Op vakantie… wat was het ook al weer… Haha nee hoor, dat weten we nog wel, maar echt weg naar de zon, dat is wel even geleden. Toen werd papa 40 en nu is hij bijna 43, op een mensenleven wellicht niet veel, maar voor ons toch zo’n 33,3% – 50% van ons leven.

Dus, tijd om op vakantie te gaan. Maar zoals jullie ons kennen, dat doen wij niet zomaar.

Papa en mama hebben de afgelopen weken veel gekeken, zitten internetten en gekletst. Gaan zij samen 3 daagjes weg terwijl wij bij oma logeren, of gaan we met z’n vieren een weekje weg.
En waar gaan we dan heen? Wij willen graag zwemmen, maar het is januari, dus lang niet overal is het aanganaam zwemmen… Als zij met z’n tweeën gaan is het niet zo belangrijk waar, want zij houden wel van shoppen. Alleen 3 dagen weg met z’n tweeën is bijna net zo duur als 8 dagen all-inclusive met z’n vieren. WAT? Ja, echt. En dat gaf natuurlijk de doorslag. Wat meer voor minder, dat willen we toch allemaal?

En dat bleek ook, want toen oma hoorde wat wij gingen doen, wilde ze mee. Wij dachten dat ze niet mee wilde omdat ze daarvoor haar eigen verjaardag moest opgeven, maar toen ze met mama aan het shoppen was en mama vroeg of ze mee wilde gaan, hoefde ze er maar 1 seconden over na te denken. En toen ze hoorde wat wij betalen voor de reis heeft ze papa direct gevraagd om voor haar bij te boeken en vervolgens iedereen afgezegd die ze al had uitgenodigd voor haar eigen verjaardag.

Dus niets wij bij oma, en papa en mama weg, nee… wij gaan op reis en nemen mee: oma!
Het enige nadeel is dat we nog 10 dagen moeten wachten. Pffff dat duurde lang. Erg ging zelfs een jaar over heen, wat wel weer handig was, want daardoor waren we vrij, ging de tijd snel en hebben we tussen 2 en 4 januari mooi nog even onze vriendjes en vriendinnetjes jaloers kunnen maken.

Mama is in de ochtend geweest, Chloé hoefde niet, maar wij mannen zijn samen de dag voor vertrek nog wel even naar de knapper geweest, resultaat: geslaagd!

Lopen we terug naar de auto, ziet papa ineens een winkel met 70% korting op Gaastra en McGregor kleding. Hij naar binnen, en scoort snel een mooie trui. Met mij nieuwe look, mooie lach en puppy-ogen heb ik laten merken dat ik ook iets warms wilde… gelukt (natuurlijk).

Zo raken ze mij ook niet kwijt in Egypte.
Wat je ook niet kwijt moet raken is natuurlijk je op Schiphol geparkeerde auto. Papa heeft ons afgezet, dus wij weten niet waar hij hem heeft verstopt. Op zich een leuk spelletje om te spelen als we terug komen, maar naast dat we iets over 02:00 uur aankomen, zijn er wel heel veel rijen. Om nu te voorkomen dat we alsnog kwijtraken of de auto niet meer terug gevonden wordt heeft papa een foto gemaakt van de rij waar hij staat. Goede tip dus voor een verstop-spelletje, maak een schatkart of een foto, van het eindpunt of wat je verstopt hebt, zodat je niet hoeft te zoeken als je het spelletje niet meer leuk vindt.

Nadat papa zich weer bij ons heeft gevoegd, stappen we in de bus die ons naar de vertrekhal brengt. Leuk hoor, zo krijgen we heel wat soorten vervoersmiddelen voor onze kiezen vandaag.

Eenmaal binnen, zien we oma op een bankje zitten. Na een dikke knuffel gaan we snel naar de incheck-computer en de plaats waar onze koffers worden opgegeten. Het schijnt dat deze machine onze koffers in Egypte uitpoept en wij de daar kunnen afhalen, we moeten papa en mama maar even vertrouwen dan.

De volgende stop is dan de controle op verboden documenten, als muntjes, riemen, telefoons, etc. Maar gelukkig hebben wij hier niets van bij ons en mogen we zo doorlopen. Papa en mama geven alles eerlijk aan en mogen na de machine en een snelle voelbeurt van een grote meneer (die ons ook even navoelde) alles weer terug en aan doen.
Hier mocht papa geen foto’s maken, maar hij kon het niet laten stiekem een foto te maken bij de douane-controle. Voorop onze grootste held die zijn eigen paspoort wil geven.
De douane-man kan er niet bij (letterlijk) en vraagt toch of wij met z’n vieren naar voren willen komen. Hij wil ook zeker weten dat wij mee mogen van mama, want alleen krijgt papa ons niet mee. Er wordt goed op gelet, eigenlijk wel goed dus.

Nu we zijn waar we moeten zijn, is het tijd voor een foto en starten we de zoektocht naar ontbijt en een drankje.

