Dag één van onze vakantie naar Griekenland. Nu zijn wij aan de beurt om op vakantie te gaan en we gaan naar…

Lesbos! Een mooi eiland een beetje aan het oosten van Griekenland, vlak bij Turkije. Het tourisme is teruggelopen, zo vertelde de dame van Tui, maar de inwoners staan te springen om het eiland weer op te bouwen. Ze vertelde er zo passievol over, dat wij zelf een kijkje gaan nemen.

Het grote nadeel van vakantie is dat je je vrienden moet missen. Ok, het zou eigenlijk goed te doen moeten zijn, want wij gaan ‘maar’ 12 dagen, maar als je grote vriend precies de drie weken er voor weg is geweest, dan tellen de dagen hard op.
Gelukkig mocht ik Kasper even Facetimen in de ochtend. Wij vertrokken pas in de middag en hadden dus geen haast.

 

Daar moet ik het mee doen, maar het helpt zeker ook wel. Nu ben ik ook klaar om te gaan.

En zo zaten we even later in de auto naar Schiphol. We hebben een parkeerplaats gereserveerd voor de auto, zodat die veilig staat en weer bereikbaar is als we terug komen, want we komen in de nacht aan als er geen treinen rijden. Op zich prima geregeld, alleen was papa vergeten dat hij tussen de reservering en het parkeren zelf een andere auto kreeg. Het systeem van nummerbordherkenning werkte dus prima, maar herkende ons niet. Gelukkig zat er een behulpzame meneer in het kastje naast de slagboom en ging de slagboom alsnog open.

Natuurlijk willen wij de auto niet kwijt raken, dus onthouden we de plek. 4.3, of eigenlijk tussen 4,3 en 4.4 in. Goed onthouden dus!

Wie we ook niet willen kwijtraken is papa. Hij staat wat weinig op de foto’s omdat hij ze meestal maakt, maar we missen hem wel als hij de auto gaat parkeren. We halen hem wel even op.

 

En hoe vinden we dan de parkeerplaats? Nou, door dit weer te onthouden… Pffff wij dachten dat we op vakantie moesten, maar moeten we nog allerlei zaken onthouden. Nou, maak er maar gewoon weer een foto van, dan kijken we wel terug als we weer naar huis gaan.

Heerlijk ontspannen de bus in opnieuw op weg naar Schiphol, maar dan naar de plek waar ook vliegtuigen komen.

Bij binnenkomst bleek al dat we 20 minuten vertraging hadden. Maar wij zijn wel wat gewend, de fanatieke blog-volgers weten dat wij wel eens meer dan 30 uur vertraging hebben gehad, dus 20 minuten is geen probleem.

Het geeft ons de tijd om andere mensen die hun koffer in de automaat moesten achterlaten even te helpen, nu wij het zelf net hebben uitgevogeld, kunnen we mooi een dienst bewijzen voor een ander.

Helaas mochten we geen foto’s maken bij de douane, de bagagecontrole en vooral de scanner blijven imposant. Papa en Sylvain moesten nog even langs een meneer die zeker wilde weten dat we niets raars bij ons hadden. Maar gelukkig bleken we het zelf te zijn en mochten we door.

Terwijl mama en zus even naar de wc gingen om wat water voor papa te halen die zich niet helemaal lekker voelde, kon ik mooi even poseren in een mooie bus; ik houd van bussen… (tip, want ik ben binnenkort jarig! Het liefst een waar de deur van open en dicht kan)

En off we go, richting wat eten. Wat moet je anders op dit tijdstip (einde middag) en met nog zo veel tijd op de klok?

Terwijl zus en mama in de rij staan bij de Burger King, eet ik vast twee boterhammen en doe ik een dutje… Het duurt lang!

Nou ja, je kent het wel… Hap slik en slok slik en we zijn weer klaar. Nog even langs wat winkeltjes en dan mogen we echt naar het vliegtuig.

Tot hier prima mijn koffer gedaan, maar nu mogen papa en mama helpen.

Wel zo fijn voor de andere passagiers, want dan schiet het wat op. En dan zitten we klaar…

Klaar… maar er gebeurt niets. We moeten weer wachten.
Die streep wordt maar niet kleiner, en het lijkt wel alsof we stil staan. Niet nog meer vertraging he?

