2 weken Fuerteventura

Dag 2. Vroeg, maar voldaan wakker worden. Sylvain als eerst, want die had het minst geslapen. Maar Chloé is een goede tweede.
Snel iets aan en dan genieten van de vroegte en het uizicht. Even met z’n drieën het dakterras op en even kijken waar we zijn. Dan douchen en aankleden en klaarmaken voor shoppen, we moeten immers wat spullen in huis hebben, die bbq staat niet voor niets in de tuin natuurlijk.

Vlak voor we weg gaan komt Armando Marco langs, de man die het huis beheert voor de eigenaar. Hij vertelt wat over het eiland, waar we heen moeten gaan etc. etc. Hij checkt de TV (instellingen) en geeft ons een andere föhn, omdat degene die we vonden een UK-stekker heeft, waar we niet zo veel mee kunnen. Daarna dus shoppen en lekker van alles kopen wat lekker is en waar we mee voort kunnen.

Dan zo snel mogelijk naar huis, want het (verwarmde) zwembad wacht op ons, zonde om niet de hele dag in te hangen.
Met z’n allen er in en na een tijdje gaat mama zonnen, papa er uit en Sylvain slapen. Chloé, die is er niet uit te krijgen, die is zichzelf zwemles gaan geven, tja, als jullie het niet doen, doe ik het zelf maar…

Overigens wel een beestenboel. Naast planken, pistolen, ligbedden, ballen, eendjes, schepjes en emmertjes zwemt er ook een loeigrote blauwe zeehond in ons zwembad. Maar gelukkig heeft Chloé hem getemd en kunnen we er op zitten!

Na Sylvains uren lange slaapje, en het spelen van Chloé in het zwembad (intussen heeft mama het huis op orde en papa deze blog gemaakt) is het tijd voor de bbq, de eerste, maar niet de laatste hier. Er is van alles, in de vakantie geen tekort, zon, zee, vlees en saus, wat kunnen we nog meer verwachten deze komende twee weken?
De bbq was overigens lastig omdat Chloé en vliegen deze avond geen vrienden waren, het vuur op dit eiland aanzienlijk heter is dan in Nederland, Sylvain ook naar bed wilde en tussen het opletten, het naar bed gaan en het vlees, eigenlijk alles anders liep dan gepland.
Ruim genoeg niet-zwart vlees hoor, dat niet, maar koud en soms wat te doorbakken… Het zal wel weer aan het geduld liggen… Je moet immers nog een half uur tot een uur wachten tot de bbq klaar is, maar ja, honger is honger… En bedtijd is bedtijd. We gaan het beter plannen vanaf morgen.

Dag 3 alweer.

Vandaag even rustig opstaan, maar natuurlijk gewoon leker vroeg. Sylvain als eerste, nauw gevolgd door Chloé en dus papa en mama ook maar.
Lekker met z’n vieren aan tafel, ontbijt met een lekker eitje. En zolang de voorraad strekt ook nog met hagelslag (één pak moest toch mee).
Daarna gezellig met z’n allen de auto in om even verderop de buurt te verkennen en nog wat inkopen te doen. Eerst nog even langs een lokale markt waar we toevallig voorbij rijden en dan toch echt een supermarkt, deze keer de Lidl.
Overigens weer een tip voor mensen met één kind (wij hebben ook getwijfeld), twee is echt makkelijker! Kijk nou zo lief, één wil slapen, de ander ook zitten, nou, doe dat maar dan. En zo lief… Samen is toch echt leuker dan alleen.

We zagen al snel dat zwemmen beter in de middag kan, als het bad wat warmte van de zon heeft (ondanks de verwarming toch best koud) en wat moet je de rest van de dag daarna nog doen.
Dus lekker rondkijken, shoppen en weer terug. Zwempak/broek aan en hop het bad in. Nou… niet voor Sylvain. Die heeft het zo vreselijk warm, behoudens zijn hoofd gloeit hij, dus die gaat (graag) naar bed.

Twee piraten in bad gesnapt… (zonnetje is zo sterk, verplicht een muts/pet/haarband of piratenpet op!

Na lekker gespeeld te hebben toch even wat eten en en naar het winkelcentrum even verder op. Dit omdat daar iets van een speelpaleis achtig iets moet zijn, ons Spaans is niet zo goed, maar het had veel kleurtjes en leek op iets van een ballenbak of zo.

Eenmaal binnen bleek het een super modern en bijzonder rustig (zeg maar gewoon leeg) mooi shoppingcentrum te zijn, waar we even rond gelopen hebben en vlak voordat we het opgaven (na wel wat leuke (speelgoed)winkels gezien te hebben, opeens een ballenbak. Om 16:00 uur naar binnen is natuurlijk een gok op zaterdag, maar de dame weet ons te vertellen dat ze elke dag tot 22:00 uur open zijn (en wij maar denken dat Spanjaarden bekrompen waren, blijken wij dat even te zijn). Anyway, eerst maar eens een uur… Nou dat was genoeg. Klein, vies en afgetrapt. Gelukkig hebben de kinderen er weinig last van, die zien een speelrek en ballen en gaan ervoor.
Toch maar meegenomen weer de kids na een uur, zij blij en wij herkenden onze kinderen tenminste nog.

Tja, en als je helemaal uitgesprongen hebt, dan moet je natuurlijk langs bij de Mc Auto zoals hij hier heet (in normaal Nederlands de Mc Drive).
Grappig dat ze bij het bestellen toch even moeite hebben met McNuggets, dus maar bij het raampje bestellen. Ondertussen opzoeken wat ice koffie is in het Spaans, en dat gaat dan wel goed (leve de vertaalcomputer!).
Kids thuis lekker gegeten en daarna moe maar voldaan naar bed.
Paps en mams even ‘rust’ lees: opruimen en daarna India’s bestellen om ook even lekker te zitten.
Mama de boel de keuken in en daarna even lekker zitten. Papa had nog wat achterstallig werk wat hij moest doen, dus lekker doorgewerkt tot het echt te laat was. (om vervolgens na het douchen nog ‘even’ de blog in elkaar te zetten, omdat we anders niet weten wat we ook al weer allemaal gedaan hebben… tja, dat heb je als je bijna 40 wordt)
Maar… hij is af, dag 3 van onze super vakantie op Fuerteventura, het langste eiland en een van de zeven met totaal 1 mln inwoners… Ja, we hebben de Lonely Planet ook nog even doorgenomen tussendoor. Enfin tijd om naar bed te gaan, lekker slapen, wie weet wat morgen ons brengen zal.

Dag 4:

Vandaag gaan we met z’n allen naar de dierentuin.
We werden (op zondag) wakker gebeld door het alarm. Het alarm ging af in de huiskamer. Lekker wakker worden. Gelukkig niets aan de hand, maar niet vorodat Daniël (onze rots in de branding voor ons huis) en de buren ook wakker gebeld waren. Een goede buur is beter dan een verre vriend, want van je buren moet je het hebben. Die stonden dus om 07:50 met z’n tweeën en een paraplu in ons huis om de (gelukkig niet aanwezige) boeven weg te slaan. We zeiden toch dat het geen zin had om in te breken! En zo begon dus de vroege ochtend voor veel mensen, want door het gepraat werden wij (de altijd lang slapende (kuch) lieve kinderen) ook wakker en dus tijd om bij papa en mama op bed te komen springen om ons mee te nemen naar de dag. (ter info: op Fuerteventura is de klok een uur achter op Nederland, voor ons was het dus 06:50).

Maar een goed begin is half werk, en we houden niet van half werk… Op dus naar het ochtendritueel, douchen, aankleden en lekker ontbijten. Iedereen vol en voldaan, plassen, inpakken en wegwezen. We wilden al, maar de tip van Armando maakt het alleen maar nog spannender.
Klein uurtje rijden op één van de twee snelwegen, en zonder te zoeken (zou wel heel erg zijn ook hoor) de auto voor de deur gezet daar. Nog even plassen en dan de tuin in, bepakt en bezakt natuurlijk…

Iedereen een petje/hoed en een zonnebril, vol met zonnebrand, want het is zo warm dat het pijnlijk zou zijn om niet voorbereid de tuin in te gaan.
Denkend aan dat dit land ook leuk zou zijn voor opa en oma, zou deze dag niet moglijk zijn geweest als ze hier niet zo modern waren… Hier kan je dus gewoon een karretje voor oude knarretjes huren, hoe gaaf is dat?

Maar goed, naar binnen en dieren kijken nu.
Bij de flamingo’s kwamen we er achter dat de schoenen van Sylvain nog in de auto lagen… Die heeft papa dus even snel opgehaald. Ontmoetingspunt bij de giraffen, het lievelings dier van Chloé.
Wat een belevenis, leuk zeg! Heel veel dieren in een zeer mooie omgeving met dito weer (natuurlijk). We zullen niet alle beesten stuk voor stuk beschrijven, maar in de bijna 40 jaar dat de oudste van het gezin, met een behoorlijk track-record aan dierentuinen over de hele wereld, dieren mag aaien en voeden, toch echt voor het eerst (en ook voor de anderen voor het eerst) giraffen zelf mogen voeren. Wat zijn die beesten groot als je er zo bij staat! Maar gelukkig kunnen ze bukken en pakken ze het netjes aan.