Koffie, thee, water en papa wil een stevige hap.

Papa… ja, die is er ook bij. Maar hij staat telkens aan de verkeerde kant van de camera. Gelukkig heeft hij het door en zet hij zichzelf dan ook maar even in beeld, met zijn nieuwe trui natuurlijk.

Voor de mensen die bij de foto van het hapje en drankje dachten dat Sylvain gevaarlijk hoog zat, die hebben gelijk. Chloé staand op de voorkant van het karretje en Sylvain veilig hoog zittend gaat er toch iets mis… Aan het einde van de band zegt een mevrouw nog: “mind your step”, maar het karretje kijkt niet uit en vergeet de stap te nemen, buigt sierlijk voorover en laat Chloé er mooi vanaf springen. Tot zover niets aan de hand, maar… Sylvain leert en leeft de les ‘wat om hoog gaat, moet ook naar beneden”. Ondanks zijn goede reactie met zijn knieën en handen, kan hij niet voorkomen toch op zijn hoofd te landen, en bezeert daarmee logischerwijs zijn knie, handen en hoofd. Maar er is weinig tijd, we moeten door, net als het leven gaan ook vliegtuigen door met vliegen.

Voor we er zijn is de pijn gelukkig al over en zien we ons vliegtuig staan.

Nog maar heel even wachten en dan mogen we er al in, op een meneer met een rolstoel na als eerste!

En daar heb je helemaal niets aan, want het vliegtuig wacht keurig tot iedereen zit. Ach, we kunnen er wel het langst van genieten zo!

Eenmaal in de lucht volgt er een stoelendans. Het vliegtuig is niet vol, dus mogen we hergroeperen. Hierdoor zit oma niet achter ons, maar naast ons, wel zo gezellig. Kunnen we Rummie-cuppen, spelen, tekenen, praten, klieren, lopen, lachen, etc.

Oh ja, en slapen…

En gek doen…

En slapen…

En zelfs een moment van bezinning. Of toeval bestaat? Geen idee… Papa neemt Kern Nieuws mee, een blad van de KVGO (branchevereniging grafische industrie) die hij lang niet altijd leest. Opa las hem dan vaak en haalde er uit wat belangrijk voor papa was. Oma keek er wel eens in, maar las het nooit echt. En wat gelezen werd, waren alleen de interessante stukken, zaken als nieuwe collega’s of overledenen natuurlijk niet.

En toch, dit blad, meegenomen door papa, in de stoel voor hem gedaan als leesvoer voor straks, precies in de stoel waar oma terecht kwam na de stoelendans, en het feit dat oma het begon te lezen… je moet wat op zo’n lange vlucht. Staat hier in de uitgave van eind 2017 in de rubriek “Overleden” haar eigen man, onze opa. Bijzonder, en mooi. Hoog in de lucht dan toch even heel dicht bij elkaar… Mooi he?

Voor we het weten gaan we weer richting beide benen op de grond. De daling wordt ingezet. Voor de één prima, thumbs up, en voor de ander drama… Tja, als je je neus niet kan snuiten, hoe kan je dan klaren? En als je al genoeg gesnoept hebt, dan wil je ook niet even snel wat in je mond, en als je al geslapen hebt, hoef je ook niet te gapen. En dan… dan heb je echt pijn in je oren!


De tweede keer, na de tussenlanding, gaat het gelukkig een stuk beter en komen we er toch zonder kleerscheuren vanaf. We zijn er, Afrika, Egypte, Hurghada, wij zijn er!

De douane, het visum, de bus en het lopen zullen we jullie besparen, ondanks dat het erg vlot ging. Bij het inchecken even kennis gemaakt met Egyptische efficiëntie en haast. Ken je die twee Egyptenaren die efficiënt werkte? Nou, ze deden het niet.

Ach, we hebben vakantie… Een man bracht ons, met onze koffers op een kruiwagen naar de kamers. Mooi en groot. Dit is alleen voor oma, wij hebben twee van deze kamers aan elkaar geschakeld, zodat wij voor het eerst in ons leven onze eigen kamer hebben, stoer he?

Maar dan is het toch zo snel mogelijk naar het restaurant, want het is all-inclusive, een buffet en dus ook nog all-you-can-eat. Een paradijs voor hongerige Hollanders die allemaal van wat anders houden, en dus voor ons.

Met de buikjes vol weten we niet hoe snel we naar de kamers moeten, alles klaar maken, douchen en naar bed, want het is best vermoeiend en we willen morgen ochtend natuurlijk wel vroeg op, zodat we geen minuut missen van de vakantie.

Hoe gaan we elkaar nou terug vinden, want het hotel heeft 700 kamers en een zwembad waar je de avondvierdaagse omheen kunt lopen. Laten we elkaars kamer nummer goed onthouden. Die van ons hangt aan onze sleutel (4728 en 4729) maar die van oma, daar maken we dan maar een foto van.


En dan nu naar bed, want morgen begint dag 2 van onze super vakantie in Egypte.

Slaap lekker!