Vakantie naar Griekenland dag 3

Dag drie. De tijd vliegt. Vandaag is een olijf-dag. Dat is nu eenmaal het streekproduct hier, van hout tot sap, we leren er van alles over vandaag.

Maar onze dag is niet compleet als we niet gezwommen hebben. Nog voordat papa en mama op en aangekleed zijn, spelen wij al in het zwembad. Niet in het diepe, want dat is voor Sylvain (eigenlijk voor papa en mama) nog een beetje eng, maar ze kunnen wel al genoeg vertrouwen op de zwem-kunsten van Chloé, waardoor ze toch samen mogen spelen.

Tussen het spelen door wordt er natuurlijk ook ontbeten. Mama houdt de kids in de gaten als papa nog even rustig opstaat en ook een ontbijtje klaarmaakt.

Maar, zoals gezegd, het is olijven-dag vandaag. We hebben iets gehoord en gelezen over een winkeltje en een fabriek waar ze alles maken van olijvenhout en wel met de hand. Dat willen wij natuurlijk wel even zien.
Eenmaal binnen, na een uurtje rijden, is het wel duidelijk waarom men zegt dat ze ‘alles’ maken van olijfhout. Echt bizar wat ze er van kunnen maken.
Leuk shoppen dus. De eigenaar van de zaak, de vrouw van de man die de fabriek runt, is op z’n zachtst gezegd aller aardigst. Ze ontvangt haar klanten, en dus ook ons, met snoepjes. Maar owee als je er maar één pakt, dat is niet genoeg! En als je als kind keurig ‘thank you’ zegt, smelt ze en propt ze je helemaal vol… zo hebben wij ervaren.
Naast twee pakjes drinken een zak met koekjes, wat zeep en de reeds genoemde snoepjes, krijgen we een deel van ons geld terug omdat ze dat leuk vindt, worden we volgeladen met verhalen over haar gasten uit de hele wereld die souvenirs voor haar meenemen en vertelt ze een behoorlijk lang, maar ook interessant, verhaal over olijfbomen, olijfhout en olijven.

Als we bijna weg zijn, biedt ze ons aan om mee te lopen naar de fabriek/workshop, om daar te zien hoe haar man alles maakt.

Op weg naar beneden, naast de ingang, liggen al plankjes waar hij van alles van kan maken.

10 stappen verder staat een schuurtje waar het hout in delen tot 2 jaar moet drogen. Ze legt uit waarom en wat het voordeel van olijfhout is. We zullen je het hele verhaal besparen, maar omdat olijfhout maar uit 8% nerven bestaat, is het hard, hygiënisch en overal voor te gebruiken.

En daar, achter in de workshop, staat haar man. Ze zwaaien naar elkaar, hij zwaait ook naar ons en we worden uitgenodigd om te kijken hoe hij een blok staat te draaien. Uit de losse hand is hij iets aan het maken… dat ziet er moeilijk uit!

De spetters vliegen er vanaf. Wat is hij nou aan het maken?

 

En dan gebaart hij dat ik moet komen, zet een stoel klaar en zet mij er op.
Opeens sta ik met een schuurpapier achter een olijf-draaibank iets te schuren. Deze man doet dit werk al 53 jaar en ik moet het zo even overnemen.
Maar… ik ben een Casa-kind, een Montessoriaan, en dus weet ik prima van mijn buitenwerk-lessen hoe ik moet schuren en hoe machines werken.
Vol overtuiging schuur ik dit mooie werkje voor deze meneer af.

 

Maar voor de finale finishing touch mag zus even laten zien wat zij bij buitenwerk op de middenbouw leert.

Geen tijd voor grapjes, het is een echte machine, hij draait echt hard en deze meneer moet vakwerk leveren voor zijn klanten. Zonde als we het hout verpesten. Dus game-face on en draaien maar!

 

Hij pakt een bijtel (of zo) en draait er letterlijk een puntje aan.

Floep, het werkje valt er af. Hij pakt het op en…. het is een tol!

 

Het is even oefenen, maar die tol krijgen we aan de praat, zeker weten!

