Hoe wij 3 landen in een week kunnen doen? Nou, dat lees je hier.

Vrijdag gewoon naar school. Papa zorgt voor Quincy, die gaat in de ochtend naar oma. Mama zorgt in de middag voor ons en het inpakken.
Zaterdag ochtend gaan we als altijd zwemmen, maar bij thuis komst moet alles vlot worden gedaan, want we gaan op vakantie!

Vlak voor we vertrekken krijgen we van oma nog bericht over Quincy. Hij ligt zich te schamen, hij heeft oma de hele nacht wakker gemauwd. Tja, hij mist ons, neem het hem maar eens kwalijk… Wel sneu voor oma… Sorry!

Maar goed, afgedroogd van het zwemmen, en vol gepropt met eten, stappen we in de auto op weg naar…. Waar gaan we eigenlijk eerst heen? Naar Parijs, naar Frankrijk of naar Disneyland? En ligt het eigenlijk wel vlak bij elkaar? Komen we door Duitsland? Kan het eigenlijk wel binnen een week allemaal?

Als we goed en wel op weg zijn, begrijpen we hoe de combinatie mogelijk is. Parijs is geen land, en Disneyland ook niet… Hoe raar ook, het is gewoon allemaal Frankrijk. Het blijft raar dat Disneyland geen land is, wel zo heet en toch in de hoofdstad ligt, wat natuurlijk Parijs is, dat hadden we moeten weten.

Maar niet getreurd, onze verwachting en blijdschap is nog net zo groot, let’s go!

Voor we het weten zijn we in België, dat valt mee. Maar daarna komt de klad er een beetje in.
Gelukkig mochten we onze telefoons meenemen en komen we goed door tot we in Frankrijk zijn.
Dan hebben we overigens al één stop gehad, tanken, eten en benen strekken.
Maar als we in Frankrijk komen, zijn we er nog niet :(

Gelukkig helpt in een spelletje duiken prima, en voor de ander helpt het om de achterkant van zijn ogen te bekijken.
En dan… opeens is het nog maar 30 minuten. Now we are talking…

Na een korte zoektocht naar een standplaats voor de auto op loopafstand, komen we bij onze woning aan.

Mama heeft een een-kamer appartement gevonden toch wel in het centrum van de stad, vlak bij de metro. Het is geen Airbnb, maar het komt er wel op neer.

De voordeur, waar je inmiddels de binnenkant van kan zien want het is gelukt, moet open met een code. Deze was keurig doorgegeven en stond op de omschrijving die we hebben uitgeprint voor vertrek.

Eenmaal binnen tillen de grote mensen (totaal 3) de bagage naar boven, 3 smalle en steile trappen op. Een trappenhuis wat lijkt op het spookhuis van Drievliet waar we niet al te lang geleden nog waren, maar het functioneert.

Van boven ziet het er wat wazig uit… haha, nee hoor, dat komt door de foto… foutje van papa. Wellicht morgen een betere.

Het appartement daarentegen is bijzonder mooi en goed achtergelaten. Schoon, over compleet met spullen (handdoeken etc) en ziet er in pico bello staat uit.
Een mooie badkamer met verhoogde inloopdouche, mooi bed voor papa en mama, een bank (wat een slaap bank blijkt) en een keuken met wachmachine.

Het uitzicht is niet om naar huis te schrijven. Ai, nou doen we het toch… sorry.
Een grote muur met onder wat raampjes. En een raam rechts (niet op de foto) die een perfecte blik heeft op ons badkamerraam waar geen gordijn voor is. Ach, lekker wam douchen en ze zien toch niets. Bovendien hoeven wij ons niet te schamen, jullie weten toch al alles van en over ons.

Snel maakt papa nog even een foto van de voordeur-code en de code van het kastje bij de kamerdeur, zodat we ook weer binnen komen zonder dat we de papieren mee hoeven te zeulen. (ja, je dacht toch niet dat wij die code leesbaar op internet gingen zetten, dat zou wat zijn zeg)

Vlak naast het hotel ligt een metro-halte. Wel zo handig, want hier hebben ze een goed metro-netwerk. De halte naam krijgen we geen van allen uit onze snavel, waardoor we maar een foto maken.

Beneden lijkt het net op een metro station. Oh, wacht dat is het ook. Maar wel een oude hoor, het kraakt en piept… gaat dat wel goed?

Binnen moeten we gescheiden gaan zitten. Druk is het niet vergeleken met filmpjes uit Japan, maar vier plekken bij elkaar lukt niet helaas.
Toch even een foto voor de impressie!

Aan de andere kant gaat het ook toppie hoor!

We hoeven maar zo’n 15 haltes, en dat valt echt mee, voor we bij Ecole Militaire zijn. Daar is het nog maar een klein stukje lopen voor we boven de huizen al iets zien… Hij lijkt er echt nog te staan!

Twee straten verder komen we in het park en… jawel, hij staat er. De Eiffeltoren!

Hoe verder we in de buurt komen, hoe groter hij wordt. Nu past hij nog maar net.

Snel nog even samen op de foto terwijl we allemaal geheel op de foto passen.
He, er zijn twee Eiffeltorens!

Oh nee, gelukkig, het is weer zo’n steen goede imitate van Sylvain.

Als we dichtbij zijn is hij pas echt groot!

Maar toch ook mooi, want hij heeft allemaal extra Kerstlampjes. Zal dat voor de tijd van het jaar zijn? Sinterklaas zal wel boos zijn.

Maar geef toe, zeg het maar eerlijk, het is gewoon een heel mooi staaltje werk.

Na de douanecontrole kunnen we recht in z’n …. kijken. Schaamteloos maakt papa een foto… Nou ja, nu weten jullie ook wat de Eiffeltoren onder z’n jurk heeft.

Het is toch al wel laat. Ondanks dat het weer best goed is en wij er zin in hebben, stappen we uit de rij. Het duurt gewoon te lang, het wordt te laat en we hebben ook nog honger. Weetje wat, die Eiffeltoren doen we morgen of overmorgen wel als niemand er zin in heeft. Wellicht dan niet zo’n mooi uitzicht, maar dat risico nemen we maar.
Terug richting metro, maar natuurlijk niet zonder onderweg eerst even een hapje te eten. Het komt er bijna aan!

Na het eten snel naar huis, het is al veel te laat.
De poortjes hebben we ook wel door inmiddels, dus het gaat als een trein die metro…

Thuis snel douchen en slapen, morgen weer een dag. Dit was nog maar de reisdag, kan je nagaan wat we nog meer gaan meemaken.
We nemen jullie gewoon weer mee door de dag. Slaap lekker!