Fietsen, ijsje, ziek en goede buren

Wij zeggen altijd maar zo: Een goede buur is beter dan een verre vriend. En vandaag laten onze buren zien dat dat ook echt zo is.

Na een korte dag op school met heerlijk weer (30 graden en geen wolkje te bekennen) haalt papa ons op. Ondanks dat Sylvain met een nieuw vriendje kon spelen, was het toch verstandiger dat vooraf te plannen en lekker samen met papa naar huis te gaan.

Natuurlijk gaan we iets buiten doen met dit lekkere weer.
En dat kan eigenlijk maar één ding zijn… fietsen!

Na een snelle gang naar de wc, even omkleden (korte broek voor papa en voor Sylvain) wisselt Sylvain ook zijn kaplaarzen in voor normale schoenen (toch wel beter als het zo warm is, maar dat heb je als je ze vies maakt overdags) en gaan we de fiets op.

Chloé op de fiets, papa op de fiets en Sylvain op de loopfiets. We gaan, jawel, naar de ijssalon!
En of ik nou stil sta…

Gewoon loop-fiets, of ga als een speer, het ziet er allemaal even Verstappen uit toch?

 

Ik moet overigens wel bijzonder mijn best doen om mijn zus bij te houden, kijk hoe ver ze al is!

Gelukkig maar dat ze even wacht, de schat.

Het gaat goed, zoals vaker, en ziet er heel echt uit.
Nog geen 200 meter verder vindt Sylvain het wel welletjes en vraagt of hij toch achterop mag… zucht… tuurlijk… omkeren, loopfiets terug brengen en opnieuw op weg naar de ijssalon.

Als de fietsen goed op slot staan vinden we het laatste vrije tafeltje in de schaduw echt iets voor ons. Lekker zitten, en even rustig nadenken over welke kleur ijs ieder wil. Sylvain roze, Chloé wit en papa zwart. Papa haalt de ijsjes, Sylvain neemt ze mee en dan is het smikkelen.

Zoals gezegd, roze:

Wit…

En… oh, papa heeft geen foto van zichzelf gemaakt… wat mankeert hem toch vandaag?
Nou ja, dan nog maar een van mij, om te laten zien dat ik de enige smurf van 93 cm ben die een ijsje zelf, geheel en zonder te knoeien kan opeten.

Maar dan slaat het noodlot toe. Ondanks dat het eigenlijk altijd mij overkomt, overkomt het vandaag Chloé.
Ze voelt zich opeens niet zo lekker… Hoofdpijn, beetje raar gevoel, twijfel over pijn in de buik… geen idee wat het is.
Wel een petje op gehad (papa is streng), dus oververhitting zou het niet hoeven zijn, zeker niet na zo’n heerlijk ijsje.
Als we naar de Jumbo gaan om een flesje water te halen, lijkt het niet over te gaan, maar zelfs erger te worden.

Ze maakt duidelijk aan papa dat ze niet naar huis kan fietsen en achter op wil of lopen. Lastig, want dat is mijn stoel en hoe kan ik bij de trappers van haar fiets? Lastig…

Papa neemt ons mee het winkelcentrum in en denkt even na… pakt zijn telefoon en belt good old Lex. Hij is vandaag precies 10 jaar succesvol zelfstandig ondernemer (filmproducties: 20one). Die wil wel komen, maar met een volle auto die nog gelost moet worden en het feit dat hij aan de andere kant van Zoetermeer is, belt papa onze lieve buurtjes. En, zoals wij al zeiden, beter één goede buur naast je, dan tien in de verte…
Nadat wij twee keer hebben geknipperd met onze ogen, staan Carla en Wil tezamen met hun grote auto klaar om ons en de fietsen mee te nemen.
En weer een fail van papa, geen foto’s… ze zijn gewoon te snel voor hem. Dé kans voor hen om, als trouwe lezer van de blog, voor te komen in het verhaal met foto’s, vergeet papa foto’s te maken… Papa, zo behandel je toch geen trouwe fan! Sorry hoor, namens onze papa.

Stiekem wordt er een wedstrijd belegd die papa nipt verliest. Zijn haren zitten wild, zijn benen lijken verzuurd, maar… hij komt zo goed als gelijk thuis aan met ons, gelukkig maar.
In de auto heeft Chloé nog een spuugzakje gehad, die buiten op de stoep in de armen van papa zijn nut bewijst (tot opluchting van papa).
Wat een super service van de buren, dank jullie wel!
Snel naar binnen, liggen… en lekker een koud doekje op m’n hoofd.

Je zou het niet zeggen met 30 graden en iemand die het altijd maar warm heeft, maar een dekentje is gewenst… gelukkig geen koorts.

Sylvain ziet het met lede ogen aan en probeert zijn lieve zus als een echte prins uit een sprookje te genezen met een liefdevolle kus.

 

Ze beweegt wel, maar het is nu de vraag of hij geen prins is of zij geen prinses, want zijn gewenste resultaat zijn zus weer springlevend naast hem te hebben om tezamen op de trampoline te springen gaat helaas niet plotsklaps in vervulling.

Tja, je kan niet altijd alles hebben toch?
Chloé ziekt lekker uit, Sylvain heeft de iPad geheel voor zichzelf en papa probeert met dezelfde vaart als de buren ons zo lief ophaalde een blog te maken… Helaas, zij waren sneller pap, maar wel leuk geprobeerd.

Ondertussen is mama op weg naar huis en regelt naast het eten, natuurlijk een passende dank voor de helden van de dag Carla en Wil van Hiernaast.
(rare naam eigelijk, wie heet er nou Van Hiernaast? Tja, niet iedereen kan Delcour heten toch?)

Deze is voor jullie!