Het leek er al een beetje naar toe te gaan… Vanmorgen heeft niemand van ons gezwommen. Wel hebben we familieberaad gehad over wat we vandaag gaan doen en zowaar tot iets nieuws gekomen.

Niet heel ver van ons vandaan zit een aantal ceramiek winkels en studio’s. Kleien voor gevorderde zeg maar; en zelfs al eens met een kinderfeestje gedaan, dus eigenlijk experts.

Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden richting onze bestemming. Omdat we tijdens de route een keuze hebben om anders te rijden in de richting van de kaas-maker waar we eerder al waren, pakken we de alternatieve route. Dat levert nieuwe mooie vergezichten en zelfs een spontaan bezoek bij een huis.

De deur stond open en wij hebben de indruk dat bezoeken geen bezwaar oplevert. Ook al is het huis niet in super goede staat, het is mooi om even ‘binnen’ te kijken. De ligging is super, het uitzicht ook, al zouden wijzelf in de muur richting het uitzicht ook ramen verwerkt hebben.

Hier en daar wat onderhoud zou goed geweest zijn. Wellicht is dat ook de reden dat het niet meer bewoond is, tenminste daarvan zijn wij overtuigd.

Al zou het een goed onderhouden huis zijn, voor ons te weinig kamers en vooral de ligging lijkt ons niets. In geen velden of wegen is een buurman of buurvrouw te vinden.

We doen netjes de deur achter ons dicht en zetten onze weg voort richting de ceramiek winkels.

Het is eigenlijk op het hele eiland wel ongeveer gelijk. Slinger de slinger, waar je ook heen gaat.

Gelukkig doet Google ook hier goed werk en komen we keurig op tijd aan.
Midden in een bocht staat een klein leuk huisje met genoeg potjes voor de deur om te snappen dat we hier aan het juiste adres zijn.

 

Ook binnen lijkt er geen twijfel mogelijk, dit is the place to be.

Duidelijk verrast door ons bezoek, zeker gezien onze leeftijd, komt de dochter -die op dat moment de enige aanwezige is- in actie en biedt ons aan ook wat te maken. Dat laten wij ons geen tweede keer zeggen. Wij kijken naar de draaitafel of draaischijf, maar dat is niet de opdracht.

We zullen eerst onze skills moeten laten zien met onze handen.
Snel maakt ze een vogeltje en daagt ons uit deze na te maken . Een leuke opdracht met voldoende uitdaging.

 

Wanneer we de opdracht snappen, gaan we aan de bak.

Voor papa en mama is er zo genoeg tijd om even rustig rond te kijken en te snuffelen tussen de vele potjes, schaaltjes, en kannetjes die er zijn.

Ze hangen zelfs als halffabrikaten boven aan het plafond te drogen. Ze gebruiken hier geen oven, het moet gewoon een weekje in de zon liggen. Tja, dat gaat hem in Nederland niet worden… Wel handig zo veel zon dus hier.
Het blijkt een familiebedrijf waarbij vader en zoon bakken en moeder en dochter schilderen. Overgrootvader is er in 1953 mee begonnen en de tweede en derde generatie werkt er dus nog steeds.

Knap werk overigens, want het valt erg tegen om zo’n ‘eenvoudig’ vogeltje na te maken.

Met nog enige uitleg eindigen we met de volgende resultaten.
Een bonk klei herkenbaar als vogel en een wat meer vrije vorm van een kruising tussen een touw en een slang, waarbij de uitleg te uitgebreid is om te herhalen, maar je kunt er (als je ook over enig verbeelding beschikt) zo’n beetje alles mee doen.

We krijgen nog wat klei voor een vrije opdracht.
Super leuk, maar we willen ook wel even zien wat zij nou doet, want zij is dus niet van het maken, maar van het decoreren.

En als we zeggen ‘even’ dan is het ook ‘even’, we gaan snel weer verder met de leuke opdracht.

