Een combinatie van verschillende leuke dingen gepropt in één dag. De held van de dag is in ieder geval Sylvain. Hoe knap is het als je nog maar af en toe met je armen mee mag doen met zwemmen maar al wel van de duikplank durft te gaan…

Vanmorgen, net als elke week, vroeg op, want het is weer zwemles.
Gister avond zijn we al met z’n allen naar de eerste officiële wedstrijdles van Chloé geweest. Vorige week een proefles, maar het is dus naast de zaterdag ochtend nu ook vrijdag avond zwemmen.

Maar, vanmorgen mogen we dus als vanouds allebei zwemmen. Terwijl de een met de vlinderslag en de rugcrawl in de weer is, is de ander nog bezig om de slag te pakken te krijgen.

Helaas is de baan van Sylvain achterin, waardoor foto’s niet zo mooi zijn.

Maar aan het eind van de les gebeurt er iets magisch…

Chloé mag na een goede les even spelen en kiest (als altijd) voor de duikplank.
Dat gaat inmiddels aardig soepel, heel soepel…

 

Maar als ze nog eens gaat, gebeurt er iets op de achtergrond…

 

Je ziet het wellicht niet meteen, want een duik of sprong van de hoge kant is niet meer bijzonder voor Sylvain… Nee, in zijn hoofd gebeurt er iets…

En voor papa en mama het doorhebben, komt hij met zijn juf richting de springplank lopen…

Het is niet de eerste keer dat hij hier op is geweest, maar toen was de terugweg nog wel zijn vriend. Vandaag gaat hij een stap verder.
Juf Myrthe vertrouwt hij blind. Dat moet ook wel, want hij waagt wekelijks zijn leven en zus heeft hier ook lang bij gezwommen, en daar is het ook goed gegaan.

Alléén gaat nog te ver, maar aan de hand van juf komt het vast goed.

Maar dan… er gebeurt iets in zijn hoofd. Hij klimt uit het water en loopt richting de springplank. Zijn juf is al terug, want die zag dit niet aankomen. Meester Mark werkt verbaasd mee bij de trap, Chloé schiet in haar rol als grote zus en dan…

El mafkees springt in het water, van de duikplank, helemaal zelf!
Niet te geloven he? Nog geen meter hoog, nog maar 4 jaar oud. Waar de meeste kids nog bang zijn om hun hoofd onder water te houden gaat mijn kleine broertje van de duikplank… alleen… Nou, ik durfde dat toen nog niet. En daarom is hij vandaag de held van de dag.

 

En dit was alleen nog maar de eerste helft van de ochtend!
De tweede helft was niet zo super spannend hoor. Ok, eten bij de Praxis is altijd leuk. Even een plantje en een cadeautje kopen voor de visite waar we heen gaan. Zien we eindelijk Rafael en Mia weer.

Het was even rijden naar Almere, maar het was leuk en gezellig.

Opeens gaan we weg. Maar niet alleen en niet naar huis… Raar…
Waar gaan we heen?

Wat? Yakult? Wat is dat?

Nou, dat gaan we zien…

Hier staat het op het pand, dus het zal hier wel zijn.

En wij zijn met z’n achten, Rafael en Mia met papa Rick en mama Jennifer (al vele jaren vriendin van mama) zijn er ook.

En dan blijkt dat Yakult in een flesje zit. Drie verschillende om precies te zijn. Een gewoon, een met vezels en een light.
We mogen proven.
Maar als we eerlijk zijn, vinden er het op z’n zachtst gezegd niet zo lekker.
Dat komt mogelijk omdat wij geen melk drinken en daarom dit melkproduct met smaak, suiker en bacteriën ook niet lusten.

Zeiden we nou bacteriën? Wat zijn dat?
Nou, dat is een lang verhaal!

Hier ergens door deze buizen wordt melk, water, suiker, smaak en die bacteriën door elkaar geroerd en in een flesje gestopt.
Zo simpel lijkt het, maar als je wil weten waar de ingang zit en waar de flesjes gevuld moeten worden, moet je wel even naar school geweest zijn.

Gelukkig krijgen we hulp en uitleg, tenminste… als we de ingang van de juiste kamer kunnen vinden.

Dat lukt ons gelukkig. Samen zijn we slim genoeg.
En samen passen we ook op een stoel en letten we goed op de film die nog niet uit is, maar wij wel mogen zien!

En ook samen gaan we voor een flesje staan om niet op de foto te komen ;o)

Nou, kijken of we het goed kunnen navertellen… Eerst zien we de tanks waar het goedje drie fasen doorgaan.
Welke fase waar in zit is lastig te zien, we hopen maar dat ze beneden binnen, waar wij niet mogen komen, wel een sticker hebben geplakt wat er in zit. Maar uiteindelijk moet het naar het flesje.

Uit een grote buis vallen de flesjes, die ze ook zelf maken, in de machine. Het zijn goed opgevoerde flesjes, want ze gaan direct opstaan om gevuld te worden. Keurig he?

Ze zijn niet allemaal even snel, dus er ontstaat een mooie file.

