Volgens mij heb ik het wel eens eerder aangegeven, maar ik heb al een tijdje last van pijn.

Soms in mijn hoofd, soms in mijn buik, soms achter mijn ogen… en soms… een combinatie van de drie.
Samen met papa en mama heb ik van alles geprobeerd. Bepaalde zaken uit mijn eetpatroon, kijken of er op bepaalde momenten of plaatsen iets is waar ik mogelijk last van heb, zelfs de dokter. Sterker nog, meermaals. Eerst leek het een soort van opstopping in mijn maag, waar medicatie voor hielp. Maar dat hielp helaas niet tegen oog- en hoofdpijn, en helaas ook niet voor de lange termijn voor mijn buik.

Stress lijkt het ook niet te zijn, mogelijk iets van mijn angsten en dingen die ik als spannend vaak ervaar. Maar ook daar zit geen logica in… En dan beland je uiteindelijk altijd voor de zekerheid op de plaats waar je niet wil zijn. De Prikpoli in het ziekenhuis.

Het is niet de plaats noch de stoel waar je graag in zit.

Met een beetje fantasie zit ik er straks zo bij.

Met niet al te veel enthousiasme ga ik zitten, Sylvain komt even zijn hand aanbieden om in te knijpen.
Ja, hij heeft makkelijk praten. Hij hoeft niet te zitten en is al zo vaak geprikt dat hij niet bang is.

Hij gaat zelfs aan de andere kant staan om naar de naald te kijken. Ik kijk liever niet, de zusters weten samen vast wel wat ze moeten doen.

Maar dan, voor dat ik het eigelijk door heb, is het al weer gebeurd en zit er een mooi pleister op mijn arm.

Tevreden, omdat het meeviel, blij omdat het over is toch ook wel een tikkeltje aangedaan omdat het niet fijn was, gaan we naar huis, waar het leven weer verder gaat zoals altijd.
Gelukkig al even, en nu ook, zonder pijn… en dat is fijn!