Nou, het is wel een lekkere week zo. Quincy en Sylvain naar de dokter vandaag.
Nadat we de laatste dagen wat weinig thuis waren, was het tijd om ons te ontfermen over Quincy. Hij heeft duidelijk last van zijn bek, maar eet desondanks nog best goed. Vooral snoep, maar toch hij eet!
Papa had al even gekeken de afgelopen week, maar er niet veel mee kunnen doen. Nu is het even tijd voor hem. Na even goed samen te kijken blijkt dat een van zijn (slag)tanden als een soort van everzwijn uit zijn bek steekt, wat waarschijnlijk erg pijn doet.
Gezien het toch pas begin zaterdag is, wachten wij niet en gaan bellen we naar de dierenarts. Om 14;00 uur mogen we komen en idd… het blijkt rot. Goed kijken (en er gelijk wat aan doen) kunnen ze pas de week er na, maar gelukkig zien zij ook wel dat het niet goed met hem is en mag hij ‘tussendoor’ op donderdag. Spannend, maar blij dat hij nu wat pijnstillers krijgt tot die tijd.
Eenmaal thuis zien we dat de pukkels van Sylvain niet alleen groter worden, maar zich ook uiten op plekken waar hij zelfs normaal geen huidproblemen heeft. Op de punt van zijn elleboog, de voorkant van zijn knie, zelfs in zijn gezicht en op de (voor hem) gebruikelijke plekken.
Tja, als we dan toch een dokter-dag hebben, gaan we met Sylvain ook maar even langs de huisartsen-post (niet dat we daar met Quincy geweest zijn, maar je snapt wel wat we bedoelen).
Gelukkig is hij wel wat gewend en kan hij er zonder koorts, bijwerkingen of jeuk lachend mee naartoe.
Deze dokter heeft een hap-apparaat dat je vinger lijkt op te eten, maar nadat papa en zus-lief het voordoen, durf ik ook wel.
Beste grappig toch?
Dan laat hij mij een lampje zien die hij ook in mijn oor wil stoppen. Nou, bring it on, ik kan het hebben!
Benieuwd naar de conclusie?
Ik zal je niet langer in spanning houden.
Hand-, voet- en mondziekte. Oh, die kennen we… dat was bij mij zus op de crèche toen ik 8 dagen oud was als grote uitbraak… Er stond toen nog een bericht van de GGD dat het echt alleen gevaarlijk is voor pasgeboren kinderen tot een dag of 10. Lees terug in die tijd of mijn ouders zich zorgen maakte…
(zie hier meer info bij het RIVM)
Maar goed, zij zal het waarschijnlijk al eens gehad hebben, zonder dat het zich uitte, zoals bijna alle ziektes. Mij, mij raakt alles, ik ben gewoon gevoelig. Dus ook deze weet mij goed te pakken.
Maar ja, ik ben dan mentaal weer niet te breken, en ben dus lachend met papa, mama en zus naar huis gegaan om gewoon mijn dag te vervolgen.
Ziek? Ik? Nee, dat nooit!
Beterschap lieverd!