Wie durft?

Chloé weet dat ze groot zijn, papa en mama zijn stoer, Sylvain denkt dat hij het ook wel durft (tot twee keer toe), maar ziet ze toch wel heel groot worden zo dichtbij. Ondanks dat, is hij de held van de dag!

 

Na deze leuke belevenis, even chillen met een drankje en wat selfies en dan door naar de volgende dieren, want er zijn er nog veel meer.

Maar goed, zoals aangegeven, worden niet alle dieren hier behandeld, daar heb je Wikipedia.org voor.
Tijd dus om even wat te eten, zodat we nog net op tijd naar de zeeleeuwen-show kunnen en dan direct door naar de roofvogelshow.

De zeeleeuwen-show was leuk, kort en vooral hard. Voor Sylvain die twijfelde tussen een slaapje of toch meeklappen, net even te hard, dus met papa even achteraan gaan staan, klaar om einde show lekker weg te dommelen. (en zo geschiedde).

Lekker weggedommeld en Chloé nog even langs het educatieve bord met informatie met mama (tja, je bent leergierig of niet) hop naar de lange wandeling aan het einde van het park (bijna een ander park zo ver) helemaal boven op het hoogste punt, om een mooie vogelshow te kunnen geven.
Zo iets hadden papa en mama al eens op Gran Canaria gezien en dat was zo mooi, dat deze 30 minuten durende wandeling het waard moest zijn.
Gelukkig kwamen we langs (en door) de Botanische tuin en kon papa nog even een cactus erecticus knuffelen (God weet waarom overigens).

Daarna ruim op tijd en met de beste plekken bij de roofvogelshow, al waar de grote uilen ons stil zaten op te wachten.

De show was mooi, grote en kleine roofvolgens zien vliegen en van dichtbij gezien.
Sterker nog, gevoeld.
Ook al was het niet de bedoeling, de aller grootste van allemaal, de gier, vond het nodig om van de grond op te stijgen naar het gangpad, alwaar papa (met Chloé op schoot) zat te kijken. De gier schatte zijn spanwijdte iets te krap in en gaf met zijn vleugels papa een behoorlijke dreun in het gezicht, vol op de bril en wang. Een vervroegd verjaardagscadeau? Even schrikken, want het was een behoorlijke klap, maar gelukkig geen blijvend letsel. En wie kan nou zeggen dat hij ooit is geslagen door een gier? Precies, papa (duh).

En zo vloog er nog heel wat voorbij, de een vol met herrie en de ander fluisterstil (zie Wikipedia voor wie en wat).
Het geheel eindigde met een applaus, maar toen mochten we toch nog even dichterbij komen.
Even een roofvogel op je arm. Tja, je bent er toch…
Chloé had net geleerd dat ze kleine wezens eten van vlees, en zag de bui al hangen… Sylvain kan ze nog niet tillen, maar is niet voor niets de held van de dag, en zat dus rustig te kijken bij mama in de hangzak vlak bij de vogel.

Nou, en als je dan denkt dat je alles gehad hebt, dan heb je het mis.
We hadden namelijk nog wat wortel, aardappel, tomaat en appel over voor de olifanten.

Want, zo hebben we allemaal geleerd, als je iets doet, moet je het goed doen.
Op naar de olifanten om die ook uit de hand wat te geven.

Mama’s verwoede poging om held van de dag te worden, ze werd mede hierdoor tweede, dat dan weer wel.

Kijk ook eens naar de reactie van de olifant na het eten van deze lekkere wortel.
Arm dier, vast ook last van de warmte…

En wat mama kan met een wortel, kan papa met een tomaat…
Leuk om eens gedaan te hebben.

Helaas waren ze zo ver weg, dat noch Chloé, noch Sylvain de olifanten konden voeren, helaas een gebrek aan lange armen.
Echt wel dat we dat hadden gedurfd (ugh).

En wat rest je dan nog te doen?
Precies, naar de speeltuin! We zijn nog niet moe genoeg, dus kunnen we nog even schommelen en spelen?
Tuurlijk, het is feest toch?

Moe maar voldaan weer in de auto, heerlijk slapen.
Omdat Chloé het zo goed deed (slapen) heeft de held van de dag (niet voor niets!) besloten om gewoon lekker wakker te blijven.

Chloé? Dit is in alle landen van de wereld geweest en nog veel verder, maar niet bij ons.
Zo troffen we haar aan in de auto toen we bij het winkelcentrum waren om snel wat eten te kopen…

Thuis snel in bad, mama eten maken, eten en heel snel naar bed.
Nog een korte poging om te willen spelen, maar dat eindigde in een zacht monotoon geluid van de laatste letter van het alfabet…

Dag 5:

Koningsdag! Tijd voor wat oer niet-hollandse cultuur.
Dus op de planning een geitenkaasboerderij en een Aloevera fabriek. Daarna vallen we natuurlijk terug op het oerhollandse buitenzwemmen in eigen tuin onder de warme zon naast de palmbomen. Nog nooit zo’n mooie Koningsdag gehad!

Kids vandaag lekker uitslapen, de eerste werd pas om 06:30 wakker. Papa heeft hem nog even stil kunnen houden, maar binnen een half uur was toch iedereen al weer wakker.
Maar met zulke fantastische kinderen maakt het geen drol uit, want ze besluiten geheel uit eigen beweging de tafel vast te dekken. En met “ze” bedoel ik ook echt beiden en met uit eigen beweging bedoel ik ook echt uit eigen beweging. Met verwondering heeft papa staan kijken hoe goed wij al samenwerkend de tafel weten te dekken.
Zelfs op Fuerteventura is het in de ochtend nog wat donker, en de verlichting lijkt hier verder zinloos, dus het was lastig om het licht te krijgen, maar als je goed kijkt zie je toch echt wat er allemaal gedaan wordt.

Na het ontbijt, gedost in het oranje (de mannen dan) de auto in, hop naar de andere kant van het eiland. Als je ergens wilt komen, moet je of de snelweg langs de kust of het binnenland in over de bergen. Het is veel ‘niets’ hier, maar tussendoor hebben ze hier wel leuke plekken, er is in ieder geval genoeg te doen.
Om drie minuten voor tien staan we voor het hek van de geitenkaasboerderij. Hek dicht… Wij dus nog even een stukje verder rijden om even de mensen de tijd te geven op te starten. Blijkt dat we 300 meter verderop nog een geitenboerderij vinden, en dat de gene is met de naam die mama gister op internet had gevonden. Wij dus op een geheel leeg terrein de auto in de schaduw gezet, uitgestapt en naar binnen.
Wat denk je dat je aantreft op een geiten(kaas)boerderij?

Precies een dromedaris… Euh? Tja, we verzinnen het niet. Naast het varken… Beetje boring natuurlijk, want gister hebben we alle grote dieren al gezien, gevoerd en geaaid.

Oh, we zien trouwens nog een dier, deze hebben we gister gemist…
(tja, er is altijd wel wat op de geiten(kaas)boerderij)

Gelukkig daarnaast geiten, niet heel veel, maar het zijn geiten!

Wij naar binnen, maar nog helemaal niemand te zien. Gelukkig daar nog veeeeel meer geitjes.

Al kijkend horen we in de verte wat stemmen. Papa gaat er vast op af om te vragen of er iets van een rondleiding is of informatie of zo.
Spreken ze daar helemaal geen Engles. Tja, dat is lastig rondleiden. Goed dus dat ze dat ook niet doen, want om 16:00 uur gaan ze melken en mag je kijken, verder is er niets. Heel groot, maar vooral geen service.
Ja, ok, je mag wat proeven en kopen, maar verdere hulp moet je niet verwachten.
De kaas was niet te eten, en dus hop wegsneaken de auto in, naar die andere boerderij.
Dat zag er een stuk professioneler uit. Alleen het hek, tja, die was nog dicht. Omdat er een bord staat dat ze vanaf 10 uur echt open zijn, toch maar even op de bel gedrukt. En na 3 minuten ging het hek toch open.
Of we welkom geheten werden? Ben je mal. Wij staan, enthousiast als we zijn, met z’n vieren klaar om wat te leren, zegt er een vrouw ‘ola’ en loopt gewoon verder de winkel uit.
Even verder gelopen, maar niemand kijkt ons aan of zegt wat. In de winkel vraagt papa toch maar aan een mevrouw of ze Engels spreekt. Ze zegt nee en gaat stug door met haar werk.
En daarmee was de geitenkaasles van vandaag ten einde.
We hebben geleerd dat Fuerteventura bekent staat om z’n geitenkaas, maar dat zou best wel eens synisch bedoeld kunnen zijn, want van de service of marketing moeten ze het niet hebben.

