Het klinkt wellicht raar, maar het kan echt. Zwemmen met (en) zonder tand.

Je zal het maar hebben, een losse tand. Een die maar niet los genoeg komt om er uit te gaan, maar wel alle kanten op gaat.

Het wordt pas echt lastig als je trompet gaat spelen.
Gelukkig doe ik dat niet, maar ook tijdens het zwemmen is het erg lastig.
Het is dan wel zonder snorkel, maar als je op wedstrijd niveau zwemt moet je wel erg vaak en snel adem halen. Hij zit zo los, het kan elk moment gebeuren.
Maar wanneer dan?

Het duurt maar en duurt maar. Papa en Sylvain zitten te kijken.
Ok, niet de hele tijd naar mij, enig afleiding is wel leuk.

En het duurt nog langer, inmiddels hebben ze het erg warm gekregen.

Tijdens het zwemmen voel ik geregeld of de tand er nog wel in zit. Telkens zit hij er nog en zet ik hem weer op z’n plaats.

Opeens merk ik dat de tand aan de verkeerde kant van mijn mond zit. Er klopt iets niet…
He, hij is er uit! Nu snel naar de kant met m’n mond dicht anders ligt hij op 3,80 meter diep.
Papa ziet aan mijn bewegingen dat er iets aan de hand is.
Gelukkig heb ik mijn tandendoosje in mijn zwemtas zitten en kan ik de tand goed opbergen.

Daarna weer snel het water in!

Sorry dat ik geen foto’s heb, papa wil niet elke zwemles vastleggen. En dat snap ik wel nu ik sinds januari 3x per week zwem.
En…. vast een vooruitblik… zondag ga ik afzwemmen, of zoals zij het zelf noemen, wedstrijd zwemmen om van brons naar zilver te gaan.
Daar over later meer.

Toen de les af was konden papa en Sylvain ook even kijken.

Is hij er echt uit?

Laat je tand ook even zien dan!

Ai, hoe ziet je gebit er nu uit dan?

Nu snel naar huis, nog een keer eten en dan snel naar bed. Morgen weer zwemles ;o)