Gister was dag 1, logisch dat vandaag dag 2 is. Maar het voelt als dag 5, wat kunnen wij veel doen op een dag. Vandaag weer… Vergeef ons voor de vele foto’s, maar als je het ziet als 3 dagen, valt het wellicht mee.

We beginnen de ochtend met een update van Quincy. Oma geeft aan dat hij deze nacht wel heerlijk rustig heeft geslapen en dat hij boos is op oma omdat ze hem gekamd en geknipt heeft.
Als wraak gaat hij tussen de zorgvuldig door oma neergelegde kleedjes liggen om de bank te beschermen. Zoete wraak zo te zien.

Terug naar Parijs, waar jullie nog een foto tegoed hebben, namelijk een niet-bewogen trapgat; zie hier.

De voordeur nog maar even vastgelegd, mochten we het straks niet meer herkennen. Eenvoudig, maar prima deur toch?

We willen wat eten, maar zoeken de ultieme combinatie van lekker (voor iedereen en dat maakt het al lastig), betaalbaar (ook lastig hier) en waar we kunnen zitten (blijkt ook geen gemakkelijke opgave).
We komen zelfs uit op de markt en bij een markthal.
We zijn zelfs zo vroeg dat de markt nog wordt opgebouwd. Tja, dat heb je als je van het adagium “als je later naar bed gaat, mag je eerder op staan” uit gaat.
Het is wat vroeg voor speenvarken, maar hier zijn ze ze wel vast aan het voorbereiden.

We vinden het ultieme compromis, laten we het daar op houden, en ontbijten bij de gele drietand.
Daarna gaan we zo snel mogelijk de metro in, want we willen natuurlijk niets missen.
Het programma van vandaag wordt gevormd door de weergoden, in de ochtend binnen en de middag kunnen we ook een beetje naar buiten. Tja, het kan niet altijd zomer zijn, zelfs niet in Parijs.

De metro… het is een stad op zich hier, groot en heel veel lijnen en nog veel meer haltes.
Gelukkig hebben ze hier in Frankrijk een goede oplossing gevonden. Een kaart. Die maken ze met alle lijnen in kleuren en namen van de haltes, best handig.

En om het overzicht dan echt goed te houden drukken ze die af op een kaart van 15 x 15 cm en dan krijg je dit:

Handig toch? Nu weet je in ieder geval dat er veel lijnen en haltes zijn. Vive la France!

Maar goed, wij hebben het spelletje door, en knallen als professionele namaak-Fransen door de poortjes.

(let even op papa’s fotografeer kunsten, hij zorgt voor een balk voor je gezicht als je niet op de blog wilt :)

En ook mama kan hier prima in meekomen, ondanks dat haar kaartje (en die van papa hoor) het even niet leken te doen.

Eenmaal in de metro moeten we het al bekende ‘wachten’ weer doen, iets dat ons nog steeds niet goed afgaat.

De dames houden de sfeer goed met hun humeur.

Als we de metro uit lopen zien we een enorme trap. Wat zal daar boven zijn?
One way to find out, wie het eerst boven is!

Het lijkt ver, en dat is het ook. Kijk, daar staan we.

Even inzoomen en daar staan we dan. Moederziel alleen, maar wel met een mooi uitzicht.

Kijk, zo mooi is het.
(en we zijn bijna niet meer moederziel alleen, want mams wil ook even boven kijken)

Terwijl wij ons naar de shoppingmall begeven, i.v.m. het weer natuurlijk… jaagt Sylvain op Franse duiven. Die zijn niet zo schijterig als die Hollandse.

Binnen blijkt dat papa nog wel honger heeft, hij heeft blijkbaar niet genoeg aan een mini-broodje met wat ei en kaas van de Mac. Hij wil graag nog even een mega-stokbrood zalm. Wij wachten en wachten… maar ja, we kunnen die arme man ook niet alleen laten toch?
Gelukkig wacht er op ons een beloning. IJs! Bijna zelf besteld. En, zoals we merken, minstens net zo goed uitgesproken als het Frans van papa. Hij kan veel, maar dit krijgt hij zijn snavel niet uit, haha.

Mama gaat tijdens het ijs-eten op winkelonderzoek uit. Papa moet boeten voor zijn traagheid met zijn broodje en blijft bij de (ijs) likkende kleintjes achter.
Als mama terug komt, zegt ze dat er boven veel voor kinderen is. Chloé heeft haar ijsje al lang en breed achter haar kiezen, en weet papa los te weken van zijn kont (en telefoon) en gaat mee naar boven polshoogte nemen.
Hoog is het zeker, kijk maar.

En ja hoor, mama heeft gelijk. Een Thee-kinder-winkel.
Gelukkig verkopen ze er geen thee en is het gewoon een super mega grote speelgoedwinkel!

Veel lange minuten van zeuren en jammeren volgen… (dit moesten we van papa zeggen hoor)

Want binnen in de winkel is er een lego-afdeling die echt de moeite waard is.
Ze verkopen het niet alleen, maar hebben ook wat mooie werkjes staan.

