Hoe mooi is het als je laatste dag van de vakantie ook de 1200ste blog is! Vandaag dus de laatste dag van de vakantie en blog nummer 1200!

Ok, technisch gezien gingen we 12 dagen, maar omdat we morgen ochtend om 00:05 aankomen rekenen ze bij Tui 12 dagen. Tja, het is wel een heel korte vakantiedag, en over die 5 minuten van de nacht waarin we moe thuis komen en gaan slapen nog te bloggen… Prima als er wat gebeurt, maar dat is dan geen vakantieblog meer.
Vandaag dus dag 11, de laatste vakantiedag.

Het zou een ochtend van inpakken en opruimen moeten zijn, maar… daar hebben we nog helemaal geen zin in. Door te vragen naar de checkout-tijd krijgen we nog wat extra tijd. In plaats van 12:00 uur mogen wij ons huis uit om 13:30.
Joepie! Joepie! Joepie!

Dat betekent dus dat we nog even kunnen zwemmen!
Met het laatste beetje zonnebrand op onze lijfjes plonsen we zo snel mogelijk het water in.

Heerlijk, al is het niet ons favoriete tijd want het zonnetje is wel heel erg warm. Precies de reden waarom we tot nu to alleen in de ochtend en in de avond gingen zwemmen, maar die luxe hebben we nu niet. We zijn wat later dan normaal omdat we toch het meeste inpakwerk gedaan hebben, wachten tot vanavond is er niet bij, dan moeten we naar het vliegveld.

 

Na een lekkere douche is het toch echt tijd om in te pakken. Echt iets voor papa en mama, tijd om even lekker filmpjes te kijken.

Het begint al opgeruimder en leger te worden.

Wij trekken ons verder terug en zorgen dat we niet in de weg lopen.

Telefoons uit, we gaan. Nog een laatste afscheid van het huisje en een check of we alles mee hebben genomen.

En als we dat gedaan hebben laten we de twee grote koffers bij de incheckbalie staan, rekenen de toeristenbelasting, de drankjes en het ontbijt van dag één af. Tijd om even te ontspannen aan het strand in een leuk tentje.

Het is nog steeds erg warm, heel warm. Tijd om naar Lucky Horseshoe te gaan.

En daar dus een lekker koel drankje te nemen..

Maar daar blijft het niet bij, wij willen pasta!
Hier hebben ze zelfs een Montessoriaanse pasta. Je mag zelf met een mini-rasp je kaas raspen en over je spaghetti strooien.
Hoe gaaf is dat? Dat werkje hebben wij in de onderbouw ook, we herkennen dan ook meteen wat we moeten doen. Op school doen we het met zeep, maar met kaas is het nog veel leuker!

We verdelen de spaghetti eerijk: 2/3 v.s. 1/3 en eten het lekker op.

We gaan nog even langs het winkeltje waar we het eerste hoedje van Sylvain gekocht hebben. Deze is inmiddels zo vies dat we een nieuwe halen omdat de oude niet wasbaar is. Deze wel, zodat hij er nog langer van kan genieten.

We gaan naar ons huisje terug, ondanks dat het ons huisje niet meer is, om onze koffers op te halen. We hebben nog even, dus we kunnen nog één drankje doen, de laatste hier. En wij genieten nog even van wifi :)

Een road-trip richting het vliegveld, maar we maken nog één tussenstop.

Heel lang geleden stond hier een aquaduct. Ok, eerst dachten wij dat het een water-eend was, maar na wat uitleg begrijpen we dat het een waterbrug was om dorpen te voorzien van water. Hij is oud, heel oud maar daarom wel heel mooi om naar te kijken. Een gave tussenstop dus.

 

De omgeving is ook erg mooi trouwens. Hier staat een groot deel van de 11 miljoen olijfbomen volgens ons.

Wie hier ook staan… wij!
Spontaan en zelfs met papa…

Het is lastig om ons op de foto te zetten. Het is zo’n groot project.

Met z’n drieën, met z’n tweeën of alleen, we staan er echt hoor!

De andere paal waar we bij mogen komen is op een klein heuveltje tussen wat prikplantjes.
Een sprintje met papa brengt ons boven.

Nog een paar zonder ons, want het blijft gewoon een mooi bouwwerk.

Maar na het grote genieten, zit het er echt op. De auto moet ingeleverd worden. Gelukkig is het dichtbij het is zelfs makkelijk aan te lopen naar het vliegveld zelf.

