Quincy!

We missen je nu al.

 

 

 

Hoe het ooit begon…
Op 5 februari 2002 werd Quincy, of eigenlijk Nakipa van ‘t Stromend Water, geboren als Chinchilla/shaded silver Persische kater. Zijn ouders waren bekende raskatten.

Vele generaties zijn showkatten geweest, zelfs met Europese prijzen. Maar Quincy is er voor de gezelligheid.

Ooit klein begonnen samen met zijn broertjes, zusjes en neefjes en nichtjes.

En toen werd hij van ons, gezellig bij ons thuis in Rotterdam, later Zoetermeer, Shanghai en weer Zoetermeer.
Op 18 mei kwam hij gezellig bij ons in Rotterdam wonen. Tenminste bij papa en mama, want wij waren er toen nog lang niet. Later verhuisde hij naar Zoetermeer, Shanghai en weer Zoetermeer waar wij hem vergezelde in het gezin.

En de rest is ruim 18 jaar history vol genot van jou. 6.873 dagen vol plezier!
Wij zullen je nooit vergeten lieve Quincy!