Een must-build natuurlijk is de lego-Eiffeltoren.

Maar als je goed kijkt, zit hier een verwachting achter. Alsof ze een gebeurtenis voorspellen… maar we hopen van niet.

In de Eiffeltoren ligt een neergestorte helikopter. Onderin staan brandweermannen te kijken en is een kraan ingestort.
Het is dat er nog net geen vuur uit komt, want het is al met al een opstelling die je niet verwacht in een kinderwinkel.

Wat je ook niet verwacht, maar wel hoopt, is natuurlijk een levens-grote Dark Vader gemaakt van lego.
Oh oh, hij pakt mij vast!

Haha, nee hoor, het is trucage, kijk maar.

Mijn grote held van lego, nog een paar foto’s graag!

En ook nog een Yoda, ik word er blij van!

Oeh, als ze deze naar de lego-Eiffeltoren hadden gestuurd, had het vast niet zo’n zooi geworden daar.

En mijn andere held… De Hulk!
Hij voelt bijna echt… Deze is dan ook niet van lego, maar minstens net zo spectaculair.

Als papa en mama ons er uit weten te trekken, gaan we wat eten.
In een jaren-50 restaurantje eten we wat. Sylvain heeft absoluut geen honger, hij is moe.
Door zijn aanhoudende lompheid, weet hij zijn hoofd tegen de muur te bonken. Even een doekje er op en het gaat zo wel weer.
Maar dat mag niet meer baten, hij slaapt al… Zelfs een bakje patat mag niet meer dan 3 patatjes hulp bieden, hij snurkt zelfs een beetje.

Chloé ruikt bloed en probeert een extra ronde naar de speelgoedwinkel te onderhandelen. Dan kan hij slapen en zij met mama nog even kijken.
Die kop die bij het vragen wordt gebruikt… tja, die ligt nu vast. Deze dus.

Het mag! Zie je, deze kop kan alles!
Ok, ik moet eerst mijn koekje op eten, maar dat is niet echt een voorwaarde waar ik van baal.

Ondertussen in dromenland…

Lang verhaal kort. De mannen chillen op de bank, de dames shoppen in de speelgoedwinkel, in ieder geval de helft van de teams is tevreden.

Wanner we zien dat het weer iets minder drastisch tekeer gaat, pakken we onze kans en gaan naar buiten.
We gaan op weg naar de rondvaartboot die we in Nederland al hebben geregeld. Een must-do als je hier bent, lekker op de Seine heen en weer alles zien wat we moeten zien, slim toch?

Het is wel een stukje met de metro (halverwege naar huis, maar bij een andere lijn) en we moeten overstappen. En zo kan het gebeuren dat je zomaar in de verte de Arc de triomphe ziet. Wacht we zoomen even in….

Met risico voor zijn eigen leven, de stoplichten doen het niet, neemt papa tijdens het oversteken nog een foto van de Arc. En hij staat er nog goed op ook!

Bij de ingang van de gang naar beneden moeten we weer door de door ons zo goed getemde deuren.
Kinderen eerst, dan zien papa en mama wat er gebeurt en… wat denk je… Staan wij goed en wel aan de andere kant van het poortje, komen zij er niet door.
Hoe en wat weten ze niet, maar wij staan hier en zij staan daar.
Ze vragen het en stellen ons op ons gemak (niet dat het helpt, maar het is wel lief dat ze het doen).
Na wat vragen en praten tegen een grijze kast met een rode knop, mogen ze door. Mooi geregeld, we zijn weer samen.

Weer beneden in de metro (deze overstap moest kennelijk buiten om) zien we tot onze grote verbazing dat er ook een dubbeldeks metro bestaat. Dat is nieuw voor ons allemaal. Leuk om mee te maken, en natuurlijk gaan wij direct naar boven.

En we vinden het toppie natuurlijk.

 

Even tijd voor een gekke bek…

Kijk, hier zie je het bij het uitstappen, er zijn echt twee trappen, een naar boven en een naar beneden.

De deuren moet je zelf bedienen, jullie weten vast wel wie die taak graag op zich neemt.

Nee, je ziet echt niet dubbel…. het is wellicht een trein, maar dan wel een die onder de grond is en blijft…. dus wij noemen het een metro.

De brug over en een stukje naar links… dat is wat we nu nog moeten doen om bij de rondvaartboot aan te komen.
Sur le pont…

Nog maar een klein stukje en we komen aan bij de opstapplaats.

Nu het nog licht is en droog, grijpen wij onze kans om in alle rust even op de foto te gaan met de Eiffeltoren. Dat kan natuurlijk niet ontbreken vandaag, we zijn immers in Parijs.
Eerst maar eens alleen…

 

Dan samen…

Maar natuurlijk ook met papa en mama. Helaas niet samen, want papa’s armen zijn lang, maar dit redt hij ook niet.

