Het thema van vandaag zou shoppen moeten zijn, naast zwemmen natuurlijk, maar het liep toch wat anders dan verwacht.

Je hebt super top-dagen en gewone top-dagen. Vandaag was een gewone top-dag. Leuk, leerzaam, lekker en met voldoende afwisseling, maar het idee (van papa en voornamelijk mama) is wel een beetje in duigen gevallen.

Maar… zoals altijd als we in Griekenland zijn, eerst gaan we zwemmen!

Nou ja… dat zouden we wel willen, maar omdat papa nog op bed ligt en mama het te gevaarlijk vindt om ons samen naar het diepe deel van het bad te sturen, ontstaat er een meningsverschil over het begrip zwemmen en een verschil van mening over wie wat wil.
Sylvain wil graag zwemmen, maar dan alleen in het diepe. Chloé vond het eigenlijk wel leuk om door te gaan met filmpjes kijken. Tja, als je zo goed kan zwemmen dan is het ondiepe wat saai… En alleen in het zwembad, dat is ook saai.

Resultaat: een sip op het balkon omdat hij niet alleen wil zwemmen en de ander sip op het balkon omdat ze geen filmpjes mag kijken. Maar dan komt er toch een oplossing… Als er een gaat, en mama gaat mee, dan wil de ander ook wel. He, dat is grappig het lijkt wel een onoplosbaar dilemma chicken-game opgelost.

Gratis wifi op de kamer helpt dan niet met de besluitvorming. Gelukkig kunnen papa en mama dat wel, want er zit een limiet op hun telefoons die lijkt deze keer voor een doorbraak te zorgen…

En gelijk een bewijs van oefening baart kunst, want het duiken gaat inmiddels zo goed dat diploma ‘A’ in zicht lijkt te komen.

 

Als we er een beetje genoeg van beginnen te krijgen nadat papa mama vergezeld heeft als toeschouwer, gaan we afdrogen en omkleden, vandaag gaan we shoppen in de hoofdstad van Lesbos: Mytilini. Het is ongeveer 1 uur en 20 minuten rijden. Het is de bekende slingerweg af en dan langs de kust over de snelweg. Je mag niet zo hard als in Nederland, maar de Grieken gaan wel creatief om met de snelheidslimieten. 40 betekent 80, 60 betekent 80 en 80 betekent 80 of zelfs 100. Papa houdt zich prima aan de regels, maar rijdt wel mee met het verkeer om geen ongelukken te maken.

In net iets meer dan een uur arriveren wij op de plaats van bestemming. Het zoeken naar een parkeerplaats valt tegen, en de weggetjes waar Google ons door laat rijden zorgen ervoor dat Chloé haar ogen dicht doet, mama meehelpt met kijken of het past en waar nodig de spiegels in klapt, want het zijn geen wegen waar voeger de koetsen konden inhalen. Overigens zijn Grieken een ster in het parkeren op de meest onlogische en onhandige locaties. Maar goed, het verkeer is hier praktisch, als je er langs kan moet je niet zeuren, want je kan er toch langs?

Ergens bij die kleine straatjes zetten we de auto. Voor de zekerheid maakt papa een foto van het adres en dropt een pin op de kaart. Wel zo handig om de auto terug te vinden.

En dan is het op zoek naar de winkels en vooral een restaurantje want we hebben honger, we zijn moe en het is snik heet.

Je zou denken dat hier aan het water van alles te doen is, maar wij zien niets van wat wij zoeken.

Moe en hongerig trekken we voort door de steegjes in de hoop wat tegen te komen. Niet iedereen houdt het wandelen vol, rust in de auto heeft niet geholpen.

Dan zien we een winkelstraat. Helaas geen terrasjes, maar wel een super grote Playmobil-brandweerman, meer dan levens groot!

Na wat pogingen bij een terrasje of een oude tent met alleen maar taart, vinden we tussen de hippe koffietentjes een origineel restaurantje waarvan wij denken dat het al meer dan honderd jaar moet zijn. De inrichting, de bediening de kok, het eten, de presentatie en de sfeer stralen het uit.
Maar ja, als je honger hebt eet je alles toch? En ze hebben pasta, iets dat wij hier zo’n 2 a 3 maal per dag eten omdat we niets lusten en frietjes ook onze neus uit komt.
Mama heeft zure aardappels met gehaktstaven, papa goulash (lees: een bonk draadjesvlees met een beetje saus en wat rijst). Opvallend genoeg is onze pasta op het oog niet zo mooi, maar de smaak is goed. En als pasta-kenners kunnen wij zeggen wat lekkere pasta is.

De drukke winkelstraat gaat inmiddels sluiten. De winkels sluiten hier om 14:00 uur en gaan 3x per week in de avond weer open.
Wat moeten wij nou doen met die tijd daar tussen?

Precies. Lekker even wegzakken in de auto. Papa en mama rijden nog even langs een andere optie om te shoppen, maar daarvan kunnen ze uit de auto al zien dat het niets is om uit te stappen. Wij pakken onze kans en zakken langzaam weg. Heerlijk even bijtanken want lang slapen is er niet bij met die avonduitjes.

