APK/SEK

Vandaag is het eens tijd voor een APK van Chloé.

Nou ja, APK… het is meer een Specifieke Extra Keuring.
Nadat ik al langere tijd last van mijn buik heb en de huisarts er al twee keer naar gekeken heeft, is het toch echt tijd voor mij om naar de kinderarts te gaan. En dan is de keuze makkelijk, Dr. Stam ken ik al en die doet ook goed werk bij Sylvain (al blijven de resultaten nog wat achter). Dus vandaag mijn beurt om nagekeken te worden.

Samen door Sylvain en papa lekker vroeg van school gehaald om naar het Lnageland Ziekenhuis te gaan.Na even spelen waren we al aan de beurt.
Eerst de standaard natuurlijk…

Wegen…

Met als resultaat een mooie 17,2 kg. (dat was op 8 februari 2016 nog 15,5 kg)

Meten…

Met als resultaat een mooie 107,4 cm (dat was op 8 februari 2016 nog 107,3 cm)

Laat de dokter maar komen!
He… dat is Dr. Stam niet! Maar gelukkig wel een alleraardigst jonge dame die ook weet welke vragen ze moet stellen en die kon horen wat ik vanmiddag gegeten heb en weet waar mijn hart zit.

Sylvain kijkt geïnteresseerd mee, want hij weet wat het inhoudt…
En hij wil natuurlijk ook….. Nou, ok, wegen en meten dan.

Zijn gewicht 9,6 kg. (dat was op 15 januari 2016 nog 8,8 kg)

Lengte: 83,4 cm. (dat was op 15 januari 2016 nog 83,5 cm goed he? Ik krimp!)

Maar goed, het ging om mij.
Helaas had, de inmiddels binnengekomen, Dr. Stam ook geen idee wat ik heb en had hij twee ideeën.
1. een zakje spul drinken in de ochtend om te bezien of mijn poep niet in de file staat.
2. een gluten allergie, wat alleen (snel) gemeten kan worden door bloedafname.

Ik vond idee 1. wel leuk, maar 2… niet echt!

Vol spanning naar de prikpoli, waar ik al zo vaak was, maar dan voor Sylvain.

Eenmaal binnen werd het mij bijna te heet onder mijn voeten. Wat denk je? Stapt dat lieve broertje van mij naar voren en maakt duidelijk dat hij wel wil.
De zusters smolten al gelijk, maar hij maakte het nog een stapje erger… Eenmaal op schoot bij papa (hij één been en ik één been) stroopt hij zijn mouw op en biedt zijn arm aan. De dames hadden het niet meer, maar ik ook niet, want ik wist dat het niet mogelijk is om mijn bloed af te nemen door zijn armpje te prikken.
Dus… met gepaste tegenzin heb ik de naald in mijn lichaam zien gaan.
De spontane kus van Sylvain op mijn wond hielp, maar de pleister en het prik-diploma maakte het geheel af.

Trots verlieten we samen het ziekenhuis in de hoop dat we in mei, na het testen van het spul en de uitslag van de prik, weten waarom ik zo lang al pijn in mijn buik heb.

Of mijn pijn heftig is? Nou, ik zeg van wel, maar papa en mama vragen zich af hoe erg het is als de pijn draagbaar lijkt met een lach.
Hoe ze dat weten? Nou, dit was ons vermaak tijdens het wachten op de dokter…