Ook al ben ik nog wat slap en ziek van gister (zie mijn blog over de anticlimaxale afloop van kamp), vandaag is het tijd om mij te laten nakijken, wat bij mijn broertjes een APK heet, bij de schoolarts.
10:25 uur ben ik aan de beurt, dus snel tandenpoetsen, jas aan en de auto in.
Omdat ik vrij ben, mis ik lekker niets van school, Sylvain is ook vrij, dankzij mij, dus mag hij mee.
Maar wat moet je nou doen als je binnen komt, waar moet je dan heen?
Nou, dan moet je lezen! Het staat er toch!
He, papa, ze hebben Donald Ducks!
Maar voor we het weten, worden we opgehaald en begint de test.
Na een korte inleiding en wat rare vragen, als: “weet je wat links en rechts is” of: “kan je al tot 30 tellen” en zelfs: “kan je al veters strikken” gaat de test beginnen. Best raar hoor om vooraf die beledigende vragen te krijgen. Duh, ik strik mijn eigen veters al 2 jaar zelf, ik tel tot boven de miljoen en moet wel weten wat links en rechts is, want ja, ik kan ook al fietsen op een fiets zonder zijwieltjes… Hallo… ik ben zes!
Zo, nou dat heb ik maximaal goed afgerond… alles gehoord wat er was… nog meer vragen?
Getallen lezen? Ja, makkie.
Of ik ook in kleur kan zien? Euh… ja, denk het wel, ik zie regenbogen, stoplichten enz., denk het wel dus.
Zelfs met zo’n rare bril zie ik in deze plaatjes andere plaatjes. Wel grappig, want je kan ze zonder bril echt niet zien.
Raar hier, want ze hebben nog meer rare brillen hier. Kijk nou, deze zorgt er zelfs voor dat je minder goed kan zien…
Met beide ogen (los van elkaar) een regel meer kunnen lezen dan nodig…
Kan ik nog wat voor u betekenen?
Oh, kijken hoe zwaar en groot ik ben.
Nou, 19,6 kg (maar ben wel net een kilo afgevallen met overgeven).
En 1,19 meter zonder schoenen… groot genoeg voor de achtbaan dus!
Ik zit keurig in de lijn zoals het hoort. Wil je weten hoe het hoort, zie hier.
Even wachten in de hal voor dat we opgehaald worden door de dokter.
Daar nog wat vragen en tests. Eerst wat schrijfwerk.
Mijn potloodhouding moet beter van haar, maar ik doe alles (natuurlijk) goed.
Dan gaan we sporten.
Heen en weer rennen…
In tien hupjes heen en weer huppelen op beide benen (los van elkaar).
Het is even meten op precies op 10 uit te komen, maar het lukt prima!
Pispot wandelen (voetje voor voetje), op de hielen, op m’n tenen, etc, makkie!
Het is zo makkelijk, dat Sylvain zich begint te vervelen.
Dan alleen nog een ‘medisch onderzoek’, even luisteren naar mijn hart en mijn mooie lijf aanschouwen… Tja, wat kan je daar nou op aanmerken.
Papa vertelt dat alles goed gaat, er niet gerookt wordt en dan weet ze wel genoeg, wij zijn gewoon the perfect family!
Geweldig toch!!!