Maar daar maakt de verpakkingsmachine handig gebruik van door ze te verzamelen in bulkjes van 8 flesjes in te pakken en in een doos te stoppen.

Ondertussen in de gang boven het productieproces, waar wij achter glas mogen lopen, worden we geïnformeerd over van alles.

Zo zie je hier in de eerste buis granulaat, stukjes plastic, waarvan ze zelf de flesjes maken (blazen). Daarna de flesjes kaal, de flesjes met eigen styling en de verpakking.

Aan de ene kant dus het vullen van de flesjes…

Maar ondertussen aan de andere kant meerder spuitgiet-machines, die de flesjes maakt.
En grappig om te zien dat ze daarna door een super stofzuiger omhoog gezogen worden om over ons hoofd aan de andere kant weer in de machine te vallen. Kosten noch moeite worden gespaard om ons te vermaken.

En achterin hebben ze weer van die vaten waar het goedje zit (en we hopen hier stap 3, want het gaat het flesje in).

En uiteindelijk buiten kan je zien of het gelukt is, want we krijgen een tas met flesjes. Snel kijken wat er in zit!

Het is een echte Yakultas, niet bedoeld als rugzak, maar voor ons prima ook zo te dragen… Lekker koud op de rug!

Buiten gaat het educatieve gedeelte nog even door.

Maar eerst in de photo-booth…
Eerst de mannen:

Daarna het hele gezin…

En het is nog niet klaar… Hier heb je wat schaaltje smet schimmels, dat is wat ze er in gooien. BAH, vandaar dat niet lekker is!

Deze mevrouw had door dat Chloé ook voor de inhoud komt en laat haar zien dat ze ook bacteriën op haar handen heeft.
Even insmeren met een soort crème en dan de lamp er op.

Kijk maar eens goed. De groene zichtbare stukken zijn bacterie-koloniën… Nou, volgende keer lik ik wel aan mijn handen om schimmel binnen ter krijgen. Ook al zei ze dat het schoon was en normaal om bacteriën op je hand te hebben, schrok ik wel hoor. Zoom eens in en je schrikt!

Verderop is het minder wetenschappelijk, maar wel leuk… Een plekje om te zitten en wat (anders) te drinken…

Maar we worden geroepen. De jongens door het springkussen en Chloé door haar moedergevoel.
Tja, Mia mag ook mee toch?

Dan is het toch echt tijd om gedag te zeggen.
Net zonder tranen nemen we afscheid van elkaar en gaan we verder… Time flies…

We zwaaien nog even naar zo’n honderd miljard biljoen miljoen bactieriën en stappen de auto in.

Want we moeten nog uit eten! Met de familie Yip (van mama) gaan we eens naar de Griek in Rotterdam. Erg lekker en leuk. Super gezellig!

Met z’n alle weten we heel wat patat weg te drukken, maar ja, het is feest, want we vieren vaderdag.

 

Ja, en nu de smaak er in zit, kunnen wij het niet meer houden om ook papa nu al zijn cadeau te geven.
En dat heeft ook een belangrijke reden, want hij moet zijn cadeau morgen ochtend al gebruiken.
Als wij uit de douche komen zit papa klaar…. Nou, dat komt goed uit, want wij ook!

Sylvain mag eerst zijn cadeau geven als ik eerst op de foto mag.

Papa krijgt het. Geen idee wat he is, het is zwaar…. Snel zeg ik tegen hem dat het breekbaar is.
Heel voorzichtig pakt hij het uit en bekijkt wat het is.

Haha, grapje, het is helemaal niet breekbaar! Het is een kei, net als jij. “je bent een kei”, die is voor jou pap!

Dan is het de beurt aan Chloé. Het is knakbaar, dus ook dit maar even voorzichtig uitpakken.

Twee super mooie tekeningen, zo zegt papa.

Blij wil hij poseren… Maar ja, dat doen we niet normaal natuurlijk!

Maar dit is niet alles. Ik heb net leren naaien en dus ook zelf wat gemaakt voor papa. En dit is ook de reden hij het nu moet uitpakken.
Het is een deurhanger met ‘niet storen’ er op. Die moet morgen ochtend dus aan de deur hangen… Jammer voor ons, maar het is niet voor niets vaderdag morgen.

Even op de foto? Laat je kei zien man!

Papa, je gaat toch niet gek doen he?
Wat heb ik nou weer in m’n oor?

Haha, maar als snel bedaart papa en voelen we hem super genieten van het zijn van onze papa.

Weet je wat, we doen er nóg een schepje bovenop, dan slaapt hij vast lekker!
Dikke kus voor de aller aller liefste papa van de hele wereld!

—- later toegevoegd —-

De volgende foto’s kwamen pas later binnen. Deze heeft oma terecht ingehouden, anders zou papa al zien wat hij kreeg…
Hier the making off onze cadeaus van resp. 10 en 12 juni, van onze logeerpartijtjes.
We hebben het echt zelf (bijna helemaal) gemaak hoor!
Dank je wel oma!