De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Tijd dus om er vandaag weer op uit te gaan. Vandaag gaan we een rondje… euh, een dagje naar Ronda.

We beginnen de dag goed, Quincy laat weer van zich horen en gaat nog super, hij laat zelfs zien wat hij eet.

Maar wij hebben weinig tijd, we moeten genieten.

Niet heel moeilijk hoor, kijk maar naar het weerbericht.

Echt haast hebben we eigenlijk niet, het kan niet, want we zijn op vakantie.
En het aller mooiste van het huis is natuurlijk de wifi!

Quincy heeft ook wifi, maar helaas geen telefoon.

Nou, uit dat ding, we gaan verder met onze vakantie.
Innig genieten van alles, dus ook van een broodje Nutella.

Dan gaan we de auto in, vandaag dus Ronda. En dat is niet zomaar gekozen, maar daar hebben opa en oma vroeger de naam van papa verzonnen en bepaald.
Maar eerst genieten van de natuur.

Mooie wegen met leuk uitzicht, slingerend de bergen in.

Daar is het natuurlijk ‘verplicht’ om even te stoppen en sparappels te zoeken, rapen, verzamelen en gooien.

Het is maar een klein stukje klimmen en gelukkig ongevaarlijk. Maar zeker leuk!

En niet vergeten ondertussen lekker te genieten van het uitzicht en de lekkere lucht.

Nu nog even terug en dan zoeken we samen de mooiste sparappels mee. In ieder geval een voor oma en een voor ons, kijken hoeveel mooie we vinden.

Mag het echt? Gooien? Zeker?
Weohoe!

Deze ook nog!

Leuke verzameling stenen en sparappels, en nu gaan we weer verder.

Een klein ommetje brengt ons bij een grot. Geen idee of het leuk is, maar we gaan er maar naar toe.

Het is in the middle of nowhere, we moeten zelfs even zoeken waar de ingang is. Er staan hier wel auto’s, maar waar de mensen zijn is ons niet direct duidelijk.

Je hebt mensen die volgen of zelfs tegenwerken…

En je hebt verkenners die leiden.

Maar goede leiders nemen iedereen mee, dus komen we samen aan op een toch wel heel mooi plaatsje.

Leuk plekje om te zwemmen, maar ja, daar komen we niet voor.

Er zijn wel mensen aan het zwemmen. We gaan het onthouden, wie weet is ons zwembad niet leuk, kunnen we altijd terug.

De ‘grot’ is meer een mini uitholling van een steen, je kan er niet eens in. Dus we keren binnen enkele minuten weer de berg op, naar de auto.

Zo’n wandeling is best zwaar, zeker als je korte benen hebt. Dan is het toch handig dat je op papa’s rug mag.

Mooi even de tijd om die vermoeidheid er uit te slapen… nog heel even en we zijn in Ronda.

Als we aangekomen zijn en precies onder het plein waar het lekker druk is weten te parkeren, gaan we eerst maar eens wat eten, daar zijn we wel aan toe.

Nadat onze buikjes weer vol zitten, gaan we verder.
Ronda is een heel leuk stadje, met veel leuke winkeltjes, een mooie omgeving en bijzondere plekken.

Zo heb je hier “Don Miguel”, het restaurant (inmiddels ook een hotel) waar papa in 1983 was, en dat was toen al om te kijken waar hij in 1074 was, voor zijn geboorte… alwaar zijn naam is ontstaan.

Hier twee foto’s uit de fotoboeken van oma.
We hebben nu meer gelukt met het weer zo te zien.

Als je goed kijkt, zie je dat papa gegroeid is… 1983 en 2018, maar hetzelfde restaurant.

 

Precies, Hotel Don Miguel…

En de plek waar het staat is erg mooi, heel erg mooi.
We kijken over de brug en in een diep ravijn. Bovenop de heuvels aan de andere kant zijn de huizen gebouwd tot aan de rand… eng hoor!

En als je over het hek kijkt, zie je diepte en verte… Mmmm kan je verte zien? Nou hier wel!

En wij staan gewoon 10 cm van de rand, gelukkig wel achter een hek.

Moet je kijken wat diep en mooi!

En dan moet je net een foto van mij willen maken. Nou, mooi niet!

Tenminste, niet normaal…

Zelfs zus mag niet normaal op de foto. Doet ze dat wel, dan ga ik er lekker voor staan.

Als het moet, met m’n kont!

En als ik weg ben, weet ze nog even een foto te maken van haar en haar uitzicht.

Als we ons omdraaien zien we een mevrouw en meneer zitten die armbandjes maken.
Grappig, mooi en snel wat ze doen. Tja… dat willen wij ook wel.

Als je goed kijkt, zie je da ze van ijzerdraad je naam maken en dat met een touwtje tot armbandje of ketting weten te maken.

En dan moet je net Chloé en Sylvain heten…

Geen probleem dus.

Romantisch he?

Als we lekker verder lopen en wat winkels hebben gehad, tja, we moeten ook wat souveniertjes meenemen voor onze vriendjes, komen we bij een arena.
Leuk om te kijken! Papa en mama leggen uit wat hier gebeurt en we schrikken. Zijn hier ook echte stieren nu? Nee toch?

Als we overtuigd zijn dat ze er echt niet zijn, durven we de arena te betreden.

Raar, grappig en eng tegelijk, zeker als we er achter komen dat in Spanje stierenvechten nog steeds wordt gedaan.

Maar, eerlijk is eerlijk, het is wel mooi!

Het meest gespeelde spel hier… Stierenvechten! Pas op zus ik kom er aan!

 

Als we uitgespeeld zijn, zoeken we een nummer op om te zitten en gaan we kijken naar…. niets… Het is ook niet druk op de tribune, maar dat komt waarschijnlijk omdat er niets wordt gedaan.

Toch leuk om te zien dit. Zijn we toch maar mooi eens geweest.

We kijken nog even verder en proberen de uitgang te zoeken.

Als we die hebben gevonden, doen we nog wat winkeltjes aan, kopen voor oma haar lievelings marsepein en gaan we naar de botsauto’s. Vanmiddag gezien en beloofd dat er er heen zouden gaan.

Wat blijkt… is het gesloten. Dat is balen!
De schommel is niet voldoende als alternatief, maar om hem nou ongemoeid te laten…

Om het gevoel toch even te hebben, kunnen we gelukkig wel in de karretjes zitten.

Even als bewijs…

Na ellenlang zeuren, zeiken, zaniken, miepen, klagen en herhaaldelijks vragen, gaan we toch niet naar het zwembad. Het is te laat, het was te leuk in Ronda. Moeten we weer een dag wachten.

Maar, omdat we nog niet naar bed hoeven, gaan we even kijken naar het water.
We nemen de bal mee, om te spelen, maar zwemmen gaan we niet!

Mogen we dan wel in het baby-badje? We hebben een korte broek aan, dat kan toch wel?

Oh, mogen we dan ook in het ondiepe?
En dat moet je niet zeggen tegen onze ouders… want hoeveel is 40 cm? Wij dachten niet zo veel… papa en mama stonden te lachen toen ik er in stapte.
Sylvain mocht niet… ik had het kunnen weten…
Voor ik het weet ben ik voor meer dan de helft nat en schopt papa de bal in het water. Iemand moet hem halen…

 

Ondertussen in het baby-badje… Het ziet er eng uit, maar gelukkig kan hij voldoende zwemmen om ‘dood’ te spelen.