Nou, ok na een kwartier wachten, worden de huisjes toch kleiner en zijn we officieel in de lucht.

De volgende 3 uur zullen we jullie besparen, die duurde lang, heel lang…
Maar aan het einde van de vlucht, zo leerden wij de vorige vlucht van Tui, delen ze snoepjes uit. Dan hebben de mensen niet zo’n last van hun oren bij het dalen. De vorige keer viel het geluk toe aan een meisje, deze keer waren wij de enige kinderen die dit al kunnen en voelde Sylvain zich dapper genoeg om het zelf te gaan vragen. En toen dat ijs eenmaal gebroken was, hielp zus lief graag mee.

De stewardess keek genoegzaam toe hoe wij bijna haar baantje afpakte.

Het moet allemaal best snel, dat zie je wel op de foto.

Halverwege besloten we om te ruilen van taak, zodat de sleur er niet in kwam.

Maar dat gebeurde niet, het was super leuk.
En toen we klaar waren, mochten we iets lekkers uit zoeken. Zo blij dat we waren, dat we onszelf vergaten een snoepje te geven. Maar dat geeft niet met twee repen Kinder chocolade en een zak gummiberen.

Helaas was dat toch iets te enthousiast, want daardoor kreeg ik wel behoorlijk pijn in mijn oren.
Ik heb nu eenmaal gevoelige oren, dat wist ik wel, maar door de ervaring van de vorige keer waar ik ook zo’n pijn had, dachten we dat we met wat snoepjes en proberen te klaren of te gapen er wel waren.
Maar ik was niet moe genoeg, dus gaapte niet en klaren dat lukt nog niet.
De mevrouw voor ons, en naast papa, vertelde over oordopjes die hielpen. En gek genoeg haalde papa een setje oordopjes uit zijn tas. Handig voor als ergens herrie is. Nou, als het werkt, stop ze er maar in! Ik ben echt een bikkel, maar dit trek ik niet, mijn lieve oortjes!

Zorgvuldig propt mama ze er in en ongeveer op dat moment trekt ook de pijn wat weg. Wat een goede tip!
Deze houden we vast voor de terugweg, ik wil niet met zo’n gezicht thuis komen straks.

Maar eerst gaan we lekker uit het vliegtuig, zien papa nog met iemand praten die hij kent. Het is maar een kleine wereld hoor. En vervolgens gaan we met de koffers, waar we erg lang op moeten wachten, naar buiten om een auto te huren.
Het duurt even, maar wat later stappen we allemaal in een VW Polo. Leuke auto, prima voor ons, alleen is het wel even proppen met de koffers.

De mensen die voor ons waren mochten kiezen en kozen met ook vier mensen voor een Fiat Punto die in de zelfde klasse valt, maar toch groter is.
Ze waren wel zo lief om ons aan te bieden een koffer van ons mee te nemen, we gingen immers toevallig toch naar hetzelfde appartementen complex.

Maar, de Polo verraste ons -en hen- we kregen de twee koffers en drie trolleys er prima in.
Na een dik uur rijden, wat nog een extra 10 minuten kreeg omdat papa in het stik donker een bochtje te laat nam waardoor Google ons via een kustweg stuurde die opeens ophield. Blijkbaar maakt Google ook fouten. Geen probleem, 5 minuten terug en we zaten weer op het juiste spoor.

Wel bijzonder trouwens, nog nooit hebben we zo veel moeten slingeren. Berg op en berg af met wel 30 haarspeldbochten. Best spannend zo in het donker, maar gelukkig weet papa ons veilig op bestemming te krijgen.
Blij met onze blauwe auto, maar te moe om nog meer te doen of te zien.
Huisje in en hop naar bed, het is al bijna 01:00 uur.

Ondertussen in Hilversum bij oma vermaakt Quincy zich prima. Hij speelt verstoppertje met oma en ze kijken samen tv. Leuk voor oma en zo geniet Quincy ook van zijn wel verdiende vakantie… van ons :o)

Morgen zijn we er vast weer!