Dit weekend doen we rustig aan. De een terug van kamp de ander maakt zich op voor zijn eerste kamp. En… het is sportweekend. Het is maar wat je rustig aan doen noemt.

De zaterdag begint traditiegetrouw met een zwemles voor hen die nog les moeten hebben. Maar niet lang meer zo het lijkt, want in navolging op mijn zus eerder al, mag ik vanaf vandaag ook met kleren zwemmen. En niet een korte broek, korte mouwen shirt en waterschoenen, nee lange broek, shirt met lange mouwen en echte schoenen!

Het is zo’n bijzonder moment dat ondanks corona zowel pap als zus meegaat. Nu kan zij ook eens zien hoe goed ik kan zwemmen, en terug kijken van al die jaren dat ik zat te kijken toen zij les had.

Ze is duidelijk trots, want ze maakt zelf de volgende video’s.
Ik begin voorzichtig, geen idee hoe het voelt met kleren aan, wellicht doet het wel pijn. Wellicht kan ik zelfs surfend op m’n plankje…

Nog een stukje dan…

 

Maar als ik er eenmaal in lig, gaat het eigenlijk prima! Al snel mag ik onder het genot van complimentjes van juf Myrthe al zonder plankje. Het blijft tot diep in het zwemmen voor ‘C’ toch altijd even met plankje starten, zodat we mooi plat blijven liggen en mooi technisch zwemmen. Maar nu laat ik hem even op de kant…

 

En zelfs op m’n rug gaat het met goed, maar dat hoeft nog niet met kleding gelukkig.

 

Dat ging goed he?
Snel naar huis, want daar wacht ons altijd een lekker stevig ontbijt met noodles, gyoza en broodjes zonder vlees.

De rest van de dag hangen we, geheel tegen ons normale weekend-progamma in, rustig thuis rond. Spelletje, bankhangen, filmpje, gewoon lekker niets.

Zondag begint precies hetzelfde als zaterdag, alleen gaat niet Sylvain maar ik zwemmen. Vandaag zonder vriendinnen, want die gaan uitslapen voor de wedstrijd van vanmiddag. Voor mij geen probleem, ik leef op een super Duracel-batterij en ben nooit moe. Lekker rustig -ok. even eng bij binnenkomst- maar daarom wel meer aandacht.

Vanaf een bepaalde leeftijd wordt echt verwacht dat je zelf de lijnen uitlegt, dus voor aanvang starten met het bad wedstrijd-klaar maken. Handjes uit het badpak!

En dan krijgen we nog even wat uitleg over welke punten we nu gaan oefenen.

En dan gaan we het water in met een lekker duik.

En daarna is het even lekker inzwemmen…

Nog voor ik warm ben is papa al weer weg.
Hij gaat naar huis, mama en Sylvain helpen bij het inpakken. Of lekker even wachten totdat ik klaar ben om mij weer op te halen.

Oh, ze zijn al klaar… Hij heeft zelf nog even de tijd om een andere sport te oefenen. Hij geeft zichzelf weer een les skaten in de tuin. Lekker bezig man!

Oh, we hebben een ingelast bericht voor oma:

Lekker bezig jongen!
Nu snel naar huis om te eten, want vanmiddag moet ik weer naar het Hofbad omdat er een wedstrijd is.
Ik kom uit op drie afstanden (bepaald door de trainers en ingedeeld op geboortejaar en geslacht).

Bij de wedstrijd is er, door corona, geen publiek aanwezig, dus mama kan met Sylvain verder inpakken tot dat papa weer terug is en oma ook langs komt. Ik zie haar helaas niet, maar het is wel leuk voor hen om zich ook te vermaken terwijl ik mijn best doe om een medaille te pakken. Ze hebben er thuis een prijs (cadeau) op gezet, dat is een extra motivatie om te winnen.
Normaal liever niet, want al die aandacht maakt de gedachte van winnen eng, maar omdat er vandaag geen publiek is en de medailles niet overhandigd worden tijdens een uitreiking, ook in verband met corona, durf ik wel te winnen.

 

De goede lezer vraagt zich vast af hoe wij aan deze foto’s komen dan…
Deze foto en het kleine stukje beweging zijn gefilmd door een van de vrijwilligers die ook ‘toevallig’ moeder is van een van mijn zwemvriendinnetjes… En zo maken papa en mama -en jullie natuurlij ook- het toch nog een beetje mee…

Moeilijk te zien, maar ik in actie:

Hier dan een klein stukje video van mij. Bijna achterin met roze badmuts ben ik. Omdat de moeder die dit filmt ook speaker is, kan ze het einde niet filmen, want de volgende kandidaten moeten omgeroepen worden zich te melden… Ach, een klein beetje meemaken is toch ook leuk?

 

Als ik klaar ben, ben ik zo snel buiten dat papa nog onder weg is. Het is, zoals altijd, gierend uitgelopen, maar omdat ik de laatste sessie niet hoefde te zwemmen kon ik eerder wegsneaken. Gelukkig heb ik mijn telefoon bij mij en word ik zo toch nog snel bij de bushalte voor de deur op gepikt.

De uitslag was iets later bekend. Helaas helaas… net een halve seconde te kort voor een medaille. Ik word niet gediskwalificeerd (en dat is heel wat, want ze zijn bikkel hard) en eindig op alle drie de afstanden vierde.
Nummer drie, pas maar op, want de volgende keer is die bronzen plak voor mij! En als ik er echt zin in heb wellicht de zilveren!