Dus hop de auto in, en over de volgende berg via een andere weg weer richting huis, maar niet voordat we nog langs een Aloe Vera fabriek komen. Natuurlijk eerst nog even een mooi berg-ommetje maken, want het uitzicht is zo mooi!

En met zo’n boliede de bergen in is geen enkel probleem.

Zeker niet als zo’n rit vergezeld gaat met de acapella versie van “Let it go” (van Frozen in het Nederlands) voor de verandering.

Even stoppen voor wat foto’s van het uitzicht, en natuurlijk een selfie van de mannen midden op straat… tja, het blijven mannen.

De Aloë Vera fabriek was leuk. Buiten een hoop officiele Aloe Barbadensis Miller (de enige van de 200 soorten waarvan ook bewezen is dat het werkt). Dit is de eerste fabriek in Europa en stamt uit 1989. Wel wat zaken geleerd, over de leeftijd van de plant (20 jaar is jong) en de kwaliteit. Onze grootste verbazing was dat de plant zwaar laxerend werkt als je hem nuttigt. Iets dat ik fout gedaan zou hebben als ik alleen in de woestijn was (dat is als ik de plant al had herkent tussen de cactussen). Overigens het is geen familie van de cactus, maar van de ui. Ach, als je meer wilt weten, moet je zelf maar langs gaan, het was in ieder geval gaaf te horen hoe ze de plant rooien, snijden, schoonmaken (spoelen om de laxerende buitenste laag weg te halen) en persen. Klein beetje antioxidant er bij en hop in de fles. De kinderen vonden het ook leuk daar maar hebben niet veel meegekregen van de rondleiding. Ondanks mama’s synchroon vertaling van Engels naar Nederlands, was de 20 minuten durende rondleiding qua timing en inhoud niet genoeg om ze de hele tijd bij de les te houden. Twee schizofrene ouders die opletten en ondertussen rond rennende kinderen in de gaten houden… pfff het was wat, maar goed, het is gelukt en we hebben toch de inhoud meegekregen, evenals twee flessen voor een eeuwig jeugdige huid.

Dan toch met honger de auto in, om te zoeken naar waar we dan wel wat kunnen eten.
Natuurlijk in alle plaatsen restaurantjes genoeg, maar in de gehuchten waar we nu kwamen was het zoeken. En de ene die er was, natuurlijk gesloten.
Een dorpje verderop was er één. Auto voor de deur en naar binnen op de gok.
Erg lekker gegeten daar, kids wat weinig, maar goed het is vakantie, moeten ze zelf weten, ze zijn immers al vier en een… (wijsheid komt niet met de jaren, maar van je ouders in ons geval; de één weet het beter, de ander nog beter)

Vermoeid de auto in en snel naar huis.
Eenmaal thuis is het slaaptijd voor Sylvain en kunnen mama en Chloé lekker het zwembad onveilig maken.
Papa kan even met z’n benen omhoog buiten (in de schaduw) zitten en lekker wat doen op de computer (lees: deze blog maken)

Dat geeft het mooi de gelegenheid om het huisje ook even te fotograferen, leuk voor later en voor de achterblijvers om te weten wat ze missen met 24 graden.

Vanaf de overkant van de straat.

Bij binnenkomst (lekker welkom thuis zo hoor).

Het dakterras.

Vanaf het dakterras.

De achtertuin met mooie planten.

En mooie cactussen.

De zijkant van het huis met in de verte het zwembad.

De huiskamer vanuit de tuin.

(en de andere kant)

De keuken.

Kinderbadkamer en Chloé’s slaapkamer.

Sylvain’s slaapkamer (maar die is dicht wat hij slaapt zoals reeds gemeld).

Papa en mama’s slaapkamer.

En papa en mama’s badkamer.

Wat moeten we hier nog nog aan toevoegen… Hooguit dat achter de keuken nog een was(machine) hok is.

Eenmaal klaar met zwemmen en snacken, en Sylvain met slapen, is het nog wel even tijd voor wat leuks. Natuurlijk moeten we klaar zijn voor de verjaardag van papa morgen, dus iets van taart of zo moeten we toch nog halen. Hop naar het winkelcentrum om 2 minuten rijden van ons huis. En wat schetst onze verbazing? Daar voor de deur staat gewoon een twee-zits-brandweerwagen. Ja, daar moeten we in!

En niet zomaar een, hij beweegt ook nog! Woehoe!

 

Leuk dat we vast aan morgen denken, maar het is natuurlijkj wel Koningsdag vandaag. Wij genieten volop, hopen dat het in Nederland ook leuk is!

De kinderen krijgen (uit ervaring opgedaan) wat eerder te eten, zodat het iets makkelijker naar binnen glijdt. Deze keer waren we echter zo vroeg, dat we nog wel wat leuks konden doen. Even naar de speelgoedwinkel en de mega-Chinese-van-alles-wat-winkel in de buurt.
En ja, wat moet je daar doen? Precies lekker rond rennen en spelen…

En hier ontstaat een nieuwe traditie voor Nederlanders op Fuerteventura op Koningsdag…

Oud-hollandsch broertjesjouwen:

Het iets lokalere deur dicht smijten:

En niet te vergeten het traditionele oude-stijl toiletrolrukken:

En wat is een Koningsdag zonder eerst zelf je tanden te poetsen (uit eigen beweging)

En dat vervolgens geheel teniet te doen door zelfstandig een toetje naar binnen te werken (met waar nodig een beetje hulp).

 

En na een korte show ‘dronken lopen op één been’ is het tijd voor de finale…

De klapper van Koningsdag: uitkomen voor team Holland bij het twee-zijdig kastdeurschuiven (Koningsdag nieuwe stijl).

De ervaren lezer voelt het aankomen… Einde dag 5, een mooie dag in Koningstijl.
Groetjes van Fuerteventura van de hele familie Delcour. Leve de Koning!
Hoera! Hoera! Hoera!

Dag 6:
Vandaag weer hieperdepiep, alleen deze keer niet de Koning, maar onze Koning, papa!
Hij wordt vandaag 40, dat is precies nul jaar ouder dan ik, hij met nul en ik zonder… Maar nul is niets, dus zijn we even oud.
Natuurlijk weer vroeg op, en ondanks dat Sylvain nog even terug ging, waren we toch allemaal op de been rond 07:30 om taart te eten. En omdat we al taart hebben gehad in Nederland, nu een simpele, doch lekkere, cake.

40 jaar dus. 40 mooie jaren met het voornemen om de volgende 40 net zo gelukkig te zijn, alleen nu (sinds 4 jaar) ook als trotse vader…

En niet zomaar trots, maar trots op dit stel schatjes!

En, last but not least, achter elke man staat een top vrouw, de beste keus uit zijn leven, al 15 jaar zijn alles en tevens creator of deze twee schatjes: Annie!
Die niet alleen de kids, de vakantie en alle andere zaken mogelijk maakt(e), maar ook zorgde voor deze onvergetelijke verjaardag met een live gezongen en geplaybackte ‘happy birthday’.

Vandaag staat in het teken van witte stranden. Dus na al het gezang en ontbijt, de auto in om naar het noordwesten te gaan van het eiland. Natuurlijk eerst even een snack op het terras, maar daarna toch echt even over de hobbelweg naar een prachtig wit strand met zeer helder water.
Geweldige plek om te spelen. Helaas wel wat wind, maar dat laat ons natuurlijk niet tegenhouden.

Girls on the beach…

Lekker spelen in het zand…

Even papa en mama samen op de foto zetten, met die gekke kikker van een broer er ook bij.

 

Het nadeel van korten benen… Je kont wordt zo snel nat…

Papa kan bijna naar Amerika lopen zonder een natte kont, ik ben klein en hij is groot en dat is niet eerlijk!

Na lekker gespeeld te hebben is het echt even tijd voor wat rust. Nou, voor ons dan, want papa moet rijden en mama zeggen waar hij heen moet.

En vanavond gaan we, natuurlijk ter ere van papa’s veertigste, uit eten bij een restaurant naar zijn keuze.
Kan niet missen, iets met veel vlees, liefst op een bbq. En zo kwamen we dus hier gezellig terecht, met mega-kip-nuggets, dus voor ieder wat wils.

Dit overigens niet voordat Sylvain zijn nieuwe zonnebril nog even laat zien…

En na het eten en wat rond rennen, samen besloten even gek te doen door op een bankje te kruipen en klaar te zitten voor de foto. Tja, je bent gewend dat er over je geblogd wordt of niet…

Dan rest ons nog maar drie dingen voor vandaag…

IJsje eten…

Spelen…

En dan toch echt naar bed, even alles verwerken, tot rust komen en opladen voor nog zo’n dag morgen!
Van ons mag papa elke dag wel 40 worden!
Van harte papa, xxx Chloé & Sylvain.