Het is dan ook zo klein dat er niet eens plaats genoeg is voor alle passagiers op de stoelen in de wachthal. Het was al zo grappig dat als je hier je koffer incheckt en weegt dat je hem dan gelijk weer terug krijgt. De band waarop de koffers gewogen worden geeft de koffers gewoon weer terug. Met de hand mag je dan je koffer verder brengen en op een andere band leggen. Daar gaat hij via een scanner aan de andere kant van de muur direct weer naar buiten. Ach, soms is praktisch ook fijn, waarom moeilijk doen voor zo’n klein luchtaventje.
En ze zullen het ook niet snel terugverdienen, want een lekkere tosti koste 1,45 euro en een flesje water 0,50 euro. Daar kan Schiphol of Farao (Portugal) nog wat van leren.
Ok, aan de andere kant… het is wat minder fancy, maar ach we maken het gewoon gezellig.

Beetje rondhangen in de bus op weg naar het vliegtuig.

Of bus-surfen hoe je het wil noemen.

En daar is het vliegtuig. Nog maar een klein stukje!

De piloot zit er klaar voor, wij zijn ook bijna binnen.

Bij binnenkomst worden we welkom geheten door een stewardess en een steward. Als je er zo schattig uit ziet met mijn hoedje als ik, vraagt de stewardess al snel om een high-five en een box. Nou die high-five kan ze krijgen, maar die box… nah… ik geef haar liever spontaan een mega lange knuffel, gewoon omdat het kan.
Ze smelt waar we bij staan, en ik ontvang een compliment van de steward, slim om altijd aan te pappen met de stewardess.

Eenmaal binnen nemen we positie op de voorbestemde plekken.

Deze keer wil ik graag oordopjes in, zodat ik niet weer mega pijn krijg.

En ze werken! Geen pijn! Woehoe!
Nu lekker kleuren.

Papa en mama zitten niet naast elkaar, net als op de heenweg, omdat er geen vier stoelen naast elkaar staan. Deze keer zit papa bij ons, gewoon voor de afwisseling. Samen uit, samen thuis!

Als de kleurplaat af is, ren ik naar de stewardess die ik al een dikke knuffel gaf, en neem er gewoon nog een. Die smile, daar doe ik het voor.

Daarna zorg ik nog even voor onze knorretjes, moet ook gebeuren.

Als we weer even lekker zitten en wachten op de laatste 1,5 uur vliegtijd, begint een mevrouw kei hard te schreeuwen naar een man naast haar aan de andere kant van het gangpad. Je  hoort de angst in haar stem en iedereen kijkt op. Stewards en stewardessen rennen er naar toe. Lang verhaal kort, zijn hart begeeft het. Er wordt zeer goed ingegrepen en hij zit een kwartier later weer op zijn stoel. Beste wel even ontdaan, ook papa en mama. Slechts enkele rijen voor ons, echt eng!
Blij dat het goed is gekomen in ieder geval. Wij mochten niet staan of kijken, dus we krijgen het gelukkig alleen door van het verhaal van papa en het geluid dat we hoorde.

Omdat het weer rustig is ga ik vragen of ik weer snoepjes mag uitdelen als we gaan landen. Het mag, woehoe!
Helaas val ik net op dat moment in slaap. De stewardess komt wel langs, maar verontschuldigde zich bij papa dat ze het niet kon waarmaken. Door de extra stress zijn ze wat laat en omdat ik slaap wil ze het zo laten.

Mijn grootste geruststelling… zus is bij mij en zorgt voor mij.

Zelfs in de bus als we geland zijn en op weg naar de parkeerplaats waar onze auto staat zorgt ze voor me. Moe, maar niet zo moe als ik.

Het lukt haar dan ook beter om zelfs in de auto minder in slaap te vallen dan ik. Mijn steun, mijn toeverlaat, mijn zus.

Het was een super gave vakantie, we hebben genoten, volgend jaar weer?

We zijn overigens een half uur eerder geland dan gepland, waardoor deze 1200ste blog toch echt over de hele vakantie ging. De rit naar huis, ja die was wel over twaalf uur, maar dat maakt niet meer uit, daarvan hebben we ook niet zo veel meegemaakt.

Ondertussen in Hilversum begint Quincy ons zichtbaar te missen. Hij slaapt en eet nog goed hoor, maar volgens oma wil hij gewoon naar huis.
Nou, dat kan, want morgen (of eigenlijk vandaag al) komt hij terug. Oma komt langs om hem te brengen en onze verhalen aan te horen. Ok, de meeste verhalen weet ze al, maar niet alle souveniertjes hebben we in de blog gemeld, dus nog voldoende nieuws de delen met haar.
Namens ons en zeker ook namens Quincy dank voor het oppassen en goed verzorgen. Hij heeft vast ook een super vakantie gehad!