Het is weer zo ver, mijn halfjaarlijkse algemene controle. Ben ik eindelijk gegroeid of zwaarder geworden?

Nadat papa ons op school opgehaald heeft, gingen wij, zus, papa en ik naar het ziekenhuis.
Tijdens de rit kwamen we er achter dat er wat tijd over was, waardoor we mooi even de auto konden laten wassen. Altijd even leuk.

Daarna toch maar door naar het ziekenhuis, waar papa een leuke opdracht had. Wij, onder leiding van zus, mochten helemaal zelf uitzoeken hoe we bij dr. Stam kwamen.
Ik snapte er al snel geen kont van, want de ‘d’ van ‘dokter’ heb ik nog niet gehad. Gelukkig kon zus “Kindergeneeskunde Poliklinisch” onderscheiden van “Kindergeneeskunde verpleging” (en alle andere moeilijke woorden die niet met “Kinder” beginnen). Het was even zoeken naar ‘jongens dokter’ of ‘peuterarts’, maar al snel kwam ze op Kind en herleidde gewoon de weg. Route 26… ok, maar waar is dat? Oh, wacht er staat een pijl naar rechts en vanaf daar stond het eigenlijk keurig aangegeven tot aan de lift. Op een bord naast de lift stond dat nr. 26 op de 2e etage is. Nou dat zal wel corresponderen met de ‘2’ in de lift. Al snel kwamen we, via de wc gelukkig, bij een balie met “KIND” er op… Daar heb ik mijzelf aangemeld.

Eigenlijk mochten we direct door naar de ‘leeuwenkamer’ om mij uit te kleden en te wegen en meten.

Nog voor de mevrouw kwam om mij te wegen en meten, stond zus al op de weegschaal met haar handjes in de lucht.

En… zij weegt…. 23,8 kg, wow OMG, really?

Dat ga ik niet halen…
Ondertussen trek ik mijn schoenen ook uit en zie in mijn ooghoek dat ze al onder het meet-apparaat staat.

Well, what the hack? 122,1 cm, dat is gewoon een hele meter en dan een A4tje op z’n kant en dan nog eens 1,1 cm. Huize-hoog!

Nu ben ik ook wel nieuwsgierig geworden. Ik heb goed mijn best gedaan met eten, en moet nieuwe schoenen hebben. Er zal toch wel iets gegroeid zijn, naast natuurlijk mijn humor en kennis?
Vol spanning kijk ik naar de teller…

… en hij stopt op 11,7 kg. Mmmmm ik hoopte toch eigenlijk meer dan de helft van mijn zus te zijn… Weer niet gelukt!

En dan komt waar ik al tegen op zag, het meten.
Niet dat het pijn doet hoor, maar die achterkant kriebelt zo, ik wil niet.

Papa zet mij er onder en de mevrouw meet, zal ik al langer zijn dan een meter?

He, potverdorie… weer niet! 97,4 cm het is bijna, maar nog niet helemaal.

Als de feiten op tafel liggen, gaat de dame weg en is er tijd om te geiten.

 

Spannend… wanneer komt dr. Stam nou? Even kijken hoor!

Zus, zie jij hem?

Dan verstop ik mij achter het gordijn.

Kan je mij zien zo?

Oeh, wat duurt dat lang zeg, zullen we nog eens kijken?

Ik sleur mijzelf wel weer naar de deur.

Door het sleutelgat zie ik hem niet.

Maar ik hoor wel wat, snel achter mijn gordijn.

Omdat jullie weten dat ik erg gesteld ben op mijn privacy, is het gesprek zelf niet vastgelegd door papa.
Maar het gaat goed! Ik ben toch gegroeid en iets zwaarder geworden, alles zit op de goede plek en ik leef nog.

Toen we afscheid namen, plakte de hand van zus aan die van dr. Stam. Gelukkig maar dat ik kan toveren, want na een simsalabim schoten ze los en konden we lekker samen naar huis.

Maar niet na nog heel even te spelen, en mijn kleren aan te trekken.

Oh ja, en natuurlijk een kleurplaat vragen! Die liggen er niet voor niets!

Oeps, ik was vergeten ‘dankjewel’ te zeggen, ben nog even terug gerend, dankjewel!