Wow, wat een belevenis vandaag!
Net zuslief naar school gebracht samen met papa.
Gister (en vorige week) ook al na het brengen lekker lang op de parkeerplaats kijken naar de grote graafmachines, tractoren, vrachtauto’s en andere grote en nog grotere herrie-makende voertuigen.
Wat een geweldig gaaf geweld, je voelt de grond trillen en ziet bakken met zand heen en weer gaan. Ondertussen hoor je een mooie grommende brom en op de achtergrond altijd wel ergens een achteruit-rij-piep, heerlijk!
Nadat ik gister ruim 30 minuten met m’n gezicht (letterlijk) tegen het hek heb gestaan en vandaag ook al tegen de 20 minuten stond, sprak de meneer die inmiddels al een keer met volle lading was weggeweest en z’n tweede lading al weer had gevuld, mij aan. Of ik ook even in de graafmachine wilde zitten.
Mijn vocabulaire is beperkt tot het woord ‘ja’, maar dat geeft niets, want je weet niet half in hoeveel gevallen dit toereikend is.
Dit was ook zo’n moment. Snel in papa’s nek geklommen en even omgelopen. Toen we vlak bij kwamen werd de grommende brom wat minder hevig en mochten we dichterbij komen.
Nee, niet alleen aanraken, of even op de rupsbanden staan, nee joh, er gewoon in zitten natuurlijk!
Ok, ok, ik geef toe, als je dichtbij bent, is het best wel even eng, maar nadat ik samen met papa even het gezeten, durf ik het natuurlijk ook wel even alleen. Wat een knopjes en hendels en wat heerlijk om even in een goed geveerde stoel mee te brommen.
Nu weet ik wat ze met levensgroot bedoelen… Die radars binnen de rupsbanden, die zijn al levens groot, deze graafmachine was wel levens levens levens levens levens levens levens groot!
Super gaaf, dank u wel meneer voor deze ervaring!
Snel verwerken met m’n eigen auto’s.
Nog één keer alle foto’s op een rij:
Leave A Comment