Het duurt te lang om elke dag te laten zien. Bovendien jeukt het als ik er aan denk… dus liever niet.

Maar als ik laat zien dat het opkomt en erger wordt, is het ook leuk om te delen als het weer de goede kant op gaat.

Of ik er mee zit? Nou, weet je wat de pukkels kunnen krijgen van mij?

Maar je kan en mag er om lachen… Ze zijn er nog steeds op 1 maart.

Twee maart kan ik al wel zwemmen, maar het ziet er nog niet fris uit.

Maar ik heb goed gewassen en ik stink niet hoor!

3 maart… ik lach er nog steeds om, ik ben wel wat gewend!

Snel, kijk achter je, daar zitten er nog meer!

En als we eenmaal verstoppertje spelen… buut voor de pukkels onder mijn oksels!

Een paar dagen later, 10 maart, vind ik er nog twee… Die zaten goed verstopt zeg.

Papa, mama en zus moeten wel de hele avond en nacht over mijn rug wrijven en krabben, maar overdag heb ik er geen last van.

En papa en mama hebben een nieuw medicijn uitgevonden, het beste tegen jeuk: de iPad!
Inmiddels helemaal verslaafd aan Pieter Konijn, ik kan zelfs al even goed huppelen als Pieter zelf. Misschien laat ik het nog eens zien, ik ga voor nu even uit van je voorstellingsvermogen.