Zwemmen in Giethoorn

Ok, ok, we geven het maar meteen ruiterlijk toe, het is clickbait… Natuurlijk moet het ‘zwemmen en Giethoorn’ zijn, maar ik zou toch verder lezen, het blijft een leuke blog.

Laten we beginnen bij het einde van de afgelopen twee zaterdag-zwem-blogs.
Ik heb het 1.000 meter borstcrawl-diploma al in ontvangst mogen nemen, maar er stond niet op welke slag het was. Voor de meeste mensen prima, want die doen het één keer en daarna nooit meer… Maar ja, mijn verhaal kennen jullie, dus…

Hierbij opnieuw officieel de felicitatie én diploma 1.000 meter borstcrawl van Mark van Zero2Hero.

Direct gevolgd door mijn 2.000 meter schoolslag van vorige week.

Tadaaaa!

Hier iets beter leesbaar.

Maar ja… wat nu?

Sylvain heeft nog les op dezelfde tijd als ik. Hij is pas begonnen en moet z’n A-diploma nog halen.
Het zwembad is, voor hem, zo koud dat hij een surf-pak aan heeft. Het zal dus nog wel even duren.

Maar gek doen en duiken kan ik als de beste!

En hopppa!

En als papa en mama elke zaterdag ochtend toch al hier zitten, kan ik net zo goed het water in gaan. Anders zit ik maar te kijken naar Sylvain die zwemt al dromend dat ik daar ook had kunnen zwemmen.

Maar ja, dan ontstaat er wel een probleempje voor Zero2Hereo… wat moeten ze mij nu nog leren?
In overleg gaan ze mijn techniek dan maar nog verder verbeteren en op mijn verzoek voegen ze daar de vlinderslag aan toe.

Het toeval wil, en dat is echt toeval, dat ik gister heb leren zwemmen als een zeemeermin. Nu blijkt dat die slag, precies dezelfde slag is van de vlinderslag. En dus… ga ik als een speer.
Mark legt het mij even uit, geeft mij en plankje en zegt: ‘probeer maar’.
Nou, dat zullen we doen.

Moet je dat gezicht van Mark zien… Haha, dit is ook appeltje eitje…
Hier mijn eerste baan heen en weer:

 

(en weer)

 

Toch handig dat ik gister net mijn zeemeermin-zwemdiploma heb gehaald!

Ik mag er nog even uit, en er volgt weer uitleg. Begin was goed, maar nu met armslag.
Dat is een heel moeilijke, en moet precies in de pauze die ik telkens moest houden in beenslag.

Zal dat ook zo lukken?

 

Best aardig toch?
Dacht ik ook, maar ook ik moet toegeven dat het niet vanzelf gaat, ik zal hier toch echt even aan moeten werken.
Gelukkig maar, want anders is er geen vlinderslag aan toch?

 

Maar… dit is slechts het begin van de dag, want we moeten (nou ja, willen) nog naar Giethoorn.
Het is super mooi weer, leuk om lekker naar buiten te gaan, wellicht zelfs even een stukje te varen.

Maar de plas-drang was zo groot dat we toch eerst even een bistro moesten vinden om de behoefte te doen. En ja, als je voor de uitgang zorgt, moet je ook voor de ingang zorgen.
Yes, lekker pannenkoeken!

Yes, lekker, broodje zalm.

Nee, ik heb geen zin, zelfs niet in een panini-tosti.

Oh ja, en papa had ook een lekker broodje kip. Maar de speeltuin (buiten en binnen) waren veel te leuk om uitgebreid stil te staan voor foto’s.

En als we klaar zijn (met eten én spelen) gaan we langs de weg terug tot we een bord ‘boten te huur’ zien. Daar zal vast iets te doen zijn.
Kom we gaan snel kijken!

Oh, jee, we zijn niet de enige… Er is zelfs een wachtrij voor de boten.
Gelukkig is het maar 30 minuten, dat kunnen wij wel.