Dag 7:

Een rustig dagje, tenminste zo nemen we ons voor…
Eerst nog even gister avond laat. Er stonden nog wat voicemails die beluisterd moesten worden. Eén ervan was wat verontrustend…

Een meneer op de voicemail die vroeg of onze auto van ons was, en of die ook geparkeerd stond bij Qubeparking. Of we dan even wilde terugbellen.
Slik… Blijkt de eigenaar te zijn van een andere Prius, die net terug was van zijn vakantie en ook bij Qubeparking heeft geparkeerd. Hij kwam overdag terug en zag gelijk dat zijn auto tegen die van ons aan stond en beide auto’s schade hebben.
Hij vertelde dat de chauffeur van de bus die hem had opgehaald mee wilde werken, het zou wel goedkomen. Naar verluid blijkt dat de eigenaar er iest minder vriendelijk in zit, hij geeft aan dat parkeren op eigen risico is. Hij vertelt er niet bij dat zij daar auto’s verplaatsen op kleine wielen, om ze zo efficient mogelijk te plaatsen en te halen wanneer nodig. Vrees dat deze meneer en wijzelf de eigenaar moeten uitleggen wat verwijtbaar is en niet…
Maar wel goed dat hij ons gevonden heeft, de politie wilde het aan de hand van het kenteken niet geven, de Toyota-dealer ook niet, maar die gaf aan dat ze meneer Delcour wel gingen mailen. En nou is Delcour in combinatie met Zoetermeer vrij makkelijk om te vinden. Wij zijn dus al lekker op de hoogte, maar gaan ons er nog niet te druk over maken…

Maar bij een real-life-soap hoort ook drama… Geniet maar lekker mee dus, de uitslag is vast later te lezen.

Gelukkig voor ons zijn we vele kilometers weg en heeft drukmaken nu even geen zin.
Op dus naar onze rustige dag, tenminste…

Het begint zoals altijd vroeg, al was het vandaag precies 07:00 uur voor de eerste het teken van leven.
Zelfstandig als onze kinderen zijn gaan ze zelf maar even tandenpoetsen na het ontbijt en aankleden.

Daarna de auto in, om het zuiden van Fuerteventura te verkennen.
Er moeten mooie stranden zijn, al gaan we daar niet op, want het waait vandaag en is maar 24 graden… Het wordt dus een kijk-dag met een lekkere rit in de auto (van een klein uurtje) zodat Sylvain lekker kan slapen.

We rijden per toeval langs een marktje waar we natuurlijk de auto even voor in het zand zetten.
Lijkt wel erg veel op het marktje van een paar dagen gelden achter ons huis. En als we enkele verkopers herkennen, weten we het zeker, het is gewoon precies dezelfde markt, maar dan op een net iets andere lokatie. Tja, ach, wij hebben geen haast…

En je weet nooit waar Sylvain sjans weet te krijgen, deze keer iemand van meer zijn eigen leeftijd dan van vrouwen die of moeder zijn (of willen worden) of van oudere dames (die oma zijn of willen worden). Nadat deze leuke meid hem twee keer een kus op zijn knie gaf, vonden de ouders het wel genoeg en werd zij bruut uit zijn leven gerukt. Gelukkig is de markt van dames om mee te sjansen voor Sylvain groot zat en is hij haar even snel weer vergeten.

Tijd om even wat te eten om wellicht wel de meest vieze, maar toch oh zo mooie lokatie, op Fuerteventura. De foto is niet voor niets maar naar boven gemaakt, want dat maakt een hoop goed.

Vlak voor het eten zagen we al een speeltuin, maar eten gaat voor.
Direct na het eten (en even langs de buurtsuper) terug gereden om even lekker te schommelen en glijden. Het is immers vakantie!

Bijna aan het eind van het eiland is een plaats met veel strand en veel touristische winkeltjes.
Altijd leuk en zeker als je net hebt liggen slapen en toe bent aan een ritje met de auto en/of paard en wagen.

Omdat het qua timing verstandig is om vroeg naar huis te rijden, springen we weer in de auto en zijn een uurtje later thuis, klaar om in het zwembad te springen.
Wel weer leuk thuiskomen, want het is een all-in huisje (zo blijkt, wisten we ook niet), maar het zwembad is schoon, de handdoeken vervangen, bedden verschoond en opgemaakt en het huis weer helemaal schoon, zoals we het ook de eerste dag vonden, inclusief vouwwerk op bed.

Of het nou al het gesmeer van zonnebrand is, of toch het chloor van het zwembad, of de warmte, of de zon of wellicht een combinatie, maar Sylvain heeft het zwaar. Gevoelig als hij is, zetten grote delen van zijn gezicht op en ziet het er uit alsof hij moet exploderen.
Zijn luier is dan al verschoond, dus niet te letterlijk nemen aub.
Gelukkig boeit hem het niet en is even vrolijk en bewegelijk. Tja, hij is immers wel wat gewend.

Chloé zwemt inmiddels al geheel zelfstandig (zonder papa of mama in het bad), maar natuurlijk wel met de beruchte bandjes om haar armen.
Zij loopt vrolijk het trappetje af naar papa in het water, begint ze opeens te roepen… Omdat we duidelijke afspraken hebben over wat te roepen als…. wordt er in nog geen seconde gereageerd en gaat ze niet eens kopje onder. Blijkt haar zwembandje stuk te zijn gegaan, en weg te drijven in het zwembad… Ja, we kunnen natuurlijk niet overal rekening mee houden.
Omdat ze het zo goed gedaan heeft en met één bandje zich boven water heeft weten te houden hebben we haar blauwe bandjes ingeruild voor twee nieuwe roze… Die gewoon nog mooier zijn!
Toch eerst even in bad, eten en dan pas de nieuwe halen, want de volgorde moet natuurlijk wel kloppen.
Morgen lekker uitproberen, want nu is het echt bedtijd!

Dag 8:

Vandaag toch echt een rustdag. Naast dat we allemaal een beetje moe zijn en de meeste zaken toch al gezien hebben, kan de snelheid er wel een beetje uit, zeker ook goed voor Sylvain om een dagje niet de zon in te gaan, niet te hoeven smeren etc.

Op de een of andere manier zit Sylvain vandaag goed in zijn vel. Hij is erg vroeg wakker en weet van geen ophouden.
Eenmaal uit de kleren neemt hij een sprint en laat hij even zien:

hoe breed hij wel niet is…

dat hij lades kan open maken…

dat hij deuren kan open trekken…

 

dat hij kan staan…

en dat hij al kan lopen…

 

Verder is hij mode-bewust en durft te combineren… Maar hij blijft maar steeds weglopen.

Rustig ontbijt buiten op het terras en dan voor het dagelijkse portie ‘buiten’ even langs de ‘alles-ligt-in-deze-winkel’ Chinees om een soort van parasol te kopen. Helaas niet gevonden (ook niet bij de speelgoedwinkel er naast) dus gelijk door naar de overdekte markt die we de vorige keer voorbij reden.
Dat bleek eerder een mazzeltje, want na het parkeren in het stof en een end wandelen, bleek dat het gebouw totaal leeg was en er geen markt is maar iets van een gemeentehuis of zo… Een duif maakte het nog spannend door dat hij op 2 meter naast ons een wereldrecordflats probeerde te droppen van ongekende hoogte. Maar goed, het bleek niet persoonlijk en we konden dus rechtsomkeerds terug naar de auto.

Als we dan eindelijk alle kinderen in de auto hebben, valt toch weer eens op dat we van die schatjes hebben!

Een kort uitje dus… Via de supermarkt en een helikopter vlucht voor de kinderen (na het rijd-werk van gister maar geen foto’s meer gemaakt) weer naar huis om te lunchen. Direct na het eten Sylvain naar bed zodat de anderen even konden zitten of natuurlijk zwemmen.

Sylvain ging na een uurtje huilen, maar toen papa er eenmaal bij ging zitten, was hij weer stil (liever niet alleen dus). Na een uur ‘zitten’ (en blog schrijven) is papa ook maar even gaan liggen, Sylvain heeft het na zijn eerste uur, nog anderhalf uur uitgehouden. Blijkbaar is zijn schoonheidsslaapje effectief, want einde dag zag hij er stukken beter uit.
Dat kan overigens nog een andere oorzaak hebben hoor!

Na het wakkerworden zijn we naar het winkelcentrum gegaan om een Canaries buffet te gaan eten. Het was echter zo slecht aangevuld dat we het niet gedaan hebben. Het buffet bij de Chinees ging pas om 20:00 uur open, en dan is wachten vanaf een uur of 17:00 echt te lang (zeker voor de kleintjes).

En dan eindig je vanzelf bij de Burger King. Leuk, en na de zoveelste keer nog steeds lekker (al zijn de meningen verdeeld).

