Weer drie dagen in een dag vandaag. Het moet ook wel, want er is zo veel te doen en we hebben alleen vandaag nog, want vanaf morgen moeten we Disneyland uitkammen in 2,5 dag. Vakantie is hard werken…

We beginnen, zoals niet gepland door papa en mama vroeg. Wederom te vroeg… Ondanks dat gaan we na rustig douchen en aankleden lekker bij de bakker om de hoek ontbijten.

Croque monsieur, croissant, petit pain au chocolat, bouffées avec sucre en een éclair avec plakzooi. Een echte Franse maaltijd dus, aka culinair chef d’oeuvre (hoogstandje, maar deze moesten we opzoeken hoor :).

Croissant et Chloé.

Bouffées avec sucre.

En de bloemkool oren van Sylvain. Lekker Hollands….
Raar he? Wij weten ook niet waarom, maar hij heeft een dik oor dat nog pijnlijk en warm is ook. Een ontsteking? Gebeten door die zoemende mug in onze kamer? Geen idee…

We beginnen vandaag in een museum, niet zomaar een museum, maar Atelier Lumiere Van Gogh. Lekker Hollands :).

Mama heeft van de week kaartjes gekocht, die gaan op tijd. We moeten om 11 uur naar binnen en ons 15 minuten voor die tijd melden.
Benieuwd wat dat gaat betekenen, want meestal zijn ze niet zo stipt in een museum.

Het is op loopafstand (voor normale mensen 15 minuten, voor ons iets langer) van ons huis. We nemen de tijd, waardoor we nog even langs de Lidl kunnen om wat eten te kopen. En, zoals altijd in het buitenland, de kinderen rekenen geheel zefstandig af. Zonder blikken of blozen in alle talen.

Daarna lopen we naar de ingang van het museum en checken in. Dan mogen we gelijk doorlopen naar de deur waar achter zich een schouwspel van bewegend licht en rustgevend geluid afspeelt.

Het duurt even om te beseffen wat we allemaal zien, want het is werkelijk overal om ons heen!
Golven, vissen, muziek…

 

En dan een octopus en een kreeft. Wel leuk gedaan, want het gebeurt werkelijk overal, de muren voor en achter je, naast je en zelfs de vloer doet mee.
De zaal is overigens loei groot, er kunnen heel wat mensen in.

Als we wat rond dwalen en op een gegeven moment gaan zitten, verandert het thema van vissen naar Japanse afbeeldingen en muziek.

Voor we het ons beseffen staan we naar een lampion te kijken, of beter gezegd een wensballon.

En nog een minuut later hangt het hele gebouw onder de wensballonnen. Als dat maar goed gaat…

Als deze sessie afgelopen is, gaan wij lekker op de grond zitten op een goede plek in de zaal. Dan begint de volgende voorstelling.
Eerst verschijnen er kleuren verf op de muur. Best leuk, maar wij denken dat papa en mama het thuis toch liever niet zo zien…

En dan komen de meest mooie plaatjes voorbij, opgebouwd uit dikke penseel-halen tot een mooi geheel.
Het doet ons ergens aan denken. Een paar maanden geleden nog een thema kunst op school gehad… Hoe heet die man ook al weer die zijn oor er af hakte? Oh ja, natuurlijk Van Gogh… deuh, dat zit in de naam van de voorstelling.

Mmm, lekker aardappels eten… die is vast ook van hem!

Het gaat mintuten lang door met leuke afbeeldingen van landschappen, mensen en bloemen.

Het is lastig te zien, maar we hebben het niet slecht. Lekker chillen op de grond en genieten van het schouwspel.

Oh ja, en natuurlijk even op de foto… Been there, done that, got the T-shirt. (maar we kregen het T-shirt niet deze keer :()

Mama legt de chillende mannen vast op een moment dat de muur voldoende licht geeft. Flitsen mag niet, want dan zie je niets meer van de kunst.

Papa weet later een (niet helemaal) selfie te maken met Chloé en Vincent him self, gaaf he?

Hé, deze kennen we al, zee, vis, octopus, hierna komt zeker weer die kreeft…

Tijd om te gaan dus. Het was echt gaaf! Goede keuze van mama!

Even verder op stappen we op de metro, want er staat nog minimaal één ding op ons lijstje voor deze dag. De Eiffeltoren in en op!
In de metro worden we muzikaal vermaakt door een meneer met een gitaar. Niet Sylvain’s favoriet blijkbaar, maar wel leuk dat die man de moeite neemt ons op z’n minst proberen te vermaken.