 

Om wat morele steun te krijgen, pakt papa ook een bonk klei aan en begint keurig bij opdracht 1.
Met een kleine twist knijpt hij een eendje uit de bonk.
Sylvain weet van zijn multi-functioneel touw een mega-slang te maken.

En van zijn mega-slang maakt hij een meertje, zodat de inmiddels drie gemaakte vogeltjes wel ergens in kunnen dobberen.

We mogen ze zelf meenemen, al moet het meertje blijven, want die is niet in te pakken.
Nu maar hopen dat de vogeltjes ook in een paar uurtjes kunnen drogen, want als we ze nu in de koffer proppen zijn we bang dat de vogeltjes er niet ongehavend uit komen.

Mama kiest nog twee leuke schaaltjes uit, rekent af en we gaan verder.
Doordat we zo enthousiast zijn gemaakt, willen we ook wel naar het andere winkeltje op 1,5 minuut rijden hier vandaan. Omdat we toch overal mogen en kunnen parkeren gaan we met de auto, met dit weer is een bergwandeling ook niet verstandig. Het onweer van gister heeft niet doorgezet en het is vandaag dan ook erg warm en broeierig, zelfs een voorspelling van 32 graden, en dat is in de schaduw!

De tweede winkel is ook leuk. Het lijkt meer op en museum, maar deze maneer is niet van wax, hij is echt.
Sterker nog, hij zit gewoon bekers te maken waar we bij staan. Erg leuk om te zien hoe makkelijk het lijkt en hoe snel hij het kan.

Echt een ambacht dus. Tegenover hem zit een dame, wij gokken vrouw, een grote kom te beschilderen. De werkverdeling lijkt op die van de vorige winkel.

Als we weer terug rijden, komen we langs een straaljager. Niet dat we dat verwacht hadden, maar toch leuk om te zien.

Omdat Chloé op de heenweg op een stuk weg waar niemand komt een stukje mocht rijden (en zelfs door een heel smal dorpje mocht gaan), mag ik datzelfde stuk op de terugweg. Erg gaaf om eens echt te mogen sturen, het is een stuk moeilijker dan we dachten, maar zeker erg leuk om te doen. Niet iets voor de openbare weg, daarop moeten we nog 9 en 11 jaar wachten.

Eenmaal vlak bij huis weten we de straat met lekker eten inmiddels aardig te vinden.
Bijna wilde we eens wat anders eten, maar we houden het toch bij wat we lekker vinden.
Papa en mama doen eens gek… Papa eens wat anders dan sla of een club-sandwich en mama gaat helemaal los op een octopus, al krijgt ze maar één poot.

Zoals gezegd, wij houden het lekker bij spaghetti bolognese.

Deze kan je overigens eten als noodels…

Maar als je een beetje handig bent ook zoals de Italianen het doen.

De afgelopen dagen hebben wij samen het lef opgebouwd om de rekening te vragen en te betalen. Dus ook vandaag.
Hier moeten we zelfs eerst oversteken voor we bij de ober komen. We twijfelen nog even, want was het ook al weer…

Maar als we het weer weten, gaan we samen op weg naar de ober om de rekening te vragen: “can we have the bill please?”.

En op de een of andere manier krijgen we telkens iets mee van de aardige mensen hier. Koekjes, snoepjes, soms mogen we zelfs wat wisselgeld houden, deze keer een magnum. De mensen zijn hier echt aardig!

Wij ook hoor, maar we kunnen ook heerlijk genieten van wat we krijgen.

Eenmaal thuis schieten we in onze zwemkleding, zetten de vogeltjes buiten en gaan we naar het zwembad.

Het is vroeger dan normaal, waardoor het nog erg warm is. De felle zon is voor de huid van papa te veel, dus deze keer gaat mama met ons het water in.