Alle maagjes weer gevuld, dan kijken wat er nog meer kan. En omdat je hier naar de kapper kan voor 5 euro, vonden we het allemaal tijd om Sylvain z’n eerste officieele kapper-beurt te geven.

Nog wel bij papa op schoot, maar helemaal zelf geknipt en geschoren… Knap hoor!
(speen is een goede uitkomst voor ‘enge’ gebeurtenissen zo weten we van de crechekapper)

 

En het resultaat mag er zijn!

Zuslief ook trots en neemt hem graag verder op schoot.

En het maakte hem niet meer uit of het klaar was of niet, speen in is niet meer uit, op schoot of achter het stuur, in is in.

In de avond nog even een face-time gesprek gehad, waaruit we de volgende beelden graag delen.

De mannen Delcour.

De vrouwen Delcour.

De hele familie tezamen.

En niet te vergeten

Dag 9:

Ondanks dat het toch nog een beetje waait (een van de laatste dagen met noemenswaardige wind) gaan we toch de duinen in.
Het noorden staat bekend om de mooie stranden (zie eerder deze week) en de grootse en lange duinen. Nou, dat willen we wel eens zien.
En omdat wij Nederlanders weten dat duinen eindigen in zee, gelijk maar alles mee voor een stranddag.

Maar eerst… Wie wat belooft moet het ook doen, dus mocht Chloé nog haar filmpje afkijken op de iPad. Eigenlijk mocht dat gister, maar het was zo laat, dat ze toch even moest wachten… En ja, wat zij mag, wil (en mag meestal) Sylvain ook, dus lekker samen wakker worden vanochtend.

Na het aankleden is het tijd om de tandjes te poetsen. Sylvain kan het al heel goed zelf.
Vandaag vroeg hij zich af wie nou eigenlijk de wasmachine schoonmaakt. Dat dat ding kleren was, ala, maar wie maakt de machine zelf schoon dan? Tijd om daar eens even een handje bij te helpen…

Zoals gezegd, na ontbijt en aankleden de auto in naar het noorden, zo’n 35 kilometer verder liggen de uitgestrekte duinen, waar we rustig rondrijden begeleid door diverse talen ‘Let it go’ van Frozen en natuurlijk live begeleid door onze eigen Frozen-ster: Chloé aka Anna of Elza.

Strand is in ieder geval een succes. Heerlijk weer, zat ruimte en mooie heldere zee, koud maar bedwingbaar.

Bij een stranddag hoort lunch in een strandtent, waar het tijd is voor de nodidge selfies.

Groot…

Met helder water…

en natuurlijk lieve kindertjes die er spelen.

Wie haalt er even wat water om een zand-Olaf te bouwen?

 

Euh? Wie doet daar nou zo gek?
Toch niet weer Sylvain he?

 

Ja, natuurlijk!

Gek doen is leuk, maar zandkasteeltjes bouwen ook.

 

Of er naar kijken… ook leuk!

Kijk nou toch, onze papa. En voor iemand van 40 mag hij er best wezen toch?

Hij kan ons nog best laten zwieren en zweven, woehoe!

 

Maar, de held van de dag is toch echt Chloé, die de zee aankan. Met slechts een beetje hulp van papa, trotseert ze de grote golven…

Dag 10:

Pffff het wordt warm vandaag… 25 graden in de schaduw, geen wolken en nauwelijks wind… Heerlijk!!!
Dus, wat doen we dan op een zaterdag ochtend?
Precies, we maken er een ‘Casa-dagje’ van, dus beginnen we met wat educatiefs? Wat? Educatiefs! Dat is dat je nog wat leert van vandaag ook…
Het zoutmuseum is vlakbij en eigenlijk weten we geen van allen hoe het zout dat we op ons eitje strooien nou eigenlijk in dat potje komt.
Dus vol verwondering precies om 10:00 uur voor de deur (tja, we hebben er dan al drie en een half uur op zitten, dus langer wachten heeft geen zin. We zijn eerder dan de museum-mevrouw die op z’n Spaans net iets te laat komt. Maar goed, wij hebben geen haast en gaan dus lekker het hele museum door met allerlei bijzaken die we graag overslaan. Na een filmpje in het Spaans met Duitse ondertiteling, besluiten we toch lekker naar het onderdeel praktijk buiten te gaan, waar je (eindelijk) echt kan zien hoe ze zout maken.

Omdat er wellicht verschillende methoden bestaan hebben we het boekje maar even overgenomen, deze is na te lezen in het foto-overzicht aan het eind van deze dag.

Het zout-museum is natuurlijk Museo de la sal in het Spaans, en als je goed kijkt, zit daar een prinses en een kikker.

Ok, we zoomen even in…

En wat denk je dat we daar buiten (praktijk gedeelte) tegen komen?
Precies, zout!

En eekhoorns. Tja, die hadden we ook niet vewacht, maar ze liepen er echt!

Mama laat hier de opgedroogde delen van het eerder verdampte water zien, waar ze het zout vandaan halen. Deze ‘zoutbaden’ worden steeds aangevuld door de klotsende zee. Schuimkoppen hebben het meeste zout in zich, dus in dit geval erg handig… Beter dan gister, toen Chloé (als held van de dag) precies deze delen het meest in haar gezicht kreeg en dus haar portie zout voor die dag al binnen had.

En het was natuurlijk geen echte kikker, het was Sylvain met z’n super leuke petje (en zonnebril) die hier een geheel eigen formaat palmboom gevonden heeft, waarmee hij in een keer op de foto kan én je hem nog herkennen kan ook…

Papa was er ook bij hoor…

Het educatieve gedeelte eindigt in de supermarkt waar we mooi nog even kunnen uitleggen hoe de voedselbank werkt in Spanje. Vrijwilligers geven een zakje met de vraag wat te kopen. En of ze het lusten of niet, de mensen zullen dankbaar zijn. Nou ze eten en snoepen hetzelfde als wij, benieuwd of ze het lekker vinden! Kortom een goede dat om wat aan over te houden…
Daarna naar huis, tijd om Sylvain zijn schoonheidsslaapje te gunnen en even wat te kleuren en puzzelen. Daarna lonkt natuurlijk het zwembad, waar we in blijven totdat Sylvain weer wakker wordt. Douchen/badderen en dan is iedereen fris en fruitig voor het avondeten.
Nog even langs de haven, om te kijken waar we morgen de ‘glass-boat’ kunnen vinden waar we in gaan, en nog even wat lekkers kunnen scoren.
Het is en blijft natuurlijk vakantie! Wat hebben we het toch goed.

De haven was klein, dus daar vinden we onze weg wel. In het winkelcentrum even verder op wat lekkers gekocht voor Chloé (was beloofd) maar dat ziet ze morgen ochtend pas, want ze is in slaap gevallen en niet meer wakker geworden.
Sylvain daarentegen heeft er met volle teugen van genogen, volle aandacht en een stoer setje nieuwe schoenen. Zijn dag kan (ook) niet meer stuk.

 

Ik zal ze even laten zien!

 

Snel, nu zuslief slaapt, even lekker alleen op een eendje (en alle andere dieren en vervoersmiddelen waar we langs liepen).

Nu snel naar huis en naar bed, het is al over achten en met zulke zware dagen is slaap wel belangrijk!
Trusten!

Omdat we allemaal wat uit elkaar liepen is vandaag gebruik gemaakt van twee camera’s dus iets meer foto’s die op elkaar lijken, maar dat geeft aan dat we dezelfde dingen leuk vinden… Goed teken dus!

Dag 11;

Wow, het gaat hard opeens… Al weer 11 dagen op vakantie.
Tijd voor wat bijzonders.
Vandaag lekker visjes kijken onder zee. Een grote boot met raampjes onder water, maakt het mogelijk om met z’n allen lekker onder water te zitten en toch droog te zijn. Handig en nog leuk ook!

Zoals altijd om 07:00 uur precies op, aankleden, eten, opruimen, tandenpoetsen, inpakken en de auto in.
Toch nog lekker op tijd om bij de glazen boot (zoals hij heet) om visjes te kijken. Geeft ons nog mooi even de tijd om visjes te voeren en even rond te kijken.
Visjes voeren lijkt makkelijk, maar je moet wel kunnen gooien. Gelukkig kunnen we dat allemaal als de beste!

Het is bijzonder helder water en erg veel visjes… Mooi hoor de zee hier.
En zo groot!

Maar ze hebben ook lieve kleintjes hoor…

En zelfs een lief krabje

Maar goed, we kwamen voor de vissen onder water toch?

En na een half uurtje komen we weer aan in de haven. Wat denk je dat we daar zien?

Een vrouw op een bankje! Oh, kijk nou, er zit wat naast… Wat is dat nou?

Een zeeleeuw? Dat is grappig… Hij kust die mevrouw… Durven wij dat ook?

Papa natuurlijk wel… Die durft alles!

Voor de zekerheid neemt hij wel Sylvain mee… Die kijkt wel hoe het moet.