We moeten nog een stukje lopen. Voor ons twee keer zo ver als voor papa, maar dat deert niet, we zetten door, we willen het nu zien ook!

Dan volgt het onvermijdelijke wachten. Gelukkig is de rij niet zo lang als zaterdag avond toen we er maar uit zijn gegaan. Maar dat wil niet zeggen dat het snel gaat.

Voordat we überhaupt een kaartje kunnen kopen staan we al een tijdje. De slinger-rij gaat door tot achter het huisje, waar wij ook begonnen.

Als we dan eindelijk in de lift staan, gaan we omhoog. En gelukkig maar, want daar hebben we ook voor betaald.
Deze kan van onze bucket-list af, de Eiffeltoren aanraken en op.

Wanneer we boven zijn, is de wereld opeens gekrompen. Heel Parijs past in onze hand, zo mooi!
We kijken om ons heen en beseffen dat we nog een stuk hoger kunnen, stappen gelijk de lift in en komen helemaal boven in de top. Nu is het pas echt hoog!

Tijd om dat vast te leggen.

En natuurlijk ons love-koppeltje, ook zij willen het bewijs.

Een meneer ziet zijn kans en biedt aan om een foto van ons te maken. Lief en leuk!

En slim, want hij wil daarna dat mama ook foto’s van hem maakt met zijn vrouw.

En dan, met super helder zicht, toch even wat omgevingsfoto’s maken. Dit is Parijs vanaf grote hoogte.

 

Als je een beetje bekend bent in Parijs, dan herken je de Arc de Triomphe in het midden van deze foto.
Als je uitzoomd, zie je wat wij zien… Hij staat er nog, maar het is wel Arc du Verweg zo.

Maar het blijft mooi! En wie weet zien we de Arc de Triomphe vandaag nog wel van dicht bij.

Voor mijn plakboek, ik was er echt!

En onze Benjamin ook, maar die is even klaar met foto’s maken, hij heeft het koud.
Prima, maar we gaan niet weg voor je op de foto staat. Desnoods 4 keer en met mama!

Op de eerste stop (van beneden) stoppen we op de terugweg nog even. Hier zie je zelfs dat het al heel hoog is waar we vandaag komen. 180 meter totaal.

Maar als we helemaal beneden zijn, dan zie je pas hoe hoog het echt is.
Totaal onverwachts stapt onze Benjamin van de laatste drie treden, kijkt kort om zich heen en laat zich op zijn knieën vallen, kust de grond en staat weer op.
Papa, mama en ik staan met ons bek vol tanden te kijken naar Sylvain die zich afvraagt wat wij zo raar vinden… Is hij blij terug te zijn op aarde? Was hij bang? Nee dat toch niet he? Maar wat dan wel? Geen idee, maar hij heeft het eens gezien op Youtube en wilde blijkbaar het zekere voor het onzekere nemen.
Lachend gaan we verder en genieten nog even van het uitzicht, maar dan van de andere kant bezien.

Wederom een heel stuk lopen voor we bij een metro zijn. Gelukkig hebben we voor vandaag een onbeperkt kaartje gekocht, zodat we overal in en uit kunnen, onze 10-strippenkaart is al op.

En opeens staan we op de Champs Elysees en zien we een Disney-store. Disney isnie aan de beurt nu, maar we kunnen het niet laten al vast een voorproefje te nemen.

Dan kijken we naar wat eten. Nu is het nog rustig, want het is nog vroeg. Maar daardoor hebben we straks nog wat tijd en is de kans groter dat Sylvain ook wat wil eten. Die kan meestal na 19:00 uur geen hap meer door zijn keel krijgen.
Wel weet hij nog even een bezoek aan de Renault experience af te dwingen, waardoor we enkele minuten later oog aan oog staan, en zelfs mogen zitten, met een F1 auto.

Zullen we loten wie eerst mag?
Oh, laat maar, hij zit al.

Hoe gaaf is dit, zitten in een echte F1-auto.

Er zijn ook nog foto’s gemaakt die via internet naar ons zijn gestuurd. Er was een keuze, maar bij het kiezen zag papa zo snel het verschil niet.
Blijkt de ene keuze ene filmpje te zijn en de ander een foto.
Nou, zullen we het maar gewoon laten zien. Blij dat jullie onze eigen foto’s al hebben gezien.

En nog erger dus… het filmpje… Maar toch leuk om te zien en (dus) te delen.

