delcour.nl - Start van een vakantie bij oma in Borger

En nu zijn wij (eindelijk) aan de beurt. Oma heeft een aantal weken een huisje in Borger gehuurd en nodigt familie en vrienden uit om langs te komen.

Omdat onze neefjes en nichtjes op vakantie gingen, mochten zij eerst. Wij kunnen toch altijd wel, en hebben daarom de laatste dagen van oma’s vakantie gekozen. Van het weekend met papa en mama die kant op, en donderdag avond komen we weer terug.
Lekker even weg, even geen school en even lekker tijd doorbrengen met oma.

Vanmorgen vroeg op, we moeten nog inpakken, ontbijten en bij tijds weg, want het is twee en een half uur rijden. We verdelen de taken (onder papa en mama) en zijn daarom zo klaar.
Snel de auto in en gaan!

Ook in de auto verdelen we de taken. Sylvain knabbelt en tukt wat. Chloé houdt papa en mama wakker door lekker te kletsen en samen wat spelletjes ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ te spelen.

En mama rijdt. Euh? Ja, het is waar… Mama rijdt vandaag. Dus toch nog wat ‘out of the ordinary’.

Eenmaal aangekomen ruilen we oma’s auto met die van ons om, er mag maar één auto bij het huisje staan en wij moeten nog uitladen.
Daarna gaan we lekker met z’n vijven lunchen.

Stilzitten is niet ons ding, dus gaan we op pad. Oma weet een leuke plek. Ze kan er gids worden, want ze is er nu voor de derde keer deze maand. Maar goed, het is zo leuk dat ze ons graag meeneemt.
We zitten in Borger (Drenthe) en dus moeten er hier Hunebedden zijn. Sterker nog, de grootste ligt hier. Leuk en interessant. We hebben laatst op vakantie nog een versteend bos in Griekenland gezien, hier liggen ook bijzondere stenen, de uitleg staat hier.

Het is een beetje jas-aan-jas-uit-weer, maar daar hebben we gelukkig rekening mee gehouden.

Boven op een heuvel staat het een en ander verder toegelicht.
Als je inzoomt kan je meelezen.

Maar het is eigenlijk veel mooier om naast het bord te staan en van het uitzicht te genieten.

Het lijkt er op alsof we het herkennen. Nou ja, Sylvain niet, die was er nog niet… Ik weet het eerlijk gezegd ook niet meer, maar papa en mama weten het nog wel… Het was juli 2012, ach kijk maar hier als je wilt.

Deze stenen zijn toch al best groot? Hier kan in wel op klimmen.

Oh, wow, deze is nog veel groter, hier kunnen we samen op!

Even Cheese voor de foto. Tijd voor een nieuwe pose. Sinds afgelopen vrijdag, onze eerste casting, moeten we daar ook over nadenken.

Wow! Moet je kijken! Deze is nóg groter!
Kunnen we hier ook op?

Ja, het lijkt te lukken… Sylvain, kom je ook?

Nee! Houd je nou maar vast, mafkees. Een pose is van belang, maar je moet wel eerst stevig zitten.

Precies, zo kan het prima.

Wat, zit je nou weer zo ‘stoer’ met je armen? Kan je het ook zonder?

Oh, gelukkig… Goed dat je naar mij luistert.
(de blik in zijn ogen op de tweede foto is niet goed te zien, maar laat zich raden :))

Chloé wil toch even kijken of die kant van de steen ook een leuk plaatje oplevert.

Oma is meer fan van de steen er naast, die is niet zo eng hoog en dan kan ze er ook bij.
Iedereen klaar?

Nee? Nu wel dan? Lachen dan!

En nog een paar, voor oma’s plakboek.

Daar kan ik met gemak alleen op staan!

Wat lopen jullie nou te zeuren over mijn houding? Is toch stoer?

Uitgefotografeerd… nu naar binnen, waar je alles kan leren over verschillende tijden als de ijzertijd, bronstijd en hoe ze woonden en leefden.

Gatver, een dood beest, bah! Is die echt?

He, een grot, kom we gaan kijken!

Een van de grotbewoners legt ons van alles uit over vuurtenen, pyriet, dolken, etc.

We mogen zelfs van alles aanraken en uitproberen. Leuk!

Aan de andere kant van de grot staan twee wilde zwijnen, zullen die echt zijn? Het lijkt wel zo, maar ze staan zo stil. One way to find out.

Hier kan je zien hoe ze vroeger de stenen wisten te verplaatsen. Maar dan nog moet je heel sterk zijn. Geen wonder dat ze toen maar 35 jaar oud werden… pffff het is hard werken hoor.

Maar het lukt wel, ja echt, kijk maar hier onder.

Leuk om echt oog in oog te staan met een wild zwijn… Dichter en dichter bij, een echte staring-contest.