Papa blijft een saai boekje lezen in de schaduw, hij zegt het leuk te vinden, maar dat kunnen wij ons niet voorstellen.
Verbranden doet hij zo in ieder geval niet, maar bruin worden… acht die hoop hebben we voor hem opgegeven.

Nog maar eens een duik laten zien.
Papa, mama en zus vinden dat ik het zo goed doe dat ik, mits een van hen er bij is, ook zonder blokjes in het diepe mag zwemmen en duiken. En warempel, het duiken zonder blokjes gaat gewoon makkelijker en (dus) nóg beter!

 

En dan mag mama het leuk vinden om lekker te dobberen… maar dat vinden wij niet. Als je met ons gaat zwemmen, zal je mee moeten doen mam, hop er af en meedoen!

 

Als we allemaal -behalve papa- moe zijn van het zwemmen, nemen we een verfrissende douche en gaan we de auto in om te eten in een restaurantje boven op een berg waar we al een aantal keer voorbij zijn gereden. Volgens de dame van Tui een mooie plek om eens uit eten te gaan. Tja, dat willen we dan wel zien. En ze heeft gelijk gehad hoor.
Het ziet er erg mooi uit en is nog lekker ook.
Een foto zonder en een met gekke bek…tja, dat is de deal waar we op uit zijn gekomen…

Echt een mooie achtergrond hoor als je lekker zit te eten! De zon is vandaag erg warm, maar eerlijk is eerlijk, hij was in het echt niet zó groot hoor, de lens maakt hem groter dan in het echt, maar het symboliseert wel de warmte en het mooie plaatje.

Niet alleen het restaurant ziet er leuk uit, ook het eten mag er zijn.

En ja, een met een gekke bek, en een normale, dat is de deal :)

Ook hier willen we graag zelf de rekening vragen en betalen. Deze keer een aai over onze bol en het aanbod om een toetje te krijgen.
We slaan het vriendelijk af, want we hebben net afgesproken naar onze favoriete toetjestent te gaan.

Bij het afruimen laat de ober een mes vallen, die wij natuurlijk oprapen, waardoor we een super mooie bloem zien. Zo zie je nog eens wat.

Aangekomen bij de toetjestent zien we een vliegtuig bijna de maan aanvliegen, maar gelukkig gaat het net goed.

Tja, probeer het uitzicht maar eens in een foto vast te leggen…

Gelukkig hoeft dat niet, want we hebben ook de optie om bewegende beelden te maken.
Echt een super uitzicht van deze mooie tent.

 

Binnen is het ook mooi, maar wij zien kans om eerst even lekker te bowlen en te spelen.

Terwijl mama een plekje uit zoekt en papa de video van het uitzicht schiet, komen de toetjes er al aan.

Stuk voor stuk plaatjes, en stuk voor stuk om op te eten!

Met een lekker kopje thee of water er bij een super lekker einde van deze super mooie dag.

Het is echt ons favoriete tentje, voor het eten, de entourage en het uitzicht.

En hoe kan je dat dan nog overtreffen? Precies, door met z’n vieren te genieten van de zonsondergang.

Dag zon, tot morgen!

Nou, nog ééntje dan.

Vlak voor we links af kunnen gaan de oprit van ons huisjes in, worden we ‘overvallen’ door een kudde geiten en wat schapen.
Er zit niets anders op dan even stil te staan en van te genieten, terwijl zij met een behoorlijke vaart langs ons rennen. Nog een toefje op een zo mooie ending van deze dag.

 

Ondertussen in Hilversum heeft Quincy het moeilijk. Hij is doods bang voor de Swiffer en weet zich goed te verstoppen.
Oma is alleen erg goed in zoeken, en weet hem dan ook te vinden.

Hij controleert of alles wel goed stofvrij is en hervat zijn slaapje daarna weer gewoon. Oh, wat zal hij tot rust gekomen zijn in deze vakantie.

En schrijf nooit in een blog dat oma geen foto’s stuurt, want je krijgt er gelijk 3 de dag er op :)