Maar… dat kan mama natuurlijk ook. Onze houders zijn beide helden… En daarmee helden van de dag, nee, van de vakantie!

Nog één keer zwaaien naar mama en dan gaan we echt even wat eten hoor.

Na het lunchen naar huis om Sylvain zijn schoonheidsslaapje te gunnen.
Ondertussen in het zwembad voltrekt er zich een wonder…
Chloé verslaat papa en mama als held, en pakt met grote afstand de titel held van de dag!
Dagen lang is ze aan het oefenen, maar durft niet te springen van de kant zonder hand van papa of mama… Maar vandaag is dé dag, ze waagt het er op en springt zo het water in!
Wat een held!

Eerst nog even met ‘voor nep’ vasthouden, maar daarna toch echt zonder enig twijfelen met de handjes in de lucht… De eerste van vele sprongen in het water als blij mens. Onze held: Chloé!

Als Sylvain ook wakker is en in bad is geweest, gaan we weer wat leuks doen in de omgeving.

Tja, wat moeten we daar nou doen, behoudens surprise eieren kopen voor Chloé (die heeft ze verdiend met zelf springen in het zwembad) en eten?
Precies, spelen!

Woehoe!

Nou ja, woehoe… Beetje boring is het wel. Ze dachten dat ik het niet zelf kon… Phe!

Het is dat m’n beenjtes zo kort zijn, of het plankje zo groot is, want als ik geen plankje heb, is het zelfs een beetje boring…

Snel eten bestellen maar dan!

Na het eten maar naar huis, nog heel even spelen en dan naar bed.

Dag 12:

Tja, wat moeten we nu weer doen. We hebben alles al gezien.
Zelfs de kids slapen uit (nou ja, uit… langer dan normaal).
Lekker ontbijten en om en om douchen, want Armando komt weer langs om het zwembad schoon te maken en even een praatje te maken.
Dat is mooi, want hij weet vast wat leuks…
En inderdaad. De tip van vandaag: bezoek de grotten aan de westkust.
Zo geschiedde…

Er is natuurlijk altijd even tijd om te geiten.
Dus eerst even aan de verkeerde kant van de deur staan…

Alles meegenomen en hop in de auto.
Kaartlezen gaat aardig, niet alleen omdat we goed geoefend zijn inmiddels, maar het eiland vereist ook geen hogere wiskunde. Even opletten en je bent zo waar je wil zijn.

En onderweg even een panorama foto maken… Even inzoomen voor beter beeld. Beter nog, vlieg er heen, want het is de moeite waard!

Een lange reis… echt moe is hij niet hoor, maar het blijft leuk dat hij zo goed luistert naar ‘lig’ of ‘slaap’.

Niet alleen commando’s gaan goed, lekker spelen met zuslief gaat ook goed hoor!

Na het eten even de handen afvegen aan een klein werkpaard dat zich nooit twee keer aan dezelfde steen stoot. Waarom hij er stond weten we ook niet, maar het was wel weer eens leuk om een dier te aaien, helaas geen ezeltje strekje…

Maar na een klein stukje verder, kwamen we dan toch eindelijk bij de rotsten aan.
En voor je daar bent moet je een heel stuk lopen, beginnend op een zwart strand.
We hadden wit en geel al gehad deze vakantie, maar een zwart zand… Dat is de eerst keer! Leuk hoor.
De golven zijn hier wel aanzienlijk hoger, maar omdat we toch niet in zwembroek zijn kan dat de pret niet drukken.

Mama en Chloé moeten nog even plassen (tja, het blijven vrouwen he), dus de mannen wachten.
Even Humpty Dumpty nagedaan.

Mama lijkt zo ook wel een werkpaard dat zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot. Poeh, dat maakt de wandeling nog zwaarder. Maar geen foto van papa gemaakt, want dan zouden jullie lezers gelijk ook gaan zweten, want met zo’n 30 graden een berg beklimmen met een meid van ruim 15 kilo op je nek… pfff Gelukkig kan zij nog stukken zelf lopen, Sylvain laat alles heerlijk ontspannen hangen.

Maar het is de moeite waard. Een klein grotje zonder touristische dingen, maar wel mooi!

En diep!

Mama gaat even zitten met een slapende Sylvain, papa en Chloé gaan nog even verder naar beneden om wat stenen te rapen voor oma en onszelf, en natuurlijk om een foto te maken van mama met Sylvain (als je goed kijkt, ze staan er echt op!)

En het uitzicht is mooi hoor!

Maar de andere kant is nog veel mooier. Madame Delcour wilde even een fotoshoot… Deze zijn speciaal gemaakt voor haar vrienden Alex en Joshua.

En daarna, moedig als ze is, zelf weer omhoog lopen.

Wat je niet verwacht met weinig wind en veel hitte, is een mini-wervelstorm van zand. Als je goed kijkt zie je hem iets rechts van het midden. We reden er recht op af, maar eenmaal daar was het weer over. Tja, wij hebben twee zonnetjes in de auto, daar stopt alles voor.

Thuis nog even chillen in the pool.

Maar dan is het badderen, eten, spelen, gek doen,

maar dan is het echt slaaptijd.

En dat doen we gewoon op commando, geloof je het niet? Kijk zelf maar.

Slaap lekker!

Dag 13:

Gister kregen we op de valreep nog een goed idee. Dat leidde er zelfs toe dat Sylvain tot 08:00 sliep. Helaas dacht Chloé er anders over en was gewoon om 07:00 op. Maar dat is al een luxe voor ons doen hoor. We dachten eigenlijk dat ze langer zou slapen want tijdens het eten van papa en mama en daarna nog een keer tijdens het film kijken, kwam Chloé toch nog even een kijkje nemen. Eerst nog met het plas-excuus, maar de tweede keer zonder excuus, gewoon nieuwsgierig.

Maar goed we moeten toch iets doen, dus na wederom een lekker ontbijtje eerst maar eens even opnieuw naar de Aloe Vera fabriek, waar we eerder al waren. Het is immers binnenkort moederdag, en een vers pak Aloe Vera-prut maakt moeders’ huid eeuwig jong. Wat wil je nog meer?

Het is eigenlijk maar een klein veldje, maar met deze plantjes kunnen ze Europa aan…

Om te zien hoe groot ze zijn, hebben we ons 1,02 meter groot kind en ons 70cm groot kind naast gezet, zodat goed te zien is dat ze niet zo groot zijn.

Daarna terug in de hoop dat Sylvain zijn tweede slaapje pakt, zodat we rustig kunnen shoppen, lunchen en daarna weer lekker naar het zwembad. Maar het loopt anders…
Sylvain had echt te lang geslapen en weigert zijn ogen dicht te doen. Chloé kan niet wachten om te zwemmen, waardoor we toch eerst thuis belanden. Proberen Sylvain te laten slapen en Chloé te vermaken.
Maar het loopt toch anders…

Sylvain heeft geen zin in slaap, maar wil gewoon mee-eten.
Nou, eten… Een croissant slachten en dan gek doen, maar in ieder geval niet zeuren…

Chloé wil eigenlijk alleen maar zwemmen.
Gelukkig hebben we nog tijd zat en kan het programma om.

Even snel naar de supermarkt voor eten voor vanavond en morgen ochtend, en dan weer naar huis in de hoop dat Sylvain dan toch moe is en Chloé lekker kan spelen in het bad.
En zo liep het ook.

Samen nog even in een auto, maar Sylvain wilde nog even op de motor en op de foto…

En… Totaal onverwachts kwamen we nog een oude bekende tegen. Eergister nog naar gezwaaid vanuit de glazen boot, Sylvain herkende hem gelijk en begon gelijk te zwaaien.

Maar nu toch echt afrekenen, auto in, zwempak aan en plons!

Na het zwemmen natuurlijk lekker eten, de kids eerst thuis, papa en mama eten buiten van de bbq als wij op bed liggen.

Oh, papa zei: ‘laat maar liggen’ toen er iets op de grond viel tijdens het eten. Trouw als Sylvain is op zijn aangeleerder commando’s was dit het gevolg:

Maar goed, het is natuurlijk nog geen tijd om te slapen, eerst nog even lekker het touristen straatje in om te zien of we nog een toetje vinden.
Dat dus niet, want ieder heeft er een andere gedachte over, maar wat we wel vonden was een jurk met Anna en Elza.

3x raden wie die wilde hebben…

Tja, was geen moeilijke he?

Na thuiskomst in bed en papa en mama eindelijk rust, buiten bij de bbq.
Tijd om te vieren dat we het zo goed hebben…
PLOP!

Dag 14:

De laatste volle dag. Dromen dat we mogen uitslapen… Helaas… Ondanks dat papa en mama de Champagne hebben gebruikt om nog lekkerder te slapen, is uitslapen natuurlijk gewoon zonde van de tijd, dat gaan we dus niet doen.

