Wat een dag…
Gister avond voelde ik me al niet zo lekker, en nadat ik even heb geslapen, kwam al m’n eten van de dag er weer uit.
Over me heen, in m’n bed over m’n pyjama, m’n knuffels, m’n matras en m’n haar!
Gelukkig heb ik daar geen foto’s van, maar het was wel het moment waarop mijn ouders echt voelde dat ik ziek was.
Een beetje verhoging was niet zo erg, maar met 39,7 graden de nacht in, is niet leuk.
Gelukkig dus met een paracetamol in m’n … toch nog af en toe wat geslapen. Helaas, ook voor m’n ouders, wel elk uur even wakker geschrokken en niet meer kunnen slapen.
De volgende morgen (vandaag dus) wakker geworden met 40,1 graden koorts.
Papa en mama hebben toch maar even met de dokter gebeld. De assistent gaf aan dat het niet zo erg is als er geen andere verschijnselen zijn. Gelukkig is dat niet het geval dus hoef ik niet naar de dokter.
Nog geen 30 minuten later gaat de mobiel van mama. De dokter, of we toch even langs willen komen, leek hem wel zo verstandig.
Wat een service, dat ze gewoon nog even overleggen en dan zelf terugbellen.
De doktersasistent gaf aan we beter even moesten wachten met komen, omdat de wachtkamer vol zat. 20 minuten later vertrokken we naar de huisartsenpost (spoedeisende hulp).
Eenmaal aangekomen zat de wachtkamer helemaal vol en duurde het heeeeeeel lang.
Van de 3 doktoren die er waren, was er een extern bezig, een met een spoedje en de ander moest ons allemaal helpen. Dit omdat de twee opgeroepen artsen vast stonden omdat er iemand van de taluut af moest rijden, waardoor de hele stad zo’n beetje vast stond.
Maar eenmaal aanwezig ging het redelijk snel.
De dokter stelde wat vragen, luisterde naar m’n longen, keek in m’n oren en stopte een stokje in m’n mond.
Dat laatste vond ik echt te ver gaan, dus heb ik gelijk m’n wapen ingezet en over alles en iedereen heen gekotst.
Tja, wat moet ik anders?
Probeer jij maar eens te zeggen dat je het niet fijn vindt wat een dokter met je doet als je een stokje in je mond geduwd krijgt en bovendien niet kan praten!
Enfin, mijn ouders nog even langs de apotheek om een medicijn te halen voor m’n neus (meer lucht). Krijgen ze van de arts medicijnen voorgeschreven voor 2 jaar en ouder. Ik wist niet dat ik er al zo volwassen uit zag.
Gelukkig had de apotheker het door en heeft ze een alternatief gegeven.
Een maal thuis heb ik af en toe wat gegeten, af en toe wat geslapen en af en toe wat gespeeld.
En, om er toch wat positiefs van te maken, laat ik nu voor het eerst zien wat ik al een dag of 4 kan, namelijk: LOPEN!
Arme lieverd! Gauw beter worden hoor!! Dikke kus van OmaCoby