Sur le bateau…
De boot bestaat uit twee verdiepingen. Een boven in de kou, maar wel met mooi uitzicht. En een beneden in de warmte met ook leuk maar minder mooi uitzicht.
Je bent zo maar een keer in Parijs (dit jaar) dus pakken wat we pakken kunnen. De stoeltjes maken we droog met wat servetjes. Jassen dicht shawls om, bring it on (not the rain please).

En wat zie je dan? Precies, weer de Eiffeltoren. Snel op de foto, iedereen doe het, het is verplicht!

De groepen worden zo verdeeld dat iedereen er wel een keer op staat.

We varen met Bateaux Mouches, een grote boot met 2x 4 stoelen naast elkaar en in lange rijen.

Gaande de toer, die zo’n 1,5 uur duurt, zien we van alles. Mooie beelden en rare uitingen op bruggen.

Een groep gekke Hollanders, soms met zeewier in de snavel, maar allemaal prima mensen hoor.

Als je naar voren loopt, kan je bij het hekje helemaal vooraan gewoon staan. Iedereen roept: “I’m the king of the world”, maar wij snappen hem niet, dat kan helemaal niet, want de wereld heeft zo veel Koningen, maar geen van de hele wereld.

Nou ja, wat kan ons het schelen, wij genieten gewoon lekker verder.
Lampjes van de brug (die je hier boven achter mij ziet) gingen aan toen wij er onder door gingen. Achteruit is het verschil te zien, de zon floept zo wel heel snel weg.

De voorkant is zo mooi, dat Chloé ook even met papa mee mag, even kijken of we hier ook foto’s van kunnen maken.

Wat? Foto’s? Ik wil er ook op!
Ok Sylvain, kom er dan maar bij… Maar niet meer weglopen van mama he!

Met frisse tegenzin blijven wij even achter, zodat papa en mama ook heel even alleen mogen zijn, het blijft de stad van de liefde, dus zij willen ook even samen “King of the world zijn”, laat ze even lekker.

Alsof de zon opeens achter de aarde stort wordt het donker. Overal gaan de lampjes aan en wij genieten van een schouwspel van mooi licht.

Het ene gebouw is nog mooier dan het andere.

Maar er is toch wel één gebouw dat er met kop en schouders bovenuit steekt.

Hoe je hem ook fotografeert, en geloof ons, wij zijn niet de enige.
Hij blijft goed om de Eiffeltoren recht aan te doen.

Niet scheef dus, maar recht papa!

En ook hier zien we kans om er zelf ook nog even op te komen.

De dames trekken zich heel even terug voor een onderonsje. Zelfs daar zijn foto’s van hoor, geen geheimen hier.

En dan zien we opeens iedereen een kant op rennen en wijzen… Wat zal er aan de hand zijn?
Oh, zeg dat dan gewoon… Dames en heren, hierbij de mooiste plek voor wat foto’s.
Daar gaan we weer….

Wij willen er ook op.

Ja, hallo… zo zie je ons toch niet?

Zie je wel, je kan het wel papa.
Van deze hoek is de Eiffeltoren ook mooi toch?

Nu de kans voor mama om met de toren op de foto te gaan.

Je snapt wel, onze Benjamin kan niet achterblijven dan…
Vooral jezelf zijn, dat zegt toch iedereen? Nou, dan krijg je dit.

Wij vinden het zielig voor papa dat hij er zelf bijna nooit op staat. Af en toe een selfie, maar ook deze keer zijn zelfs zijn armen niet lang genoeg.
Nou, dan helpen wij toch even. Deze keer een opdracht aan de oudste, zij maakt dan ook mooie foto’s voor hem.
Eerst wel de toren, maar niet papa. Dan wel papa, maar niet meer de toren, etc.

Nog een keer?
Ai, weer zo’n zwart spook, dan toch maar weer met flits.

Als we de boot afkomen, staat er een dino-skelet. Die zagen we niet aankomen.

We gaan weer als een speer door de poortjes…. Ho ho ho… mooi niet. Gaan jullie maar eerst, want anders staan wij weer voor gek.
En gelukkig maar, want de kaartjes werken nog steeds niet. Ze moeten wederom eerst worden geruild voor ze het doen.
Papa krijgt de tip mee om uit te kijken bij pasjes en mobieltjes…. dat zal de verklaring wel zijn. Met nieuwe tickets kunnen we weer met z’n vieren op stap. Deze keer richting huis.

Vlak naast ons huis scoren we lekkere sushi. 3 van de vier blij, voor de ander hebben we nog noodle soep mee, je weet nooit.
Lekker hoor!

Als de noodles klaar zijn, schuift madame ook aan. Lastig zonder eettafel, maar het gaat eigenlijk best goed.

Nog even douchen en dan slapen. Stiekem zijn we best moe. Maar dat mag ook wel, want het was echt weer 3 dagen in een dag.
Benieuwd hoeveel dagen we morgen hebben.

Slaap lekker en tot morgen!