Wat we willen doen na het ontbijt is even kijken bij Ikea. Toch even een stukje cultuur…
Wat hebben ze hier anders dan in andere landen. En dat is meer dan we dachten.

Dit is waarschijnlijk de kleinste Ikea van de wereld, hij is volledig volgepropt en opgemaakt, het lijkt wel een Xenos.
Je komt ogen te kort om alles goed te zien. Wij mistte dan ook de pijlen op de grond om de route te bepalen, maar na zoeken bleek dat die er niet was.

Deze Ikea is in één foto te vangen, dat is echt alles.

En dan toch een tweede maken, maar dat is dan voor de details…

Verder de dag alleen maar chillen. Ieder op z’n eigen manier…
Aan tafel zit papa, in het zwembad zitten mama en Chloé en in bed ligt Sylvain.

Heerlijk rustig de laatste volledige dag op dit mooie en warme eiland.

Na het Chillen en zwemmen alleen nog even eten halen (papa en mama in India en wij bij de Mac), lekker thuis eten en nog even spelen.
En omdat we gebadderd zijn is het goed om toch aan zon-protectie te doen. Deze had ik al even niet meer opgehad toch?

Dan is het toch echt bedtijd.
Oh, had ik mijn dagelijkse portie grappen al gemaakt? Nou ik combineer het wel gewoon met m’n slapen dan hoor!

Met het motto: Eén speen is geen speen, ga ik met tegenzin toch maar slapen.
Morgen een lange dag met een zware reis… Hoop dat ze een bedje hebben in het vliegtuig!

Dag(en) 15 (en 16 en 17): de laatste dag(en) van de vakantie…

Vandaag staat in het teken van de terugreis.

Maar omdat we pas om 20:30 gaan vliegen, kunnen we nog wel even genieten.
Eerst even het winkelcentrum om nog even wat souvenirs te kopen. Maar… daarna natuurlijk nog tijd om te zwemmen. Top ook dat we later mochten uitchecken zodat we deze extra dag nummer 15 ook kunnen genieten.

En tja, mama vindt de kapper nu eenmaal leuk. Je kan natuurlijk ook geen ‘nee’ zeggen tegen een goede knip- en wasbeurt voor 5 euro toch?

Maar daarna begint toch het echte werk.
Zwemmen, opruimen, inpakken, alles in de auto, sleutels achter laten, de auto in en naar de Mac.
Op 20 minuten van ons huis (en de enige Mac van het eiland, want die lag op loopafstand van ons huisje) ligt het vliegveld, dus we waren er zo.
De auto achterlaten, sleutel inleveren en dan gelijk naar de check in om de koffers kwijt te raken.
Heerlijk… Een mooie vakantie eindigt zo lekker ontspannen op het vliegveld, gezellig in de zon even keten.

We waren de laatste in de rij (natuurlijk kwamen er nog twee na ons, maar die stonden in de goede rij zullen we maar zeggen), en konden dus genieten van de ruimte achter ons. De check in ging goed, spulletjes mee en dan weer door de douane. Blijft een gedoe met twee computers, twee iPads, twee kinderen en een hoop bagage.
Gelukkig mogen we zonder enig gedoe 1 liter water meenemen, blijkbaar zijn we op Schiphol weer van die vervelende overdreven nerds van de klas die alles beter willen doen dan nodig… Wie wil er nou een vliegtuig opblazen als je naar de Canarische Eilanden gaat? Maar goed… Wij laten ons niet kisten, dus lopen na alles in 10 bakken te hebben gedaan en de kinderen door de poortjes gestuurd te hebben weer vrolijk verder naar de hal waar we natuurlijk even moeten wachten.
Papa en mama hadden geen zin in (weer) de Mac, dus hebben een lekker broodje gegeten op het vliegveld, terwijl wij lekker van de glijbaan zijn geweest en onszelf even uitgelaten hebben.

Maar dan…

Dan begint het fout te gaan.
De terugvlucht zou om 20:30 zijn, maar begint met een onbekende vertraging. En we weten allemaal dat een onbekende vertraging het ergst is.
En helaas blijkt het weer waar…

Het wordt later en later, en opeens staat er 22:30 op het bord.
Rond 23:00 uur wordt omgeroepen dat we meer informatie krijgen bij de infodesk… De ervaren reiziger begint dan gelijk te zweten, want die weet hoe laat het is…

En ja hoor… Het klopt helaas.
We mogen de bus in, en gaan naar een hotel.
Het vliegtuig blijkt kapot. De flappen werken niet. We komen er achter dat de mensen die uit Nederland komen en op Gran Canaria zijn geland als tussenlanding wel naar Fuerteventura zijn gevlogen, maar niet geland, omdat de landingsbaan te kort is (slik) en er geen reparatie afdeling is.
Die mochten dus mooi terug naar Gran Canaria, ook balen. Maar goed we hebben genoeg om zelf van te balen met twee kids die wonderwel wakker blijven en heerlijk zonder te zeuren lekker meedoen. Een behoorlijk aantal volwassenen uit onze groep van 95 man/vrouw komen langs om aan te geven dat wij wel heel erge snoepies zijn en dat we zo vreselijk lief zijn. Sommigen geven papa en mama ook een compliment, leuk om te horen, krijgen zij ook eens iets liefs te horen…
En ach… een bus hadden we nog niet gehad, dus tijd voor genieten, ook al is het laat.

En dan komen we, vlak bij ons eigen huisje, aan bij het hotel waar we 2 kamers krijgen zonder kinderbed en al vrij snel (00:45) in slaap vallen.

En een kamer met uitzicht op het mooie zwembad!

Sylvain, die met mama op de kamer ligt, vond het nodig om rond 04:00 al wakker te worden… Tja, de regel is simpel, hoe later je naar bed gaat, hoe eerder je mag opstaan toch?

Chloé, die met papa op een kamer ligt, trekt het tot 07:00 precies en gaat daarna met papa snel douchen en aankleden en naar mama en Sylvain om weer bij elkaar te zijn.
Dan begint de onduidelijkheid…
We krijgen ontbijt en het lijkt er op dat we pas laat in de avond gaan vliegen.
Eerst maar eens lekker eten dus.

Ei en salami voor Chloé, die heeft niet zo’n honger.

Sylvain valt van alles aan om te proeven maar blijkt ook niet zijn normale honger te hebben.
Zou het iets met slaap te maken hebben?
Maar cerials gaan er altijd in, dus uiteindelijk eet hij toch nog best wel wat.
En in stijl, want ik ben al bijna twee jaar, dus kan ik het best zelf!

Na het eten even een lekkere wandeling maken.

Toch maar korte broeken aan gedaan, want voor een hele dag hier hangen in lange broek is het veel te warm. Wat niet zo warm is, zeg maar gerust zeer koud, is het zwembad. Maar je bent er maar één keer, dus gingen de dames lekker in het zwembad lopen.
Ok, hij bleek hier en daar wat dieper dan gedacht, dus Chloé tot en met haar heup nat, mama de rand van haar korte broek. Goed maar dus dat we onze koffers vlak bij hebben liggen.

 

 

Al dwalend omdat we moesten wachten op meer informatie vernamen we opeens dat we om 12:00 uur moeten uitchecken, om 13:00 uur gaan lunchen en om 14:00 uur met de bus opgehaald worden om met de boot te gaan.

Boot? Ja echt!

Hop dus, spullen inpakken, koffers klaar zetten en aan de lunch. Omdat wij van die schatjes zijn (ook deze ochtend weer zeer veel vernomen van anderen) mogen we van papa en mama alles pakken wat we willen en zo veel als we willen. (ja lekker praten, ze hoeven niet te betalen!)

En alles wat wij kunnen eten, kunnen we best zelf innemen. En weet je wat, het lukt ook nog!
(weer reden voor complimentjes naar ons en papa en mama, het wordt bijna normaal)

De mensen van de groep van 90 man is zo aardig dat ze allemaal helpen met sjouwen van onze bagage. Bovendien wordt er besloten dat mensen met kinderen eerst mogen, net als gister in de bus, maar blijkt dat niet nodig, want er zijn twee bussen, genoeg plek voor iedereen.

Voor Sylvain is op de weg zitten gelijk aan even slapen, dus na een nacht van 4 uurtjes slaap (en gister ook maar 30 minuten middagslaapje) is het tijd om even 40 minuten zijn ogen dicht te doen.
Chloé vindt de bus zo leuk dat ze lekker zit te genieten.

Nou, ok dan… Heel even liggen dan, het duurt toch wel lang hoor!

De bus stopt, iedereen stapt uit en daar is ie weer… De volle hete zon!

Gelukkig is er een ‘binnen’ om even te wachten in de airco, we zijn niet ingesmeerd, dus maar goed ook.
Ook hier zijn er keurig stoelen voor ons vrij gehouden, zodat we bij elkaar kunnen zitten met alle bagage.

We staan in de haven op het zuidelijke punt van Fuerteventura. Er liggen twee grote boten, de een nog groter dan de andere… Spannend welke het gaat worden!

