Een (open) brief aan Mark Rutte

Ik ben nou al een tijd aan het zeuren om eens met Mark Rutte op de foto te gaan. Telkens als we in Den Haag zijn, zien we hem niet.

Afgelopen woensdag nog met Sylvain en papa naar Den Haag geweest. We waren wat vroeg voor de Olympiërs, en ook al hebben we even gewacht, het was gewoon te heet om nog 1,5 uur te wachten. En dan was volgens de meneer aan de andere kant van het drang hek niet duidelijk of we de Koning en Mark wel zouden zien.
De beste meneer begreep onze vraag eerst niet, want alles stond in het teken van onze sporters vandaag. Maar ja, wat boeit mij die sporters nou? Ik ken ze niet en mijn broertje weet niet eens welke sporten er allemaal zijn. Wij komen voor een kans om eindelijk op de foto te gaan met de baas van Nederland, de man waar ik fan van ben: Mark Rutte!

Papa kon mij in juli niet jaloerser maken door in het Torentje te worden uitgenodigd. Ik mocht natuurlijk weer niet mee.
Eerder al, toen je de laatste keer baas van Nederland werd, mocht ik ook al niet mee toen papa je persconferentie organiseerde en presenteerde in Zoetermeer. En nu, na al die keren in Den Haag geweest te zijn is het nog steeds niet gelukt om met je op de foto te gaan.

Vandaag was ik het gewoon zat!

Papa zat mijn zwem-blog (zie vorige blog) uit te werken en toen vroeg ik hem hoe ik nou kon zorgen dat ik met Mark Rutte op de foto kon.
Hij zei: “dat moet je hem dan zelf vragen”. Tja, mijn papa is toevallig ook een liberaal… Ik zei: “hoe dan, ik heb zijn telefoonnummer toch niet?” En toen kwam papa met een eeuwenoude oplossing: “dan schrijf je toch een brief!”

Ik rende naar de kast en controleerde of ik alles had. Een potlood en een papiertje. Papa zag dat en vroeg of ik een echt lijntjes papiertje wilde hebben uit zijn werk-map.
Hij zei nog: “je moet het echt zelf doen; weet je al wat je gaat vragen?” Maar dat was makkelijk, want ik heb altijd een plannetje klaar… Natuurlijk weet ik dat, ik schrijf gewoon: “Lieve Mark wil je bij me komen eten”. Papa vroeg nog hoe hij dan moest weten dat de brief van mij vandaan kwam. Ja… euh… dat is een goede… Nou, dan zet ik mijn e-mail er toch bij?

Dit moet lukken toch? Ik heb er mijn hart en ziel in gestopt, helemaal zelf geschreven en meen het uit de grond van mijn hart.
En… mind you… Mark, je zit daar ook dankzij mij. Ik breng graag in herinnering het volgende:

• 2 sept. 2012, ik was toen nog geen 1,5 jaar oud: flyeren en een zoen voor Fred Teeven;
• 8 sept. 2012, een paar dagen later, weer samen met papa op tour voor Mark, met staartjes in mijn haar;
• 14 mei 2015, ik heb nog nooit zulke koude handen gehad, maar toch ging ik door: met Tamara en papa voor het vaderland

En nu, beste Mark, nu nodig ik je persoonlijk uit voor een maaltijd bij mij thuis, gewoon omdat dat kan en ik dat leuk vind.
Wij wonen vlak bij, en als je het te ver vindt komen we gewoon naar Den Haag, we weten nog wel een goede (echte) Chinees daar. Ik vrees dat ik je niets durf te vragen, maar op de foto (en als het mag natuurlijk mijn lieve broertje ook) en een handje is voor mij al een streep door een regel van mijn bucket-list.

De brief komt echt je kant op, maar om het wat kracht bij te zetten, maak ik er een open brief van.
Papa vond het nodig om het voor de zekerheid te ondertitelen: “Mark Rutte(n) wil je bij me eeten groeten xx Chloé” (de “5 jaar” moest ik er bij zetten, omdat je dan mogelijk denkt dat mijn papa zo’n mooi handschrift heeft)
De hartjes zijn voor jou, omdat je zo’n goede baas van Nederland bent. Ik heb verhalen gehoord over andere landen, en dan is er maar één conclusie, je doet het goed!
Mijn e-mail (tip van papa om er ook bij te zetten) is chloe@delcour.nl een van mijn assistenten (papa of mama) zal wel reageren of de datum kan, ik besteed mijn agenda graag uit, veel te veel gedoe.

Oh, ik doe er nog twee tekeningen bij, want ik heb foto’s van je kantoor gezien, er is nog ruimte zag ik. Kijk maar welke je mooier vindt, een bloem of een kasteel

 

 

 

Je hebt natuurlijk altijd van die zure linkse rakkers die denken dat papa of mama hier achter zit en dat het helemaal niet mijn idee of brief is. Nou… dan moet je maar eens goed kijken, want dit is blog nummer 844, papa weet inmiddels wel wanneer hij zijn camera moet pakken. Hierbij een stap voor stap verslag van mijn schrijfkunst.

Het begin is het moeilijkst, maar als de eerste woordjes eenmaal staan, gaat het vanzelf!

Nog even pimpen en dan is het al weer klaar.

Ja, ik ben het echt!

Oh ja, helemaal vergeten… Een enveloppe gaat nog wel, maar wat is je adres?
Nou, dat weten ze toch wel bij PostNL?

Schoenen aan en naar de brievenbus rennen!

Nog even kijken of hij in het juiste gat zit…

En dan hop, een zetje geven en hij zit er in.

Dan moet je nu toch ‘pling’ horen en hem hebben? Nou, ik hoor graag snel van je!

xxx Chloé

 

Hieronder alle stappen van het proces waarin Mark Rutte bij mij komt eten.