Dag twee van spontane ziekenhuis opname

Gister was niet zo’n mooie dag…

Papa was in Duitsland en het was gezellig mama dag.
Toch trok ik het niet meer. Ik bleef er in… hoesten, hoesten en hoesten.

Erg vervelend, maar het was me gewoon te veel.

Ik kon gewoon geen slok meer door m’n keel krijgen en kreeg amper lucht.
Mama had al een afspraak gamaakt met de huisarts in de middag, maar het ging gewoon niet meer.

Toen mama het ook niet meer zag zitten, kwam Dhai Jie Cheung (Ome Willem) langs omdat Popo (oma) van van de stem van mama had begrepen dat ze niet zo blij was.

Gelukkig was hij in 5 minuten bij ons thuis en heeft hij ons meegenomen naar het ziekenhuis.
Niet leuk, maar, zo bleek al snel, wel even nodig.

Voor ik het wist had ik plakkers op m’n borst, een slang in m’n neus (sonde, maar ik vond het zonde) en twee korte slangetjes in m’n neus die maar lucht bleven blazen.

Hoop gefriemel aan me en de hele tijd gepiep.
Toch was het op de een of andere manier een verademing…
Al met al een hele opluchting dus.

Mama vond het minder leuk. En wat papa er van vond kan ik alleen maar raden, want die kon er niet bij zijn helaas.