Nou, nou, zo’n titel is wat overdreven, het lijkt wel clickbait. Maar eerlijk is eerlijk, het was wel zwaar.
Na twee weken genoten te hebben moest vandaag de auto weg. Op naar co-eigenaar Nynke. Het is haar gegund, maar leuk is anders.

Gelukkig hebben papa en mama het goed aangepakt. We zijn al de hele week bezig met een psychologisch afscheid-programma en een les bewust afstand doen met een goed doel.

Eerder deze week konden zus en ik nog super genieten van deze super Casa Car.

Ja, echt genieten! Zus…

en ik:

En zelfs samen kunnen we genieten

Maar dat was toen, een dag later regende het. Wat nu?
Oh ja, creativiteit… dat was het.
Tja, als het regent, kan je natuurlijk ook gewoon binnen in de auto zitten…
Boekje lezen kan prima natuurlijk.

En als het boek uit is, nou ja, dan kan ik nog wel wat verzinnen…

Terug naar vandaag.
Een van de trucs die papa en mama dachten uit te halen wat de afleidingstruc.
Maar door de voorbereiding en mijn verstand is dat natuurlijk helemaal net nodig.
Bij het kopen wist ik al dat het een deel-auto werd, dus kan het natuurlijk geen verrassing zijn dat ik hem na een tijdje kwijt ben.
Papa en mama blijven maar zeggen dat ik zou gaan huilen, maar ik wil hem voor Nynke natuurlijk ook gewoon gaaf aanbieden.
Dus iets verderop geparkeerd, strik op de auto gedaan en dan naar haar huis toe.
Ok, ze stond al te kijken toen we aan kwamen rijden, maar dat begrijp ik natuurlijk ook wel, dat zou ik ook doen.
Ik ben er klaar voor!

Ok, op verzoek doe ik even alsof ik huil, maar dit is louter op verzoek van papa hoor!

En nu, op naar het huis van Nynke!

Op haar mooie step laat ze zien waar het is.

En daar is het! Hier gaat het gebeuren.

Tja, dan moet ik er toch echt uit. Het is toch wel even slikken.

Maar als je dan haar gezicht ziet, dan weet is het toch ook wel mooi, toch een goed doel.

Mama geeft nog even de nodige instructies, maar die blijken niet nodig. Een slimme meid weet al lang hoe een auto werkt.

En daar gaat ze.

 

Ze? Wel nee, het is al weer tijd voor haar broertjes.
Ook al zijn ze net zo groot als ik, ze zijn pas 2,25 jaar oud! Gaaf om te zien dat zij het ook kunnen he?

 

 

Ik sta er bij en kijk er naar, machteloos…
Ik krijg kippenvel van genot en koude rillingen van verdriet, maar het is mooi om te zien.

En, zoals wij ook weten, is het niet alleen lol voor één chauffeur, maar ook de relatie tussen zus en broer(tjes) wordt versterkt.
Dat is toch ook super zo samen!

En dan komt ze aanrijden in mijn auto en…

nodigt mij uit om samen met haar nog één ritje te maken. Wat een schat!
Blijer kon je me niet maken, here we go!

Laten we maar snel gaat, voor het weer gaat inwerken op m’n ziel…
M’n arme auto… ik mis hem nu al!

Maar zoals ene meneer Cruijff ooit zo mooi zei: “elk nadeel heb z’n voordeel”. Wat overigens volgens mij geen correct Nederlands is, maar goed, ik heb ook geleerd “over de doden niets dan goeds”, dus ik houd respectvol mijn mond.
Anyway, of zoals mama altijd schrijft Annieway, thuis hebben we weer heerlijk de ruimte om jas en schoenen op een normale manier op te bergen.

Dag lieve auto, tot over een paar weken, want je komt terug hoor, beloofd!