 

Zelf gemaakt, gaaf he?
Maar… hij is nog niet af. Olijfhout moet nog geolied worden om lang goed te blijven en de nerven dicht te maken. Het best gaat dat met (je raadt het al) olijfolie, maar andere oliën kunnen ook vertelt ze. Dit is de pure olijfolie die zij gebruiken.

Hij hoeft er maar heel even in. Daarna pakt zij hem in en krijgen wij hem gewoon cadeau. Wat een gulle gevers die mensen.

Langer dan gedacht, maar ook wijzer dan verwacht en zeer goed vermaakt, vertrekken we naar een restaurantje om wat te eten, en natuurlijk moet onze nieuwe tol te spelen.

De drankjes, en ook het eten, druppelen binnen, maar na een paar minute hebben we allemaal wat te eten en te drinken.

Tijd voor de verplichte foto’s. Mama vond het wel zo leuk dat papa er ook eens op stond en maakte snel een foto. Hij was er zo van ondersteboven dat hij niet eens tijd had om even te lachen…

Kijk pap, zo doe je dat.

Het lijkt een mannen-kwaaltje, want deze gup kan het ook niet.

Tenminste, hij heeft een heel ander gevoel bij het trekken van een glimlach op de foto dan…. de rest van de wereld?

Geïnspireerd door het foto-moment willen we toch nog even op de foto bij dit haventje. Toch leuk om geweest te zijn.

Hou dat maar eens serieus, niet dus.

We rijden een deel van de heenweg terug, maar maken een klein ommetje, omdat we in de buurt komen van het olijven museum.
Ja, als het toch het dag-thema is, waarom dan niet even kijken.

Papa en mama vertelden dat zij vroeger samen op Kreta (ook Griekenland) een museumpje hadden bezocht waar een ezel nog rondjes liep om olijven te persen. Dat leek ons wel leuk om te zien. Even op de ‘stoep’ blijven en dan zijn we er.

Het staat op de gevel, maar wij vertrouwen op Google Maps dat we er ook echt zijn.

Gelukkig is dat ook zo. We worden hartelijk ontvangen en na het betalen van 2 x € 4,- en twee gratis entre’s, mogen we naar binnen. Het is best groot, benieuwd wat we te zien krijgen.

Het zijn allemaal oude (en minder oude) machines of onderdelen van het proces voor het maken van olijfolie. Met wat bordjes en hier en daar een filmpje is er iets van chocolade van te maken, maar heel helder is het niet.

En dat naast het feit dat het kijken naar stilstaande oude machines die ooit iets gedaan hebben niet ons ding is.
Maar eerlijk is eerlijk, we leren er wel weer wat van en snappen dat het meer is dan stampen en flessen vullen.

Een ooievaar leidt ons af, helemaal boven in de toren zit hij/zij lekker te broeden (zo denken wij) en kleppert er lekker op los.

Op het terrein staat een olijfboom. Dat moet een heel belangrijke zijn, foto momentje!

Het is een combinatie van olijven en vogels, geschoten in één foto (goed gezien door de ogen van mama, en dat zonder lenzen!)

Op de terugweg rijden we langs een heel druk gebied. In de middle of nowhere staat een mega rij aan auto’s geparkeerd aan twee kanten van de weg, en lopen er veel mensen gewoon op straat rond.
In eerste instantie hebben wij geen idee wat het is. Is school uit of zo? Een winkel opening?
Heel even denken we dat het bezoekuur is van de gevangenis, want het is niet een typische uitstraling van een school

Maar al snel realiseren we ons dat het het opvangkamp voor vluchtelingen moet zijn waar de mevrouw van Tui ons over vertelde en wij op school ook al iets over gehoord hebben. Een mooi moment om eens goed te realiseren hoe goed wij het eigenlijk wel hebben. Het is een mooi eiland hoor, maar de omstandigheden waarin zij hier zitten zijn niet te vergelijken met een vakantie. In de verte zien we de tenten waarover we bij nieuwsbegrip hebben geleerd en wat zowel papa als mama en de mevrouw van Tui vertelde. Er zitten nu nog steeds meer mensen dan er eigenlijk kunnen zitten, al neemt het totaal aantal wel af nu.