 

Eén heel grote waar auto’s op gaan…

En een kleinere waar geen auto’s op rijden.
Wij gaan met de kleinere, gelukkig maar, want auto’s stinken zo!

 

De boot tocht? 2 uur… En met een aardige wind een deining waar je misselijk van zou worden.
En weet je wat… Zonder overdrijven 50% van de boot heeft staan overgeven, het percentage van onze groep zal wel wat hoger zijn geweest. Maar veel hebben we niet kunnen zien, want waar mama met Chloé buiten ging staan om te voorkomen dat we ziek bleven en papa en Sylvain bleven zitten om niet zieker te worden was liepen mensen heen en weer om zakjes uit te delen en weer vol op te halen.
Helaas, ondanks de logica, hebben onze dames het niet droog weten te houden. Het naar binnen lopen na het overgeven had verder overgeven tot gevolg. Papa was, samen met Sylvain, op zijn stoel bijven zitten bij de spullen en zagen opeens een andere vrouw met Chloé lopen. Gelukkig kwam ze Chloé brengen en gaf ze aan dat mama liever even wat frisse lucht wilde want ze was erg misselijk. Lief he?

We zullen de details van het beeld besparen, maar het aantal zakjes dat gebracht is naar onze vier stoelen spreken boekdelen.

Eenmaal slap en moe op Gran Canaria weer de bus in.
Nu is het echt tijd om papa en mama te testen en even rustig slap te hangen…

We voelen ons allemaal iets beter (lees: minder slap).
Spullen weer inchecken en dan opnieuw beginnen aan een avondje vliegveld-hangen.
We zitten bij binnenkomst vliegveld ongeveer om 20:00 uur, we waren één van de eersten die in konden checken net met onze voedselbonnen van 12 euro per persoon (4 personen) inwisselen in één van de restaurants op dit vliegveld dat niet om 23:00 uur sluit.

Nu is het tijd voor Chloé om nog een aftershock te geven… Haar jurk, wagentje, jas, maillot en shirt onder de spuug… Dus eerst maar eens opruimen, zoeken naar nieuwe kleren en vragen of iemand enige kont geeft om te helpen opruimen.

De antwoorden zijn makkelijk.

Opruimen of iemand vragen die wil komen opruimen interesseert helemaal niemand. Zelfs de schoonmaker loopt weg.
Nou, zoek het maar uit dan…
Erger blijkt dat de winkels sluiten om 20:30 en er dus naast nog net een T-shirt niets meer te koop is om aan te trekken.
Dus in mama’s vest, in haar onderbroek, maar met nieuw T-shirt, gaat Chloé vrolijk verder.
Sylvain poept nog even zijn luier vol en papa en mama moeten ook nog even naar het toilet.

Tot ons genoegen kunnen we eindelijk gaan eten…

Maar… Onze reis is niet voor niets een avontuur geworden. De restaurants sluiten hier om 21:00 uur, net na we klaar waren met de pit-stop.
Iedereen (van onze groep) die even pauze nam, omdat we weer tijd zat hebben (planning was er niet, maar zou niet voor 23:00 uur zijn) merkt nu dat er maar één restaurantje open blijft om te eten… En daar lijkt het eten wel bijna op… De rij? Super lang!

Maar euh, is de Burger King ook dicht? Yep!

Na een lange wachttijd en een hoop gedoe, Sylvain die aandacht wil, Chloé die wil poepen en niet kan wachten, mama in de rij en papa bij Sylvain met de bagage… Hoe combineer je dat… Nou dat leggen we mondeling wel uit als je het wilt weten, het is in ieder geval gelukt.

Gelukkig zijn de prijzen niet als in Farao (Portugal) waar je 18 euro voor een hamburger-menu moet betalen en hebben we genoeg te eten met onze voedselbonnen. (en anders hadden we heus wel bijgelegd hoor).
Chloé wil eigenlijk alleen maar drinken en Sylvain vindt Tuc koekjes lekker.

Allemaal vol gaan papa en Chloé even naar het bord om te zien of er al wat nieuwe informatie staat.
Er staat dat de vlucht om 12:00 uur gaat, maar dat is natuurlijk al lang voorbij, dus dat is waarschijnlijk voor het gevoel…

Kijk Chloé, dat is ons nummer, daar staat Amsterdam…. Bluah!
Ohoh…

Chloé toch nog een keer spontaan achteruitgegeten. Gelukkig was papa snel genoeg met voorover buigen, benen wijd, haar vast en laat maar gaan.
Van de mevrouw met de witte schoenen (zie foto) kregen we snel een servetje voor haar mond en was alles weer zoals het was… net als de vertraging… Geen nieuwe informatie…

Gele paaltje dus mogelijk gemaakt door Chloé. (deze keer werd er wel snel opgeruimd)

Bikkels als we zijn, hebben we er nog steeds zin in hoor!

Rond 22:37 vinden we een plek om papa’s telefoon op te laden en de iPad van stroom te voorzien zodat we ons iets kunnen vermaken…

Het ziet er naar uit dat we over een half uur gaan vliegen! Woehoe!

 

Maar helaas…
Verlaten vliegveld, niets meer te doen en alsmaar geen informatie en dat laatste is nog het meest frustrerende.

We kregen spontaan zin om een film te maken met een muziekje, maar er is er al eens een gemaakt die zo goed is, dat we maar niet overal foto’s van zijn gaan maken…

(de moeite waard om te kijken hoor! Van Richard Dunn: klik hier om deze film te zien.)

Het is lastig om al die tijd geen foto’s te maken, dus hier en daar toch maar gedaan.

Chloé geeft het op en gaat lekker in het wagentje liggen slapen rond 23:00 uur.

Op de site/app van Schiphol is te zien dat we om 05:05 lokale tijd in NL gaan landen.. 4 uur en 20 minuten vlucht met 1 uur tijdsverschil, maakt een makkelijke rekensom… Het kan niet lang meer zijn.

Helaas is het toch anders, want het blijft maar opschuiven die tijd… en opschruiven en opschuiven…

Sylvain is niet kapot te krijgen en blijft maar gaan en lachen.

Om kwart voor twaalf houden papa en Sylvain het niet meer en moeten toch even foto’s maken en filmen…

Nu weten we het zeker… Transavia noch de mensen die het bord bedienen snappen hoe je informatie moet geven of klok moet kijken…

Maar met een kwartiertje weten ze het toch weer op te rekken…

Kort verhaal lang gemaakt… We krijgen om 00:30 te horen dat we zo naar binnen mogen.
En ondanks dat we op de trap naar beneden nog even in de rij moeten staan (want met zo veel uren van te voren weet je natuurlijk niet dat je een bus moet klaar zetten).

Al met al en heel wat gedoe, vliegen we om 00:20 de lucht in. De flappen zijn gemaakt, maar de monteur met hesje was nog in het vliegtuig en heeft zelfs meegevlogen… Moest hij nog wat doen als wij gaan slapen?

Je snapt wel dat we natuurlijk allemaal proberen te slapen.
Helaas gaat dat niet makkelijk met een slapend kind op je armen, want je moet hem wel vast houden anders valt hij op de grond…
Mama slaapt iets van een uurtje, Chloé iets meer dan de helft van de vlucht, Sylvain drie kwart van de vlucht en papa lukt het (als altijd in het vliegtuig) geheel niet om te slapen.

Maar… we hebben het gered, we zijn op Schiphol!

Nog in het vliegtuig (dus met een uur achter op Nederland) maakt papa deze foto van zijn mobiel.
05:41 staan we echt in het gangpad… Woehoe!

Sylvain vindt hangen wel lekker en slaapt met wat wakker worden lekker…

Een maal uit het vliegtuig, in de slurf in de armen van papa, vindt Chloé het toch nog even nodig om papa ook onder te spugen… Maar ons krijg je niet meer stuk, wij gaan naar onze auto en zo snel mogelijk naar huis…

Nou… Nog één ding dan… Want we hadden natuurlijk al vernomen dat onze auto kapot was op de parkeerplaats.
Dus papa en mama hebben even goed gekeken of er iets aan de hand was.

En wat denk je?

Helemaal niets te zien!
Raar maar waar… Zullen ze het dan gemaakt hebben?
Nou, voor nu maakt het even niet uit, snel naar huis!

Om 09:00 uur staan we in onze eigen woning… Heerlijk.

Zullen we naar bed gaan vragen papa en mama vrolijk?

Nee!!!! Roept Chloé, geen zin in, het is toch dag!
Sylvain kijkt ons aan alsof we gek zijn en dus gaan we maar gewoon de dag in…
Het in tenslotte de laatste dag(en) van onze vakantie…

Welkom thuis, na 29,5 uur vertraging….

In de middag dus maar even boodschappen doen.
Wij houden wel van zekerheden… Wij weten het zeker, ons krijg je niet klein!

 

—-The End—