Ondertussen kunnen we mooi even lekker genieten van de bijzondere en mooie omgeving van Giethoorn. Best grappig zo.

Met veel bruggetjes.

En dan horen we opeens onze naam… Tijd voor onze boot. Nummer 30 is voor ons.
Hop er in. Korte uitleg over de route en het roer, en gaan met die banaan.
Papa neemt het roer in handen en we gaan vooruit.

Vooruit!

Oh ja, die kant.

 

De dames genieten ook lekker van de boot.

Voorin is alles mooier!

 

Het lijkt wel een klassieke verdeling, vrouwen genieten voorin…

De mannen werken zich in het zweet in de machine’kamer’.

Tijd voor een nieuw kaspel, het is immers zien en gezien worden.

Chillen, dat is het juiste woord…

Steek je je duim op voor deze video?
Oh nee, het is een blog… hier moet je zelf lezen… mmmm twee duimen dan?

 

 

En dan begint het tot ons door te dringen. Een tocht van 2 uur is best lang… Er is veel te zien, soms is het super smal, soms is het super breed…

Gelukkig is er altijd water en dus altijd iets om mee te spelen.

 

En met een grote zus of een kleine broer ben je nooit alleen!

 

I’m the queen of the world!

 

Zo, de drukte is weg, de waterweg is niet meer zo smal… wie wil er varen?

Eigelijk is het heel simpel. Het is net een brommer…. maar dat kan je ook nog niet.
En als je links duwt, dan gaat ie naar rechts en als je rechts trekt, dan gaat ie naar links.

 

Maar dat boeit ook niet, want je weet het verschil toch nog niet super goed, dus weet je…. Draaien en gassen maar!
Eerlijk is eerlijk… ik heb er echt gevoel voor!

Beetje chillen en dan zeggen dat het hard werk is… papa, dit stelt niets voor!
Welke kant moest ik ook al weer opkijken?

 

Durft er nog iemand?
Oh, ok, dat had papa niet hoeven vragen… Ik zit al en heb het roer al beed.

Wegwezen pa, ik wil nu alleen!

 

Een goede zonnebril is wel handig. Deze heb ik van oma gehad in Egypte, die moet vast goed werken met zon en water!

 

Ok, dan is het nu tijd om weer voorin te zitten.

Het roer is voor mama!
Ferm en met een lach manoeuvreert mama de boot door de drukte. Ook het achterdek is chillen!

Maar eerlijk is eerlijk, niet alles is goed gegaan. Nee, we hebben niets geraakt, zo erg is het niet.
Maar het is best lastig om te weten waar je bent als je geen van allen een water-kaart kan lezen.
Varen gaat ons prima af, maar wil iemand aub pijlen op de bruggen zetten?

We zijn er gelukkig bijna…

We hebben de meest grote sukkels van kant naar kant zien gaan en alles zien raken wat er te raken valt.
En dat konden we zo goed zien, omdat we iets meer hebben gevaren dat strikt noodzakelijk.

 

Het laatste stukje stuurt daarom Sylvain nog even, dan weten we zeker dat het goed gaat…

 

Hier de kaart die we hadden moeten volgen, en daarna een Google-map schermafdruk van waar we waren.
Als jij het weet, laat dan een reactie achter in de comments, want we weten tot op de dag van vandaag niet waar we waren. Toch vonden wij de logica om te keren en iets terug te gaan. Met slechts één stukje de verkeerde kant van een één-richtings-route in te varen én een extra rondje aan het einde te maken, zijn we goed en wel aangekomen.

 

En hoe eindig je zo’n leuke dag?
Precies, met een bord pasta.

Of patat, of natuurlijk met salade…
Het gaat er om dat we samen hebben genoten van een leuk dorpje hier ver vandaan.

Maar na het eten gaan we de auto in en is het al weer gedaan met de dag.
Benieuwd wat we morgen gaan doen…
Wie weet iets om over te bloggen, zo niet, was het vast leuk, maar zijn er geen foto’s van.
Wel terusten!