We rijden nog zo’n 45 minuten verder voor we thuis zijn.
We hebben zo’n zin om te zwemmen dat we papa en mama weten over te halen niet naar de supermarkt te gaan en na het zwemmen wel uit eten te gaan. Ons doel was natuurlijk om niet alleen in de ochtend even pootje te baden, maar ook echt lekker te zwemmen.

En dat hebben we gedaan, met mama en later ook met papa.

Van al dat zwemmen krijg je wel honger natuurlijk. Onder aan de berg zitten wat restaurantjes, waar we eerder al geweest zijn en Sylvain tegen een bankje aanliep. Deze keer zeg hij hem wel staan…
Gelukkig hadden ze hier spaghetti, waar je ons voor wakker kan maken. (dat hoeft niet, want we eten het soms wel twee keer per dag hier, we slapen liever gewoon door).
De omgeving is wel heel mooi. Strand, palmbomen, zonnetje (29 graden) en lekker met z’n vieren.

Wel jammer dat mama sardientjes neemt, want die stinken zo. Met de overgevoelige neus van Chloé betekent dat een stoelendans, maar als we allemaal op een strategische plek zitten, is het toch lekker en leuk genieten.

Op de heen weg naar het restaurantje hebben we al even een korte stop gemaakt bij een Pastry. Er stond dat ze ook eten hebben, en daar lijkt het ook op, maar het blijkt een uitgebreide banketbakker. Niet heel onverwachts zou je zeggen, maar als je de locatie ziet, en de zaal met stoelen zou je verwachten dat je er ook echt goed kan eten.
Gelukkig kan je van gebakjes ook goed eten, dus wij weten wel raad.

Maar… eerst eens de zonsondergang vastleggen, met ons er op natuurlijk, want zo vaak maken we die niet mee. Niet in Griekenland, maar al helemaal niet in de zomer, want de zon gaat veel te laat naar bed.

Sorry voor de vele kiekjes, maar het is met belichting kiezen tussen de zon niet zien of onze gezichten niet zien. En waarom kiezen als je een digitale camera hebt?

Als we wat koekjes en taartjes hebben gekozen, zien we dat het uitzicht binnen gewoon nóg mooier is. Dus toch maar weer…

Het is eigenlijk een drie-luik, maar het past niet op een (web)pagina.

De zon gaat verder onder… langzaam roder wordend in de zee.

Mooi om te zien, even genieten hoor.

En als hij dan zo goed als onder is en wij zitten te wachten op onze taartjes, kan er vast van de koekjes gegeten worden.

En hier zie je -helaas- een snelle foto van mij. Ik vond dit koekje niet zo lekker en dat laat ik goed merken.
Papa was deze keer sneller dan mijn smile, en pakt mij dus mooi terug voor de foto van hem vandaag die te snel ging.
De tweede foto is die natuurlijk op mijn insta hoort, maar omdat wij alles laten zien, mag je ook mijn gezicht zien als ik het niet lekker vind.

Dat is overigens een stuk lastiger voor deze jonge man, want hij vindt alles gewoon lekker!

Hap, weg die donut.

En dan volgen ook de baklava voor papa en mama en het choco-cakje voor Chloé.

En zoals zo vaak, precies op dat moment moet Sylvain opeens poepen. Ineminemutte, papa is de klos, hij mag mee.
Het duurde even, maar dan heb je ook wat zal ik maar zeggen. Als de mannen terug komen van de wc is het al aardig donker. Weer een mooi moment om een drie-luik te maken.

Maar het is pas echt donker als we de auto in stappen en terug gaan naar ons huisje om heerlijk te gaan slapen en na te genieten van weer een leuke dag.
Ok, niet zonder eerst een foto te laten zien van het kasteel (of wat er van over is) boven ons op de berg. Lastig om een mooie foto van te maken, je had er eigenlijk bij moeten zijn. Een tip om eens naar toe te gaan, Lesbos is een mooi eiland.

Ondertussen in Hilversum heeft Quincy een rustdag. Hij verplaatst zich sporadisch en geniet van het beetje zon wat oma ook mag hebben deze dagen. Het weer zit niet echt mee in Nederland. Wel jammer voor jullie, want storm, hagel en regen gunnen we jullie ook niet. Helaas kunnen we er niets aan doen, geniet van elke straal zon, wij laten wel wat straaltjes over voor jullie, hier is meer dan genoeg.