Wat een baan… De hele dag hier staan en doen alsof je hier woont. Het lijkt mij niets. Maar het zou wel passen, want heel groot waren ze toen niet. Wellicht later als ik nog niet groot ben kan ik hier solliciteren.

Ondertussen is ‘the brains of the family’ bezig met verdere zelfverrijking van kennis door een quiz te doen.

Ook de fysieke vaardigheden gecombineerd met inzicht worden getoetst. Zet een gebroken vaas in elkaar, maar schiet op want een aardbeving zorgt er voor dat de vaas weer kapot gaat.

Dit is precies wat we mistten, iets met hunebedden. Hier mogen we in een bak met (magic)zand zelf een hunebed maken.

Het valt overigens vies tegen. Zwaar is het niet, maar ze blijven maar lastig op elkaar liggen.

Met wat inzicht en enige ter plaatsen opgedane ervaring komen we een heel end.

Veel leuker is het om een grot te maken, dat past toch ook in de tijd van het museum?

Doordat we even wat gaan drinken, zien we iets bijzonders. Een echt schedel van een mammoet. Een mega super reuze olifant.
we hoeven dan ook niet lang na te denken welke pose daar bij hoort.

Een afbeelding met twee gaten, een hoog en een laag… Wij hoeven niet drie keer te raden wat we daar moeten doen.

Sylvain kon de wedstrijd ‘wie er het eerst is’ niet winnen en was daarom snel uitgespeeld.
Chloé lost dat goed op door op twee plaatsen gewoon voor het gezicht te zorgen.

Een klein stukje verder op liggen de stenen, hunebedden, waar iedereen het over heeft.

Groot en leuk om samen mee op de foto te gaan.

Euh…. een nieuwe pose? Ja, maar niet van mij, wel van mama :)

We zetten oma ook maar eens op het plaatje.

Sterker nog, wat maken een paar super leuke foto’s van oma, kan ze haar profielfoto updaten, en hebben wij lekker een paar leuke foto’s van haar uit Drenthe. Dit is nou onze lieve oma, waar we de komende week op vakantie zijn. Gezellig met z’n drieeën.

Je zit wel waar wij die natuurlijke casting-look van hebben. Het heeft toch een generatie overgeslagen zo lijkt, maar het is dus wel aangeboren.

Helaas mag je er niet meer op klimmen, tot een aantal maanden geleden mocht het nog, maar omdat er zo veel lompe kinderen en grote mensen zijn die er van af vielen, mag het niet meer.

Terwijl wij staan te kletsen en foto’s te maken, wordt mama aangevallen door een wesp. Deze keer wint de wesp. AU!
Arme mama.

Gelukkig is ze niet allergisch en een bikkel, waardoor we verder kunnen met de rondgang. We bezoeken wat huisjes in verschillende tijden en leren zo ver hoe ze het bouwde (wat we ook binnen in het klein hebben gezien) en hoe ze leefden. Leuk om te zien, minder leuk om te ruiken, het stinkt er!

In dit huisje kan je armbandjes maken van wol. Je moet het om je hand wikkelen…

indopen in een bak met water en urine (maar dat kan gelukkig ook met zeep)…

en dan heel hard in je handen wrijven tot dat het een mooi in elkaar gevlochten armbandje is. Gaaf he?

Op de terugweg doen we nog even die leuke steen aan… De kleine en de grote.

We gaan nog even naar huis omdat we te vroeg zijn om gelijk door te rijden naar het restaurant waar oma ons mee naar toe wil nemen.
Gelukkig gaat het al een stuk beter met mama’s wespen-bult. Het doet helaas nog wel pijn.

Na even wat rust stappen we weer in de auto en rijden we naar Robin Hood, het restaurant waar we gaan eten.
Een heerlijke omgeving, het lijkt echt uit de tijd van Robin Hood. Met grote tafels, en prachtige koningsstoelen.

We kunnen haast niet wachten tot het eten er is, we hebben super honger!

En zelfs papa is klaar voor een foto.

Maar dan ontdekken we iets… We horen dat je de doppen van de pinda’s die op tafel staan op de grond mogen gooien.

Echt?
Ook als je een stok in je haar hebt? Dat staat mama ook goed.

Dan maar even laten zien wat hier mag, maar thuis niet nagedaan mag worden. Serious guys, don’t try this at home!
Je pakt een grote hand pindadoppen.

Je slingert je volle hand richting de grond en laat het los…

Hoppa!

Dat wil ik ook laten zien! Handje vol…

Hoppa!

En nog even nazwaaien.

Hier in stripvorm.

Maar dan komt het eten. We vegen de tafel schoon en gaan lekker eten.

Flinke porties me lekker veel vlees!

En de grond? Een oprechte puinhoop!

En natuurljk sluit je zo’n lekker etentje af met een bijzonder toetje. Bij het kinderijsje krijg je een Robin Hood hoed, maar samen met papa een choco-dip-toetje delen is natuurlijk nóg leuker.