De rit naar huis gaat weer via de kust en langs de bekende slingerweg.
Nou realiseren wij ons dat ‘de bekende slingerweg’ jullie mogelijk niets zegt. Nou, daar hebben we een oplossing voor gevonden.
Slinger even lekker ontspannen mee. Schroom niet om hem op dubbel tempo te zetten, het is ene hele rit.
(Als je snel wagenziek wordt, niet te lang kijken dan)

 

Eenmaal aangekomen weten we wat ons te doen staat. Kleren uit, zwembroek aan en gaan!
Vandaag gaat mama mee en gaat papa wat lezen en schrijven, of wat hij ook in de schaduw zit te doen.

Nu het duiken zo goed gaat, hebben we een nieuwe oefening gehad. Duiken en boven komen door de band. Goed opletten dus en zeker op de momenten dat er stroming is of het waait, want de band ligt niet stil.

 

Oh, dat kan ik ook!

 

Rond een uur of 18:00 gaan we er uit, lekker douchen. Mama gaat vast vooruit, papa neemt ons mee als hij denkt dat mama klaar is, zodat de douche lekker warm is, die wordt warmer naar mate je hem langer gebruikt, zodat geen kou hoeven te lijden door te wachten op mama.

Als iedereen weer fris is, gaan we de auto in naar hetzelfde straatje als gister avond, maar deze keer om te eten.
Naast de parkeerplaats zien we een opgraving van een oude stad. Een opslagplaats en een straatje zijn hier te herkennen, uit ergens tussen de 8ste en 7de eeuw voor Christus.

Iets minder oud, maar nog steeds heel oud, is deze graftombe. Die ligt letterlijk om de hoek van de opslag.

Een paar stappen verder is de ingang van de traditionele markt met steile hellingen. Echt erg mooi met smalle straatjes met keien, door boomtakken gevlochten natuurlijke daken voor schaduw, heel veel kleine en leuke (souvenir)winkeltjes en leuke restaurantjes met uitzicht.

Gister stonden we van beneden naar boven te kijken hoe die mensen daar zaten te eten. Maar toen we de leuke straatjes van de markt ontdekten en naar boven liepen wisten wij het ook. En daar besloten we ook om vandaag ook daar te eten.
Een leuk traditioneel uitziend restaurant. Het restaurant er naast zag er ook goed uit.

Wij zijn uiteindelijk gegaan voor de eigenaar die deze Chinese wenkende katten had staan; gewoon omdat het kan.

En dan zit je op eens op een balkon van een restaurant met super uitzicht.

Grappig dat de zoon van de eigenaar ons vraagt of wij Nederlands spreken. We horen het veel hier, ook van winkeleigenaren, maar hij vraagt het zo dat er meer achter zit. Het lijkt wel of hij wilt oefenen. Zijn moeder blijkt Nederlandse, zijn vader Griek. Hij spreek het behoorlijk, leuk en makkelijk voor ons, kunnen we zelf bestellen. Ook al snappen we veel Engels, het accent maakt het niet makkelijker.
Het is even wachten op het eten, maar dat geeft niet. We vermaken ons prima met het uitzicht, een speelgoedauto en de knuffel die we gister hebben gehad.

Tijd genoeg om wat foto’s te maken dus.

Ok, ok, ook om grappig te doen en mama uit te lachen met haar bril.

Dan is het spaghetti tijd!
Ook deze is weer super lekker, het lijkt wel alsof we in Italië zelf zijn. Goed gemaakt hoor!

Sylvain wil graag de rekening vragen, maar het opsteken van zijn vinger haalt niet veel uit.
Ook het achter hem staan en hopen aandacht te krijgen levert niet veel op.

Dan zit er niets anders op dan gewoon even te kloppen… Is daar iemand? Ik wil graag betalen!

Trots en tevreden kijkt mama toe, hij wordt al groot he?

Nog heel even samen op de foto en dan gaan we weer verder.

Lekker de smalle straatjes in met leuke winkeltjes.

Eenmaal beneden is het tijd voor een toetje. 4 stemmen voor ijs, dus ijs it is.
Softijs voor de kids, en schepijs voor papa en mama.

Eén, twee… hap!

En nu allemaal!

Op weg naar de auto, staan we weer dichter bij het kasteel dat zo mooi verlicht is, dus nog maar een foto. In het echt is het nog mooier hoor.

Ondertussen in Hilversum… Quincy slaapt lekker uit en ligt overal en nergens.
Het valt wel op dat hij een paar keer ergens tijdens zijn slaap van af valt. Ach, dan moet hij wel heerlijk slapen.
Oma heeft hem hier een zetje gegeven om te voorkomen dat het hier ook fout ging, hij is ook zo schattig, een beetje hulp is niet erg.

We hopen dat hij oma ook goed bezig houdt, zo kunnen ze elkaar vermaken.