Opa opzoeken in het ziekenhuis

Of hier wel eens wat spannends gebeurt? Nou zeker… Niet alle blogs zijn leuk, het zijn de ups en downs… Deze keer een vervolg van een langdurige ‘down’, namelijk de toestand van opa.

Een lang verhaal kort, nadat opa 23 december 2016 zijn heup brak en via het ziekenhuis op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis kwam, leek het in februari regelmatig beter te gaan. Helaas bleek het schone schijn… Opa verzwakte, at niet goed en kreeg veel te weinig vocht binnen. Na 10 kilo te zijn afgevallen bleek hij vatbaar voor een klap boven op zijn Parkinson en gebroken heup… een ontsteking.

En juist omdat het erg (eigenlijk te) laat herkend werd, moest hij zondag 19 februari met spoed naar het ziekenhuis. Daar, om een lang verhaal kort te maken, hebben oma en papa afscheid staan nemen van opa, hij was zo ziek, dat zelfs de arts niet dacht dat hij nog te redden was. Oom Pascal zat in Amerika, dus die moest machteloos vernemen hoe het ging.
Maar opa is een taaie en bleek goed te reageren op de antibiotica, waardoor papa bij opa en oma thuis kon slapen, oma bij opa bleef en de volgende ochtend opa weer stabiel en soms zelfs helder bij kennis was.
Geschrokken, maar blij dat het toch weer de goede kant op gaan, hebben we regelmatig contact met oma. Vandaag is het dan eindelijk zo ver, wij gaan langs bij opa. Hij is sterk en helder genoeg voor bezoek.

Hier zijn we dan… Euh… waar is opa?

Oh, hier! Dag opa!

Oma is ook blij te zien dat hij zo goed gaat!

En… zo te zien hij zelf ook. Gelukkig maar.

Nu moet je wel goed drinken opa, als je niet luistert stop ik het er gewoon in hoor.

Daarna nog wel even knuffelen he?

En dan is opa al weer moe, hij gaat lekker slapen. Tijd voor oma en ons om naar de Chinees te gaan, lekker!

Mama haalt nog even snel nieuwe wanten (aanbieding!).

Zus vervormt nog even snel een servetje.

Jawel, in een kroontje, goed he?

Lekker gegeten hoor, maar aan het einde…. toetje!

Oh ja… en natuurlijk een lolly… of twee, want zus is niet zo van de snoep, woehoe!