Tja, het zat er aan te komen. Na het laatste afscheid bij het overlijden van opa was het natuurlijk niet heel moeilijk om te voorspellen dat dit moment er aan zat te komen…
(Kijkwijzer: AL)
En dan toch komt het hard aan. Het is toch opa.
Het verhaal begint gister… de dag van de condoleance, maar deze blog gaat direct over naar vandaag de crematie.
Omdat het nog al een lange en saaie reis wordt voor opa, gaan wij eerst maar eens maar eens tekenen, zodat hij iets te zien en lezen heeft in zijn kist.
Sylvain maakt graag soep, dan heeft hij gelijk ook wat lekkers, want hij was dol op soep.
Van Chloé krijgt hij veel hartjes met mooie kleuren, zodat het niet zo somber is binnen.
Maar dan… slaat het noodlot toe. Koorts… Chloé had het twee dagen geleden al, tja, dan kan je als benjamin van de familie niet achterblijven toch?
De timing is fantastisch, maar niet heus. Even kijken of wij het snel kunnen uitzieken.
Het leven is hard, dus we gaan gewoon naar opa vandaag.
Eenmaal bij oma aangekomen mogen wij een kaartje versieren die aan een roos komt, dan heeft hij ook nog bloemen bij zich.
Het is hard werken, maar dan heb je ook wat.
Het lijkt wat bloederig, maar het is een brok pure liefde!
Chloé is wat subtieler, maar zeker niet met minder liefde!
De sfeer is wat bedrukt… Tja, dan kan je maar één ding doen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Dan moet ook Sylvain zijn mooie kleren aan en is het tijd om bij de gordijnen even samen op de foto te gaan. Het is en blijft immers een memorabele dag vandaag.
Maar goed, genoeg mooi en lol, nu moeten we er toch echt aan geloven.
Samen met oma (en papa en mama natuurlijk) gaan wij in oma’s auto naar Van Vuure in Hilversum. Daar ligt opa al op ons te wachten.
Niet bang zijn… geen foto’s van opa nu, wij herinneren hem liever levend.
Wij gaan wel kijken.
En geven hem zowel onze tekeningen als een roos (met bijbehorend kaartje).
Aelinn, Kiaran en Imaer (nichtje, neefje en nichtje) hebben ook mooie tekeningen en gedichtjes gemaakt.
Tja, hij ligt er mooi bij. Maar op deze foto zie je zijn foto die op de kist stond, zijn ogen zijn in het echt helaas dicht.
Bij binnenkomst staan er al heel mooie bloemen, dat maakt het voor hem ook een stuk vrolijker.
En een enorme anonieme bos… Later blijken deze van UniQure te zijn, de baas van oom Pascal, kijk nou hoe mooi.
Minder mooi is de deksel, saai he? De achterkant is nog erger, en dat is zijn kant.
Daar kunnen wij wel wat mee, zo kan hij ons niet vergeten.
Met onze eigen bloemen op de kist en een foto er achter, kaarsjes aan… Zo ligt hij er toch goed bij?
Maar poeh, wat is het al laat en vermoeiend. Zeker met 38,4 graden koorts, toch maar even een tukkie doen.
Als papa mij wakker komt maken, zijn de kaarsen uit en is zo goed als iedereen weg.
En als iedereen, behalve wij natuurlijk, weg is, dan gaan wij met z’n allen de deksel er op doen en draaien we de schroefjes stevig aan.
Allemaal één, zodat hij goed stevig ligt.
Sommige van ons krijgen nog wat hulp, het is best hoog en zwaar hoor; en toch een belangrijk werkje.
Dan gaan we naar huis, want vandaag begint al vroeg.
Om 09:55 komt opa met een heel mooie auto ons ophalen, zodat we met zijn allen achter hem aan kunnen naar Bilthoven.
Wij mogen voorop omdat we met oma meegaan.
Na even wachten, mogen wij naar binnen. We zitten helemaal vooraan, en hebben dus goed zicht.
Toch maar even een foto maken dus…
En hier ligt ie dan… vredig, maar wel dood helaas…
Knap hoor dat oma nu kan spreken, ze heet iedereen van harte welkom.
Na een muziekje gaat ook oom Pascal wat zeggen. Wij luisteren aandachtig.
Mooi verhaal over vroeger.
En na nog een muziekje en een verhaaltje van ome oom Gerard (oom van papa en mama) is papa aan de beurt.
Ook hij vertelt wat van vroeger en dankt ook oma voor haar lieve steun voor opa en hemzelf (lees hem hier na).
Dan is het afgelopen en mag iedereen langs opa de grote zaal in. Het zijn voor ons allemaal bekenden, als je wilt weten wie er waren moet je maar even contact opnemen met oma.
Als we allemaal klaar zijn met langslopen en afscheid nemen, dan brengt oma nog één keer een toast uit op het leven van opa.
Het wordt langzaam steeds rustiger, wij hebben inmiddels een eigen hoek om te spelen.
Daarna met de directe familie nog even langs bij oma om wat te eten.
Even te spelen…
En afscheid te nemen, tenminste… als dat lukt…
Het waren twee mooie dagen, toch hadden we ze liever niet beleefd… Maar hoe treurig ook, het is beter zo voor opa, het was mooi en is goed zo.
Rust zacht lieve opa!
Leave A Comment