Omdat ik eind vorig jaar een feestje had, heb ik de afspraak van december naar januari verplaatst. (tenminste dat heeft mama gedaan). Vandaag is het dan weer tijd voor mijn jaarlijkse APK.

Altijd feest bij Dr. Stam. Ik ben om 14:45 aan de beurt.
Papa, mama en zus gaan mee. Samen met zus mag ik zoeken waar het ook al weer was. Het is erg lang geleden, dus ik hoop dat we het nog weten…

Het is maar een kort avontuur, want we weten eigenlijk snel de weg. De eerste verdieping met de trap, maar we moeten er toch nog een en dus nemen we de laatste verdieping de lift.

Eenmaal bij de aanmeld balie meld ik mij keurig aan.

We mogen meteen doorlopen naar een kamer om gewogen en gemeten te worden.
Uitkleden maar dus!

Op de weegschaal staan doe ik vaak, maar thuis ben ik net iets zwaarder… Dat is jammer. Maar… wel aangekomen. De vorige keer, 30 november 2018, woog ik nog 12,9 kg, deze keer 14,0 kg. Toch 1,1 kg aangekomen!

Mijn lengte deze keer: 107,0 cm. Dat was een dik jaar geleden nog 101,1 cm, dus ik ben wel duidelijk langer geworden, goed he?

Zus grijpt ook even haar kans. Zij was de vorige keer nog 126,9 cm en nu 132,8 cm, wow ik ben meer gegroeid dan zus!!!! Ik ga haar inhalen!

En waar zij vorige keer moest rennen omdat Dr. Stam er aan kwam, heeft ze dit jaar wel op de weegschaal gestaan. Zij weegt gewoon al 31,3 kg! Dat is gewoon meer dan 2x zo zwaar!

Snel aankleden, want Dr. Stam komt ons zo halen.

Kunnen we mooi nog even spelen. Even wat hersengymnastiek doen.

En dan word ik geroepen. Meneer Delcour… Dat ben ik!
Dr. Stam neemt mij mee en verstopt mij achter de deur. Kijken of papa, mama en zus mij missen.
Haha BOE, hier ben ik!

Altijd leuk bij Dr. Stam. Jammer dat papa altijd maar foto’s wil maken.

Nou, vooruit dan.

De korte stippellijn is mijn lijn, de zwarte middellijn is de lijn die ik zou moeten volgen (aangepast aan papa en mama). Het goede nieuws is, dat ik niet afwijk naar beneden, maar keurig op de -3 lijn blijf, mijn eigen lijn.

Eigenlijk is het wel goed om eens te kijken of deze meting wel eerlijk is. Want als mijn skelet gewoon jonger is dan ik, dan zou mijn lijn moeten worden bijgesteld. Tja, als je goed veel Yoga doet, en je lichaam je tempel is, dan kan je het dus gewoon goed verzorgen.
Om te zien of ik gewoon zuinig ben op mijn lichaam wordt besloten dat ik zo een hand-foto mag maken, waarop te zien is hoe oud ik ben volgens mijn skelet.

Maar dat doen we zo, want eerst vraag ik even wat ik in mijn oor heb. Ik heb al dagen pijn en jeuk. Papa en zus hebben al een korstje gezien, maar dr. Stam heeft een apparaat om te kijken of mijn oor wel goed is.
Het ziet er prima uit, niets aan doen!

Dan moet ik mijn shirt uittrekken, want hij wil ook maar even gelijk naar mijn longen luisteren (en stiekem naar mijn mooie lichaam kijken, want ik heb vroeger veel last gehad van eczeem, maar hij ziet nu ook dat een mooier lichaam gewoon niet kan).

KOUD! Ik moet er van zuchten… Tenminste dat zegt dr. Stam. Dat lukt wel.
Ook van binnen klink ik prima!

Ik geef nog even aan dat dr. Stam wat op zijn neus heeft. Hij schrikt en voelt…. TUUT TUUT!
Haha, hij trapte er echt in!

Eenmaal klaar maken papa en mama nog een afspraak voor volgende week om even te bellen. Daarna gaan wij naar beneden om twee foto’s te maken. Een foto van mijn linker hand is nodig om te bepalen hoe oud mijn skelet is. Volgende week, vandaar die bel afspraak, vertelt dr. Stam zelf hoe oud mijn lichaam is, spannend!

Het is een Röntgen foto, ik moet wat afstand houden en papa en zus moeten even achter de deur staan anders komen zij ook op de foto of geven zij straling of zo…

Ik maak mij klaar voor de flits, maar voor ik hem zie zegt de mevrouw al dat ik klaar ben. Dat is raar, met de Kerstfoto hebben we 100x opnieuw moeten schieten, deze keer geen flits gezien.

En nog raarder… Mijn hand ziet er heel anders uit dan dat ik hem zelf zie.
Wel gaaf om te zien, dit zijn dus mijn botten het is mijn hand onder mijn huid, mijn skelet.

Kunnen jullie zien hoe oud ik ben?

Nadat de mevrouw ons een (en mij stiekem twee) plaatjes geeft, mogen we weer gaan.

Nog maar één foto te gaan, want ik moet een ponskaartje maken, maar dan een moderne voor in het elektronische patiënten dossier (EPD). Ik mag op mijn knieën zitten, en ook hier is de foto klaar voor ik goed en wel zit. Wat zijn ze snel in die ziekenhuis! (Even reclame maken voor het Langeland Ziekenhuis waar zus en ik ook zijn geboren).

Rest ons nog maar één ding. Richting de:

Volgend jaar weer, kijken hoe groot en zwaar ik dan weer ben.
Maar volgend week eerst nog de uitslag van de binnenkant van mijn lichaam, spannend! Ik houd jullie op de hoogte!