 

Terug richting het Italiaanse restaurant ziet mama opeens een Vapiano. Nou, daar hoeven we niet lang over de discussiëren. Wij (Chloé en Sylvain) besluiten gewoon dat we daar gaan eten. En zo geschiedde.
En net als altijd, niet de eerste keer zullen we maar zeggen, bestelt papa of mama en dekt Chloé de tafel en brengt de bestellingen vast door. Sylvain krijgt zo wat rust en iedereen vermaakt zich tot het eten op tafel staat.

En als het er eenmaal staat, gaan we lekker smikkelen.

Inmiddels begint het al donker te worden. Maar omdat Sylvain zijn toetje van het kindermenu niet lustte en Chloé een volwassen portie eet waar geen toetje bij zat en er ook geen kon kiezen die ze lekker vond, kwam ze met het geniale idee om bij Starbucks een muffin of koekje te gaan halen.
Die zagen papa en mama niet aankomen, maar goed, goede ideeën zijn er niet om tegen te werken, dus gaan we naar binnen.
Maar… we moeten wel zelf bestellen. En de namen van deze koekjes en muffins zijn lastig… Het mag in het Engels, dat wel, maar het is niet niks.
Het komt Chloé verwacht goed haar snavel uit, en ze is weer eens zo snel dat papa het niet kan vastleggen. Eigenlijk zou je het ook niet meer moeten filmen, want dit is inmiddels bij deze 8-jarige smart-ass niet meer zo heel bijzonder.

Broertjelief vond zijn choco-mousse niet zo lekker en wil nu (nadat hij zijn choco-mousse aan mama heeft gegeven) ook wel wat lekkers.
Een double choco muffin, doe dat maar eens als je net boven de balie uit komt.

 

Told you so, dat kan ik prima!

Met het dienblad in mijn hand loop ik naar mama en zus die al zitten te wachten. Foutloos, terwijl de ober mij nog nakijkt dat ik dit kan en bang is dat hij nog een muffin kwijt raakt vandaag, loop ik naar mijn stoel. Keurig wil ik om de stoel heenlopen om netjes mijn dienblad neer te zetten en te gaan zitten.
BOEM!

AU!
Oh, die had ik niet gezien… Naast de tafel is een glazen muur. De stippen zitten zo hoog dat ik ze niet zag.
Van schrik houd ik het dienblad hoog en laat mijn muffin niet vallen. De pijn valt mee, maar de schrik zit er goed in. Zeker als je weet dat papa begint te lachen (wel helpt hoor) en mama schrikt en stiekem ook moet lachen. De dame achter mij laat het niet meteen zien, maar moet ook lachen.. Ja, sta ik even voor aap!

Het blijft lastig dit in 2 seconden te verwerken, maar gelukkig gaan mijn tranen snel weg, want een chocolade muffin is natuurlijk een mooie troost!

Als dit er ook in zit, gaan we naar buiten. Inmiddels is het helmaal donker en zien we mooi nog even een stuk van de Champs Elysees.

En… aan het einde (voor ons althans) staat de eerder vanuit de Eiffeltoren gespotte Arc de Triomphe.
Er is zonder verlichting overigens weinig triomphe te bespeuren, maar goed, we zijn er toch maar even geweest.

Nu is het tijd om de metro in te duiken, kilometers te lopen en nog eens over te stappen, zodat we een beetje bij tijds thuis komen.

Ondertussen merken we dat de vermoeidheid niet helpt bij het beperken van de pijn aan het bloemkool-oor van Sylvain.
Met wat Google-info lijkt het er op alsof bloemkool-oor niet juist is. Het lijkt eerder op een allergische reactie of een ontsteking. Het is dik, warm en pijnlijk, maar het oor (binnen in het oor) doet het geen pijn. Lijkt geen ontsteking binnen… Wellicht is het toch die zoem-mug van vannacht die dit gedaan heeft, al vinden papa en mama dat ook weer onwaarschijnlijk.

Wellicht zullen we het nooit weten, we hopen dat het weer weg gaat.
Het is overigens niet de eerste keer, iets om in de gaten te houden.
Mocht je nou een idee hebben, laat dan aub een bericht achter in de comments onder deze post, dan gaan we daar serieus naar kijken.

Dat doen we echter niet meer vandaag, deze dag is om. We storten allemaal moe op bed.
Wij gaan eerst slapen. Mama gaat daarna meteen douchen, papa schrijft deze blog nog even, want anders lopen jullie achter. Ook niet de bedoeling natuurlijk.

En morgen… morgen gaan we naar Disneyland!
We kunnen bijna niet slapen van enthousiasme, Mickey we komen er aan!

Maar eerst slapen zoals dat hoort in de stad van de liefde…
Sweet dreams!