Het heeft wel 1.111 blogs geduurd, maar het is zo ver, ik heb vandaag eindelijk een fiets met versnellingen.

Toen wij vanmorgen weer te vroeg wakker werden, lag er een brief van papa en mama voor ons.
Daarin stond dat we zachtjes moesten doen (oeps, te laat) en dat we ons moesten aankleden en eten, omdat we als zij wakker en op waren snel weg moesten.

De gedachten van ons gingen als volgt:

Naast dim summen en hangen bij Ta Yicheung en Ta Yima, was er dus nog iets…
Maar waar gaan we nou zo vroeg nog even heen?

Krijgen we een puppy?
Het was te proberen, maar nee…

Gaan we zwemmen?
Nee, stomme vraag, want dat is wel heel krot dan en we hebben gister ochtend al gezwommen (zwemles is weer begonnen).

Gaan we naar Intertoys?
Oh, echt niet? Jammer!

Mmmmm we gaan met twee auto’s, en het is in Zoetermeer…

Zijn er kinderen?
Oh, dat weten ze niet, maar daar gaan we niet voor… We gaan dus ook niet spelen…

He, we rijden naar het ziekenhuis…
Papa vertelt ons dat we wat goeds gaan doen voor andere mensen, één van ons moet een been afstaan, zodat iemand anders ook kan lopen. Nobel, zo zegt hij. Wij kijken elkaar aan en hopen stilletjes toch dat het de ander is. Dan zegt papa dat het been van Sylvain niet lang genoeg is en begint Chloé te zweten.

Zich afvragend of het echt is, maar papa kennende, schiet de twijfel toe… gaan we naar mensen toe? Wij zien helemaal geen winkel of zo, maar een gewoon huis…

Oh, we zijn er uit, we gaan verhuizen!
Maar dat is het ook niet…

Papa vertelt dat we ergens anders moeten wonen… Wij kennen het verhaal van Hans en Grietje en beginnen te zweten. Dan toch liever een been kwijt!

Als we eenmaal aankomen slaat de onzekerheid toe. Sylvain zoekt het op in de armen van mama en Chloé hangt met puppy-ogen aan papa.
Hij heet wel een puppy nu, maar zo een wilde ik niet!

Vlak voor we aanbellen fluistert papa in het oor van Chloé dat als ze hem niet leuk vindt ze het echt moet zeggen, want dan zoeken we een nieuwe.
Verbaast kijkt ze naar papa… en hij zegt: “we gaan een nieuwe fiets voor je kijken”.

Alsof ik 20 kilogram lichter ben geworden op eens…
Ik trek mij mondhoeken omhoog en loop mee naar de deur.

Als de deur open is komt er een fiets naar buiten met een meneer.
Nog wat geschrokken stap ik op en ga met mama een stukje testen. Sylvain loopt mee en papa praat wat met de meneer.

Als we terug komen wil papa ook nog even meekijken. Maar we zijn er snel uit, dit is wel een heel mooie fiets, en (!) deze heeft versnellingen, zodat ik bij een fietstocht mij niet helemaal de rimbam hoef te trappen.

Niet alleen een stuk blijer dan op de heenweg, maar blijer dan gemiddeld gaan we naar huis.
Nog even langs het pompstation om een nieuw remlicht te kopen voor mama’s auto en dan is het maar 1 minuut fietsen omdat we vandaag een dim-sum-hang-dag hebben. Rust… heerlijk. Maar wel jammer dat we niet gaan fietsen.

Morgen begint Jeugdland, een week feest in Pijnacker met allerlei spelletjes enz. het is een schooldag, het is vermoeiend en het is leuk als altijd, maar we gaan lekker eens niet leren… heerlijk!

Maar dat is dan, nu eerst blij zijn met mijn fiets!